Στην πραγματικότητα, έχετε λησμονήσει την ίδια σας τη φωνή εδώ και πολύ καιρό. Ποτέ δεν σας δόθηκε αρκετή ελευθερία για να εκφράσετε τις απόψεις σας. Πάντα σας δίδασκαν την υπακοή. Σας δίδασκαν να λέτε ναι σε όλα όσα έλεγαν οι μεγαλύτεροί σας. Σας δίδασκαν την υποχρέωση να ακολουθείτε ό,τι έκαναν οι δάσκαλοι ή οι ιερείς σας. Κανείς ποτέ δεν σας είπε να αναζητήσετε τη δική σας φωνή – «Έχεις – δική σου φωνή ή όχι;».
Κι έτσι η δική σας φωνή έχει παραμείνει πολύ χαμηλή ενώ οι άλλες φωνές είναι πολύ δυνατές, πολύ επιβλητικές, διότι επρόκειτο για εντολές κι εσείς τις ακολουθήσατε – παρά τη θέλησή σας. Δεν είχατε πρόθεση να ακολουθήσετε, βλέπατε ότι δεν ήταν σωστό. Όμως, προκειμένου να γίνεται κάποιος σεβαστός, να είναι αποδεκτός, να τον αγαπούν, πρέπει να είναι υπάκουος.
Φυσικά, μόνο μία φωνή λείπει από μέσα σας, μόνο ένα άτομο λείπει από μέσα σας, και αυτό είστε εσείς· κατά τ’ άλλα, υπάρχει ένα ολόκληρο πλήθος. Και το πλήθος αυτό διαρκώς σας τρελαίνει, επειδή μια φωνή λέει «Κάνε αυτό», και μια άλλη λέει «Ποτέ μην το κάνεις αυτό! Mην ακούς εκείνη τη φωνή!» κι εσείς διχάζεστε.
Όλο αυτό το πλήθος πρέπει να αποσυρθεί. Πρέπει να πείτε σ’ όλο αυτό το πλήθος «Σας παρακαλώ, αφήσετε με ήσυχο τώρα!» Οι άνθρωποι που έχουν πάει στα βουνά ή σε απομονωμένα δάση, στην πραγματικότητα δεν προσπάθησαν να απομακρυνθούν από την κοινωνία· προσπάθησαν να βρουν ένα μέρος όπου θα μπορούσαν να κάνουν το πλήθος μέσα τους να σκορπίσει. Κι εκείνοι που έχουν βρει θέση μέσα σας προφανώς είναι απρόθυμοι να φύγουν.
Ωστόσο, αν θέλετε να αποκτήσετε ατομικότητα χάρη στις δικές σας δυνάμεις, αν θέλετε να απαλλαγείτε από τη διαρκή αυτή σύγκρουση και αταξία μέσα σας, πρέπει να αποχαιρετήσετε τις φωνές αυτές — ακόμα κι αν ανήκουν στον σεβαστό σας πατέρα, στη μητέρα ή στον παππού σας. Δεν έχει σημασία σε ποιους ανήκουν. Ένα είναι βέβαιο: δεν είναι δικές σας. Είναι οι φωνές των ανθρώπων που έζησαν στον καιρό τους και δεν είχαν ιδέα πώς επρόκειτο να είναι το μέλλον. Έχουν φορτώσει τις δικές τους εμπειρίες στα παιδιά τους· οι εμπειρίες τους δεν θα ταιριάξουν με το άγνωστο μέλλον.
Νομίζουν πως βοηθούν τα παιδιά τους να έχουν γνώση, σύνεση, έτσι ώστε η ζωή τους να είναι πιο εύκολη και πιο άνετη, αλλά απλώς κάνουν λάθος. Έχοντας κάθε καλή πρόθεση στον κόσμο, καταστρέφουν τον αυθορμητισμό του παιδιού, την ίδια του τη συναίσθηση, την ικανότητά του να σταθεί στα πόδια του και να ανταποκριθεί στο καινούριο μέλλον, για το οποίο οι πρόγονοί του δεν είχαν ιδέα.
Θα αντιμετωπίσει καινούριες καταιγίδες, θα αντιμετωπίσει καινούριες καταστάσεις και, για να ανταποκριθεί, χρειάζεται μια εντελώς καινούρια συναίσθηση. Μόνο τότε θα αποφέρει καρπούς η αντίδρασή του· μόνο τότε μπορεί να είναι νικητής στη ζωή του, να μην είναι η ζωή του μια ατελείωτη μακρόσυρτη απόγνωση, αλλά ένας χορός από στιγμή σε στιγμή, που θα συνεχίζει να βαθαίνει ολοένα και περισσότερο ως την τελευταία του ανάσα. Εισέρχεται στον θάνατο χορεύοντας και γεμάτος χαρά.
Να είστε σιωπηλοί, βρείτε τον ίδιο σας τον εαυτό. Αν βρείτε τον εαυτό σας, πολύ δύσκολα θα κάνετε το πλήθος να σκορπίσει, διότι όλοι εκείνοι που το αποτελούν λένε «Εγώ είμαι ο εαυτός σου» – υποδύονται. Και δεν υπάρχει τρόπος να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε.
Συνεπώς, μην τσακώνεστε με το πλήθος. Αφήστε τους να τσακώνονται μεταξύ τους – τα καταφέρνουν θαυμάσια να τσακώνονται μεταξύ τους. Στο μεταξύ, εσείς προσπαθήστε να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόλις μάθετε ποιοι είστε, μπορείτε απλώς να τους διατάξετε να φύγουν από το σπίτι – πραγματικά, τόσο απλό είναι! Πρώτα, όμως, πρέπει να βρείτε τον εαυτό σας.
Μόλις φτάσετε εκεί, εκεί βρίσκεται και ο αφέντης, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού. Κι όλοι εκείνοι που παρίσταναν ότι ήταν αφέντες οι ίδιοι, αρχίζουν να σκορπίζονται. Ο άνθρωπος που είναι ο εαυτός του, που δεν τον βαραίνει το παρελθόν, που δεν συνδέεται με το παρελθόν, που δεν είναι μια απο μίμηση αλλά δυνατός σαν λιοντάρι και αθώος σαν παιδί… άνθρωπος αυτός μπορεί να φτάσει στ’ αστέρια, ή ακόμα και πέρα από αυτά· το μέλλον του είναι χρυσό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου