Ο ίσκιος αυτός δεν έχει πρόθεση να σας πληγώσει, αλλά να υποδείξει τις ατέλειές σας.
Η αποδοχή του ίσκιου μπορεί να τον θεραπεύσει.
Μόλις θεραπευτεί μετατρέπεται σε αγάπη.
Όταν αρχίσετε να νιώθετε συμφιλιωμένοι με όλα τα αντίθετα γνωρίσματά σας, θα βιώνετε τον πλήρη εαυτό σας όπως ο μάγος.
«Ποτέ δεν δείχνεις να υποφέρεις από μοναξιά», είπε μια μέρα ο Αρθούρος στο δάσκαλό του. Υπήρχε μια χροιά ζήλειας στον τόνο της φωνής του. Ο Μέρλιν τον κοίταξε προσεκτικά.
«Είναι αδύνατο να νιώθει κανείς μοναξιά», αποκρίθηκε.
«Εσύ μπορεί να το βλέπεις έτσι, αλλά…» Το αγόρι δαγκώθηκε. Ωστόσο δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και τελικά ξέσπασε: Κι όμως, δεν είναι αδύνατο. Σ’ αυτό το δάσος δεν υπάρχει ψυχή εκτός από σένα και μένα και παρόλο που σ’ αγαπώ σαν πατέρα μου, υπάρχουν στιγμές που…» Μην ξέροντας τι άλλο να πει, ο Αρθούρος σώπασε.
«Είναι αδύνατο να νιώθει κανείς μοναξιά», επανέλαβε πιο σταθερά ακόμη ο μάγος.
Η περιέργεια υπερσκέλισε τα υπόλοιπα συναισθήματα του Αρθούρου. «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί», είπε.
«Κοίταξε, σ’ αυτό το ζήτημα υπάρχουν μόνο δύο είδη ανθρώπων που θα μας απασχολήσουν», άρχισε ο Μέρλιν. «Οι μάγοι και οι θνητοί. Είναι αδύνατον να νιώσει μοναξιά ένας θνητός επειδή υπάρχουν τόσες προσωπικότητες που μάχονται μέσα του. Ένας μάγος είναι αδύνατον να νιώσει μοναξιά, γιατί δεν έχει μέσα του κανέναν».
«Δεν καταλαβαίνω. Ποιος είναι μέσα μου εκτός από τον εαυτό μου;»
«Πρώτα απ’ όλα πρέπει να αναρωτηθείς τι είναι αυτό που αποκαλείς εαυτό σου. Παρά την αίσθηση ότι είσαι μοναδικός, στην πραγματικότητα είσαι μια σύνθεση πολλών ανθρώπων και οι πολλαπλές σου προσωπικότητες δεν συμβιώνουν πάντα ειρηνικά, το αντίθετο μάλιστα. Είσαι διχασμένος σε δεκάδες φατρίες που η κάθε μια παλεύει να κατακτήσει το σώμα σου.»
«Αυτό ισχύει για όλους;» ρώτησε το αγόρι.
«Φυσικά. Ώσπου να ανακαλύψεις τον δρόμο της ελευθερίας, θα είσαι αιχμάλωτος της διαμάχης που συντελείται ανάμεσα στις εσωτερικές σου προσωπικότητες. Η πείρα μ’ έχει μάθει ότι οι θνητοί στήνουν πάντοτε πολέμους με κάθε δυνατό συνδυασμό αντιπάλων».
«Εγώ πάντως εξακολουθώ να νιώθω σαν ένα άτομο», διαμαρτυρήθηκε ο Αρθούρος.
«Δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό», απάντησε ο Μέρλιν.
«Αυτή η αίσθηση της ακεραιότητας που έχεις είναι προϊόν της συνήθειας. Εξίσου εύκολα θα μπορούσες να δεις τον εαυτό σου όπως σου τον περιέγραψα. Η δική μου εκδοχή είναι πιο αληθινή, επειδή εξηγεί γιατί οι θνητοί μοιάζουν τόσο συγχυσμένοι και αντιφατικοί στα μάτια ενός μάγου. Με λίγα λόγια, η κάθε μου συνάντηση μ’ ένα θνητό είναι τόσο απίστευτη, που ώρες- ώρες νομίζω πως πίσω από το σουλούπι του συνομιλητή μου κρύβεται ένα ολόκληρο χωριό».
Ο Αρθούρος έπεσε σε περισυλλογή. «Τότε, γιατί αισθάνομαι τόσο μόνος; Γιατί η αλήθεια είναι, Δάσκαλε πως έτσι νιώθω».
Ο Μέρλιν έριξε ένα διαπεραστικό βλέμμα στο μαθητή του.
«Ομολογουμένως, είναι περίεργο να αισθάνεσαι μόνος όταν τόσοι άνθρωποι πασχίζουν να κυριεύσουν το σώμα σου. Εγώ, όμως, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η μοναξιά υφίσταται όσο υπάρχουν άλλοι άνθρωποι. Όσο υπάρχουν το ‘εγώ’ και το ‘εσύ’ θα υπάρχει και μια αίσθηση διάστασης- και η διάσταση συμβαδίζει με την αποξένωση. Η μοναξιά είναι συνώνυμο της αποξένωσης».
«Πάντα, όμως, θα υπάρχουν άλλοι άνθρωποι στον κόσμο», αντέκρουσε ο Αρθούρος.
«Είσαι τόσο σίγουρος γι’ αυτό», απάντησε ο Μέρλιν. «Άνθρωποι θα υπάρχουν πάντα- αυτό είναι αναμφισβήτητο- θα είναι, όμως, άλλοι άνθρωποι; Κάνε υπομονή ώσπου να φτάσεις στο τέρμα του δρόμου του Μάγου, κι ύστερα τα ξαναλέμε».
Deepak Chopra, Aπό τον Δρόμο του Μάγου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου