Και μπορεί να είσαι ικανοποιημένος κι απόλυτα ευχαριστημένος με τη ζωή που έχεις φτιάξει ως τώρα αλλά η ουσία είναι πως ο κάθε άνθρωπος είναι έτσι φτιαγμένος. Ψάχνεσαι, μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς και να φιλτράρεις. Τι είναι αυτό που λείπει κάθε φορά; Τι είναι αυτό που θέλεις να έχεις αλλά δεν έχεις; Δεν υπάρχουν τέλειες ζωές. Όλοι μας κάτι αναζητούμε.
Ίσως μέσα σου να έχεις μια άλλη ζωή πλασμένη για εσένα. Εκείνη που θα σε καταλαβαίνουν όλοι πολύ περισσότερο. Που δε θα παραπονιέσαι άδικα για πράγματα κι αμέσως θα εισακούονται και θα γίνονται πράξη. Ίσως μέσα σου να έχεις μια άλλη ζωή όπου όλα γύρω σου να είναι λιγάκι πιο όμορφα. Ένας κόσμος λιγάκι πιο διαφορετικός, πιο δίκαιος ίσως. Που δε θα χρειάζεται να υπερβείς τον εαυτό σου και να διακινδυνεύσεις καταστάσεις για να αποδείξεις τα απολύτως λογικά. Που το άδικο θα παραμερίζεται εκεί που του αξίζει.
Μπορεί μέσα σου να έχεις μια άλλη ζωή που να είναι πολύ πιο δυναμική από αυτή που έχεις τώρα. Να σε σπρώχνει με τον δικό της τρόπο να κάνεις περισσότερα. Η ζωή που απαιτεί και δεν κάνει πίσω, ώστε να σε ωθήσει να καταφέρεις ακόμη πιο πολλά. Όχι γιατί δεν μπορείς αλλά γιατί μέχρι τώρα μάλλον δεν το τόλμησες.
Μπορεί μέσα σου να έχεις μια ζωή που δεν έζησε τον έρωτα όπως θα ήθελε να τον ζήσει. Τον έρωτα στον οποίο παραδίνεσαι ψυχή και σώμα όχι άβουλα αλλά συνειδητά. Κι ίσως να ανήκεις σε εκείνους που δεν έζησαν καν τον έρωτα. Δεν ένιωσαν καν πώς είναι το φιλί, το άγγιγμα και η επαφή που έρχεται μέσα από έναν δυνατό έρωτα κι όχι από κάποια σχέση συμβιβασμού. Ίσως η ζωή μέσα σου να σε βάζει στη διαδικασία να φέρεις πάλι στη μνήμη σου παλιούς σου έρωτες, να σκαλίσεις τα μονοπάτια που δε σε οδήγησαν σε αυτούς. Όχι για να καταλήξεις απαραίτητα κάπου αλλά για να καταλάβεις καλύτερα εσένα.
Όλοι έχουμε μια ζωή μέσα μας τελικά που μάς ωθεί καθημερινά να κάνουμε όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα. Εκεί εξάλλου κρύβεται και η ισορροπία των πραγμάτων. Στο να αναρωτιέσαι, στο να ξεφεύγει το μυαλό όπως κι όποτε μπορεί. Αυτές οι μικρές αλλά τόσο σημαντικές αποδράσεις του μυαλού στην άλλη, τη ζωή που κρατάς καλά φυλαγμένη μέσα σου. Και κάθε φορά που θα θέλει να σου επισημάνει κάτι θα σου χτυπάει λιγάκι την πόρτα της δικής σου ζωής. Να σε ταρακουνάει, να σε ξυπνάει από το λήθαργο. Να σου λέει «πάμε, θυμήσου τι ήθελες».
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει αναρωτηθεί γι’ αυτό ακόμη κι αν έχει δημιουργήσει μια πολύ ευτυχισμένη πρακτικά και ρεαλιστικά ζωή. «Πώς θα ήμουν άραγε αν…» Αυτό το «αν» είναι που πυροδοτεί την κάθε σκέψη. Αυτό το μαγικό «αν» είναι που σε κάνει να διατηρείς τη ζωή που θέλεις να έχεις μέσα σου. Τώρα αν θα καταφέρεις να κάνεις το μέσα σου πράξη αυτό είναι άλλο θέμα. Αλλά ακόμη κι αν δεν επαναστατήσεις προς τον ίδιο σου τον εαυτό με φουλ επίθεση μπορείς να τον βάζεις να βιώνει αυτά τα μικρά «σοκ» κάθε φορά που τον αναγκάζεις να φαντάζεται αυτή την άλλη ζωή. Κι ίσως έτσι, με αυτόν τον τρόπο να πλησιάζεις ακόμη πιο πολύ σε αυτό που δεν έχεις.
Τελικά η ζωή μέσα σου, που ενοχλεί, που απαιτεί, που παραπονιέται και που δεν έζησε ίσως να είναι το υποσυνείδητό σου. Το υποσυνείδητο είναι πάντα «αχόρταγο», μάς κάνει να θέλουμε, να φανταζόμαστε, να κρίνουμε, να απαιτούμε, να ονειρευόμαστε, να κάνουμε σχέδια κι ας πάνε όλα στράφι. Αυτή λοιπόν είναι η ζωή μέσα μας. Μια άλλη παράλληλη ζωή η οποία ακολουθεί μόνο τις δικές μας εντολές. Είναι η ιδανική ζωή γιατί εκεί δε μας λέει κανείς τι και πώς να το κάνουμε. Είναι η τέλεια ζωή επειδή εκεί δε θα μας περιορίζουν οι συνέπειες που αντίστοιχα έχουμε στην κανονική μας ζωή. Στο υποσυνείδητο όλα λειτουργούν διαφορετικά.
Ο άνθρωπος είναι παράξενο όν τελικά. Με τίποτε δε θα είναι ποτέ ευχαριστημένος αλλά αυτό είναι το χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. «Τακτοποιημένη ζωή, άτακτα συναισθήματα. Όλοι έχουμε μέσα μας μια άλλη ζωή η οποία ενοχλεί, απαιτεί, παραπονιέται, δεν έζησε.»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου