Το θέμα δημιουργείται στην τυφλή υπακοή με την οποία μεγαλώνουν όλα τα παιδιά σήμερα.
Και γενικώς, μαθαίνουμε να υπακούμε σε κανόνες και όχι να αισθανόμαστε, σε μία ηλικία που η αντίληψη αλλά και η ευαισθησία της ηλικίας αυτής, θα μπορούσαν να αλλάξουν, να δώσουν φτερά στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Πόσοι έχουν διδαχθεί το “ου κλέψεις’’, πόσοι έχουν διδαχθεί το “ου φονεύσεις’’ και πάνω στην εντολή αυτή, σκότωσαν στο τέλος τους περισσότερους.
Διότι έμαθαν απλώς να υπακούν σε ένα σύστημα αξιών, διότι περίμεναν κάποιον έπαινο από τους γονείς ή στην ακόμη χειρότερη περίπτωση από φόβο, για την αποφυγή της τιμωρίας.
Και εδώ ακριβώς φίλοι μου είναι το λάθος. Το θέμα δεν είναι να μάθουμε να υπακούμε, αλλά να αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως ένα κομμάτι του δικού μας εαυτού.
Ένας άνθρωπος οικονομικής ευχέρειας αρνείται βοήθεια σε έναν φτωχό που του ζητάει ελεημοσύνη.
Αν όμως μάθαινε από μικρός να αντιμετωπίζει το πρόβλημα του άλλου σαν δικό του, αν μάθαινε ότι οι άλλοι δεν είναι εχθροί μας, δεν είναι άγνωστοι που το πρόβλημά τους δεν μας αγγίζει, αλλά ένα δικό μας κομμάτι, οι συνοδοιπόροι στη δική μας πορεία για τη βελτίωσή μας, τότε θα του ήταν πολύ πιο δύσκολο να σπάσει τους ηθικούς αυτούς κανόνες.
Ο φόβος νεκρώνει τη λογική σκέψη και πλημμυρίζει το άτομο με αρνητικά αισθήματα.
Όταν όμως αγαπάς ειλικρινά, ο φόβος απουσιάζει.
Διότι στην αγάπη δεν υφίσταται ο φόβος, ούτε η επιβολή για τιμωρία από κάποιο ανώτερο ον.
Το να είναι κάποιος καλός άνθρωπος και να αγωνίζεται για τη δικαιοσύνη δεν απορρέει από την προσδοκία για ανταμοιβή.
Αυτό από μόνο του κρύβει μέσα του ιδιοτελείς προθέσεις, την επιθυμία του ανθρώπου να προβληθεί, να κερδίσει το θαυμασμό από τους άλλους. Καμία σχέση με την απορρόφηση των αξιών όμως.
Στο σχολείο μας μιλούσαν συνέχεια για το περιβάλλον. Ακούσαμε πολλά πρέπει, δεν αισθανθήκαμε όμως.
Πόσοι γονείς, πόσοι δάσκαλοι παίρνουν από το χεράκι τα παιδιά τους να φυτέψουν μαζί ένα δεντράκι, να φέρουν κοντά τα παιδιά τους ουσιαστικά με τη φύση, να κατανοήσουν την ομορφιά που κρύβεται μέσα σε αυτή, να νοιώσουν ότι είναι και ένα κομμάτι της δικής τους ζωής; Σχεδόν κανείς.
Δεν ξέρω αν χρειάζεται η πίστη σε ένα δόγμα για να μάθει ένας άνθρωπος να αγαπά.
Ξέρω όμως ότι αν κοιτάξεις γύρω σου την κρυμμένη ομορφιά που κρύβεται παντού, την ομορφιά που είναι κρυμμένη πολλές φορές μέσα σε ανθρώπους που τρέχουν βιαστικά σε καριέρες και γεμάτοι άγχος για τη σύγχρονη πιεστική ζωή, τότε ναι, θα βρεις πολλούς λόγους να αγαπήσεις, να εκτιμήσεις το ανεπανάληπτο δώρο της ζωής.
Το να αγαπάς επειδή κάποιος σε έχει διατάξει, δεν είναι αγάπη. Ψάξε μέσα μου, στην καρδιά σου θα βρεις τις απαντήσεις που ζητάς.
Προσωπικά, δεν αγαπώ τους άλλους ανθρώπους επειδή μου το ζήτησε κάποιος θεός.
Κάθε μέρα που συναναστρέφομαι μαζί τους, βρίσκω άλλους πιο σημαντικούς λόγους για να αγαπώ τον κόσμο που με περιβάλλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου