Κι αν αυτός που φεύγει είναι αυτός που έπρεπε να μείνει;

Καμιά φορά νομίζουμε πως όλοι πρέπει να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τα δικά μας πιστεύω, με τις δικές μας αξίες, με εκείνες τις νόρμες που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας και που δεν επιδέχονται κριτικής και αμφισβήτησης από άλλους.

Όμως, αν εμμένουμε στις αντιλήψεις μας και δε δίνουμε περιθώριο στον άλλον, αν δε δεχόμαστε κάτι άλλο πέρα από αυτό που πρεσβεύει η θεωρία μας, αν δεν αντέχουμε τίποτα παρά μόνο τον εαυτό μας, τότε κινδυνεύουμε να στερηθούμε περισσότερα εμείς, πάρα εκείνος που αναπόφευκτα μην αντέχοντας την ανυποχώρητη στάση μας, εγκαταλείπει και τελικά εξαφανίζεται, αφήνοντας μας στην ησυχία μας.

Ένας άνθρωπος είναι μόνο ένας άνθρωπος, γι’ αυτό το λόγο είναι ή μπορεί να γίνει πάρα πολλά- που όμως δεν πρόκειται να τα δούμε υιοθετώντας μόνο τη δική μας λογική. Έτσι όταν νιώθουμε να πνιγόμαστε –εμείς που άλλοτε αντέχαμε τα πάντα- βιαζόμαστε, δεν αντέχουμε ούτε λεπτό, ούτε δικαιολογία, ούτε καν την αλήθεια, και είμαστε έτοιμοι να γίνουμε πραγματικά σκληροί και αδιάφοροι, αγνοώντας παντελώς τη ζωή του άλλου.

Δεν συγκινούμαστε ούτε από το δάκρυ που στα μάτια του μπορεί να αρχίσει να τρέχει ανεξέλεγκτο, δε μας νοιάζει που τον πληγώνουμε, κι όσο κι αν δεν το παραδεχόμαστε συναισθηματικά πάσχουμε εμείς και όχι ο άλλος που τελικά φεύγει πριν τον διώξουμε και ταυτόχρονα μας δείχνει τα αισθήματά του. Για να το κάνει σημαίνει πως μπορεί ακόμη και να αγάπησε, πάντως δεν ήταν κενός, δεν ήταν όπως νομίζαμε, και ίσως δεν ήταν τελικά εκείνος που έπρεπε να φύγει.

Γιατί καμιά φορά αυτός που φεύγει, είναι αυτός που έπρεπε να μείνει…