Όπως γίνεται για παράδειγμα με το ποδήλατο. Μέχρι να μάθεις ποδήλατο θα πέσεις, θα χτυπήσεις, θα νευριάσεις, θα τα παρατήσεις και κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις. Και άμα το μάθεις, δε ξεμαθαίνεις.
Ξέρεις ποδήλατο για πάντα και κάθε φορά που ανεβαίνεις πάνω σε ένα, σου βγαίνει σχεδόν αυτόματα και φυσικά να το οδηγήσεις.
Ε, με την αγάπη για τον εαυτό μας δε συμβαίνει το ίδιο. Τον εαυτό μας πρέπει να τον αγαπάμε κάθε μέρα. Και πρέπει να δίνουμε μία εσωτερική μάχη διαρκώς για να μην ξεχνάμε να τον αγαπάμε.
Υπάρχουν μέρες που πραγματικά δεν αντέχω τον εαυτό μου και φαντάζομαι αυτό συμβαίνει και με άλλους ανθρώπους. Όχι απλά δεν τον αγαπώ αλλά δεν τον αντέχω κιόλας. Υπάρχουν και μέρες, ευτυχώς οι πιο πολλές πια, που τον αγαπώ και τον αποδέχομαι. Αλλά υπάρχουν κι αυτές οι λίγες δύσκολες μέρες που δεν τον γουστάρω με τίποτα.
Τον κοιτάζω στο καθρέφτη και βλέπω μόνο ατέλειες. Κι αυτές τις ατέλειές τις μεγαλοποιώ. Στα μάτια μου, αυτές τις δύσκολες μέρες, οι ατέλειές μου και τα ελαττώματά μου είναι τα μόνα βλέπω.
Θυμάμαι τα λάθη μου, σκέφτομαι τα ελαττώματά μου και δυσκολεύομαι να με συγχωρήσω. Θέλω απλά να απομονωθώ από όλους και όλα για να μην πληγώνομαι πια, για να μην κάνω άλλα λάθη, για να χρειάζεται να το παλεύω.
Είναι μέρες που η ψυχολογία πιάνει πάτο για διάφορους λόγους. Ίσως επειδή οι ορμόνες ταράζονται, ίσως επειδή συνέβησαν διάφορα που με έριξαν.
Όμως, δεν είμαι μόνος/η.
Δεν μπορεί κανείς να είναι συνέχεια καλά. Και τις μέρες που δεν είμαστε καλά πρέπει να τις παραδεχόμαστε και να ζητάμε βοήθεια ή να το παλεύουμε μόνοι μας και να μην το αφήνουμε να μας καταβάλλει.
Μία ερωτική απογοήτευση, ένας καβγάς με μία φίλη, μπούλινγκ ή δυσκολίες στη δουλειά, η μοναξιά και η μοναχικότητα και τόσα άλλα καθημερινά μπορούν να μας κάνουν να μην αγαπάμε τον εαυτό μας. Υπάρχουν πολλοί αόρατοι και ορατοί εχθροί που ασκούν μία πίεση πάνω μας, για να μην εκτιμάμε και να μην προσέχουμε τον εαυτό μας όπως πρέπει. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες στη σύγχρονη κοινωνία που μας κάνουν επιρρεπείς στην κατάθλιψη, τη χαμηλή αυτοεκτίμηση ή και την τρέλα. Και είναι κάποια παιδικά τραύματα που όλο μας κυνηγούν και δε μας αφήνουν σε ησυχία.
Η σχέση μας με τον εαυτό μας, όμως, είναι η πιο σημαντική. Η μακροβιότερη. Στις δύσκολες στιγμές πρώτα ο εαυτός μας θα παλέψει για μας και μετά αυτοί οι λίγοι που μας αγαπούν. Γιατί, λοιπόν, τον παραμελούμε και δεν τον αγαπάμε; Γιατί τον μισούμε;
Δυστυχώς, μεγαλώνοντας, οι δυσκολίες αυξάνονται, όμως, παράλληλα γινόμαστε κι εμείς πιο δυνατοί, πιο έμπειροι και πιο συνειδητοποιημένοι. Τις πιο πολλές φορές τουλάχιστον. Κανείς δεν είναι τέλειος. Συνεχώς, πρέπει να δουλεύουμε τον εαυτό για να γινόμαστε καλύτεροι. Όχι, μόνο εξωτερικά.
Περισσότερο πρέπει να δουλεύουμε το μέσα μας. Το πώς αντιμετωπίζουμε τις άσχημες καταστάσεις και το πώς αμυνόμαστε στις επιθέσεις που δεχόμαστε σε μία κοινωνία πολλές φορές απρόσωπη και σκληρή. Και τις επιθέσεις που δεχόμαστε από το παρελθόν μας κι από τις σκέψεις μας. Πώς να μάθουμε να απομώνουμε το πρόβλημα που έχουμε για μην επηρεάζει όλη μας τη ζωή. Πώς να μην αφήνουμε τα προβλήματα και τα ελαττώματά μας να καθορίζουν τη ζωή μας. Πώς να μάθουμε ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας και να τον υπερασπίζομαστε.
Όχι, η βία δεν μας αξίζει. Ένας τοξικός έρωτας δεν μας αξίζει. Η λεκτική κακοποίηση από τον οποιοδήποτε δεν μας αξίζει.
Αξίζουμε καλύτερα κι αυτό το σύνθημα θα πρέπει να γίνει σημαία μας.
Γιατί αν δεν πιστέψουμε ότι αξίζουμε καλύτερα δε θα τα κυνηγήσουμε ποτέ. Θα συμβιβαστούμε και θα κακοβολευτούμε από φόβο να ρισκάρουμε και να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Θα χάσουμε χρόνο μένοντας στη λάθος σχέση, έχοντας τους λάθους φίλους και μιαν δουλειά που μισούμε. Η ζωή και ο χρόνος δεν περιμένουν. Εμείς γιατί να περιμένουμε, και να μην αγαπήσουμε τον εαυτό μας τώρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου