Τάο τε τσινγκ: Όταν οι άνθρωποι βρίσκουν ένα πράγμα όμορφο, ένα άλλο γίνεται άσχημο

Το Τάο είναι πέρα από τις λέξεις
και πέρα από την κατανόηση.

Με τις λέξεις μιλάμε γι’ αυτό,
αλλά δεν μπορούν να το χωρέσουν.

Το Τάο υπήρχε πριν από λέξεις και ονόματα,
πριν από τον ουρανό και τη γη,
πριν από τα δέκα χιλιάδες πράγματα.

Είναι ο άπειρος πατέρας και μητέρα
όλων των περιορισμένων πραγμάτων.

Επομένως, για να δεις πέρα από τα όρια,
για να δεις την ντελικάτη καρδιά των πραγμάτων,
παραμέρισε τα ονόματα,
τις έννοιες,
τις προσδοκίες και τις φιλοδοξίες και τις διαφορές.

Το Τάο και οι πολλές εκδηλώσεις του
αναβλύζουν από την ίδια πηγή:
ανεπαίσθητο θαύμα μέσα σε μυστηριώδες σκοτάδι.
Αυτή είναι η αρχή κάθε κατανόησης.

Όταν οι άνθρωποι βρίσκουν ένα πράγμα όμορφο,
ένα άλλο, κατά συνέπεια, γίνεται άσχημο.

Όταν αναδεικνύουν έναν ως καλό,
έναν άλλο τον κρίνουν ανεπαρκή.

Παρομοίως, το είναι και το μη είναι ισορροπούν
το ένα το άλλο·
το δύσκολο και το εύκολο ορίζουν το ένα το άλλο·
το μακρύ και το κοντό ζωγραφίζουν το ένα το άλλο·
το ψηλό και το χαμηλό αναπαύονται το ένα
στο άλλο·
η φωνή και το τραγούδι σμίγουν μέσα στην αρμονία·
αυτό που θα έρθει πατά σ’ αυτό που ήταν.

Ο σοφός δρα δίχως κόπο
και διδάσκει με το γαλήνιο παράδειγμά του.
Αποδέχεται τα πράγματα όπως έρχονται,
δημιουργεί χωρίς να κατέχει,
γαλουχεί χωρίς να απαιτεί,
πετυχαίνει χωρίς να ζητεί δόξα.

Επειδή συνεχώς ξεχνά τον εαυτό του,
δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

Όταν πέφτουν βροχή οι έπαινοι στους ονομαστούς,
οι απλοί άνθρωποι αντιδικούν και αλληλομάχονται.

Όταν τα εξωτικά αγαθά αγοράζονται και θεωρούνται πολύτιμα,
υπάρχει η παρόρμηση της κλοπής.

Όταν οι επιθυμίες διεγείρονται συνεχώς,
οι άνθρωποι ξεσηκώνονται και μπερδεύονται.

Επομένως, εκείνη που είναι συνετή δίνει
το παράδειγμα
αδειάζοντας το μυαλό της,
ανοίγοντας την καρδιά της,
χαλαρώνοντας τις φιλοδοξίες της,
καλλιεργώντας τον χαρακτήρα της.

Τώρα που κατατρόπωσε την πανουργία της και
τις ορέξεις της,
δεν είναι παιχνιδάκι κανενός.

Κάνε με το να μην κάνεις.
Πράξε με τη μη πράξη.
Άσε την τάξη να αναδυθεί από μόνη της.

Το Τάο είναι μια αδειοσύνη που στροβιλίζεται,
όμως όταν το χρησιμοποιείς, δεν αδειάζει.

Απ’ αυτό το μυστηριώδες πηγάδι
αναβλύζει ό,τι υπάρχει.

Στομώνει τις κοφτερές λεπίδες,
λύνει κόμπους,
μαλακώνει την αντηλιά,
κατακαθίζει τη σκόνη,
μας καλυτερεύει όλους και
κάνει ολόκληρο τον κόσμο ένα.

Κάτι είναι εκεί, κρυμμένο στα βάθη!
Μα δεν ξέρω ποιανού παιδί είναι–
Υπήρχε πριν ακόμα κι από τον Θεό.

Ο ουρανός και η γη δεν συγκινούνται εύκολα·
θεωρούν όλα τα πράγματα παροδικά.

Ούτε ο σοφός συγκινείται εύκολα·
θεωρεί όλες τις μορφές εφήμερες και μεταβατικές.
Το Τάο είναι σαν φυσούνα:
άδεια, αλλά ανεξάντλητη.