Η ζωή και η μαγεία βρίσκεται έξω απ’ την ζώνη ασφαλείας μας

Ο χρόνος είναι συναίσθημα και το συναίσθημα εκφράζεται όταν έχουμε επαφή με τον εαυτό μας. Σκεφτείτε όταν λέμε πως δεν έχουμε χρόνο. Όσο έχουμε επαφή με το συναίσθημα και τον εαυτό μας, επιλέγουμε να χωρίζουμε τον χρόνο μας σε κάτι που αγαπάμε, μας προσφέρει ανακούφιση και ξεκούραση. Αρκετές φορές μας αρέσει να χανόμαστε σ’ ένα χαώδες χρονοδιάγραμμα πολύ απλά γιατί δεν θέλουμε να παραδοθούμε συναισθηματικά, δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματα μας.

Πότε νιώθω ασφαλής; Όταν νιώθω πως δεν κινδυνεύω, είτε σωματικά είτε ψυχικά, όταν έχω μια στέγη, τροφή, μια καλή οικονομική κατάσταση που μου επιτρέπει να ζω και τόσα άλλα. Ας πάμε όμως πιο βαθιά. Όπου κίνδυνος σωματικά, είναι οι συχνές κακοποιήσεις που εμείς δημιουργούμε στο σώμα μας, είτε μέσω διατροφής, είτε με τις σκέψεις ανησυχίας και φόβου που εκφράζεται με έντονους μυϊκούς πόνους, με λίγα λόγια δεν φροντίζουμε το σώμα μας. Όπου κίνδυνος ψυχικός, ας δούμε τον πόνο, την δυστυχία, τις ανοιχτές πληγές που αιμορραγούν απ’ το παρελθόν και τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις. Η στέγη και η τροφή είναι ο εσωτερικός μας κόσμος, τα συναισθήματα μας, η φροντίδα μας, το περιβάλλον μας, είμαστε εμείς!

Μαθαίνουμε να ζούμε σ’ ένα κλοιό που φτιάξαμε για να μας προστατεύει και γινόμαστε παρατηρητές των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Μεταθέτουμε την ζωή μας στους άλλους κι οτιδήποτε συμβαίνει δεν φταίμε εμείς. Επιλέγουν οι άλλοι για εμάς, εξάλλου αν κάτι πάει στραβά, τουλάχιστον δεν το επιλέξαμε εμείς. Μα δεν είμαστε κομπάρσοι στην ζωή μας, είμαστε πρωταγωνιστές και έχουμε περιθώριο επιλογών και να αλλάξουμε ότι μας στενεύει. Γιατί να θέλουμε να χωρέσουμε σ’ ένα ρούχο που δεν μας χωράει πια;

Αν νιώθω δυστυχισμένος, θα χρειαστεί να το δουλέψω, να το αλλάξω και αυτό απαιτεί κόπο και οτιδήποτε δεν βρίσκεται στην ζώνη ασφάλειας μας προκαλεί φόβο, πόνο και ανασφάλεια. Πόσο τρομακτικό είναι να συνειδητοποιήσουμε μια μέρα, πως η ζώνη ασφαλείας που δημιουργήσαμε, αντί να μας προστατεύει, γίνεται θηλιά και μας πνίγει. Δεν μπορεί αυτή η ζώνη να διατηρείται η ίδια για τόσα χρόνια ενώ γύρω μας όλα αλλάζουν. Θα κοπιάσουμε, θα παλέψουμε, θα χάσουμε, θα θρηνήσουμε, μα σιγά σιγά θα κοπάσει. Είναι προτιμότερο να υποφέρουμε χρόνια σ’ αυτόν τον κλοιό που γίνεται θηλιά;

Αναλαμβάνοντας την ευθύνη του εαυτού μας, την ίδια στιγμή ωριμάζει μέσα μας η επιθυμία να προχωράμε με θάρρος, τόλμη και δύναμη στον μεγάλο δρόμο της ύπαρξης μας. Η μεγαλύτερη ασφάλεια που μπορεί να νιώσει ένα άνθρωπος, είναι μέσα του. Καθώς προχωράμε, αφήνουμε τις αλλαγές να έρθουν και προσαρμοζόμαστε, όταν τρέφουμε τις σκέψεις μας με ευγνωμοσύνη και αγάπη τρέφουμε τον εαυτό μας με θάρρος, δύναμη, αυτοπεποίθηση και νιώθουμε ικανοί να ανταπεξέλθουμε στις καταστάσεις που έρχονται στον δρόμο μας. Αυτά μας προσφέρουν οικονομική επάρκεια ψυχικής ανθεκτικότητας, που δεν μετριέται με σε χρήμα.

Η ζωή και η μαγεία βρίσκεται έξω απ’ την ζώνη ασφαλείας μας και το έχουμε βιώσει αρκετές φορές χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Οι αλλαγές τρομάζουν τους περισσότερους, μα έρχονται για πολλούς λόγους. Είναι προκλήσεις που αν αφεθούμε μέσα τους, θα πάρουμε όσα χρειάζεται να μας δώσουν.