Όσο μεγάλωνα συνέχιζα να επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια «λάθη», ίσως θα μπορούσα να το πω και έτσι- ίσως- αν και κάθε φορά αντιλαμβανόμουν ότι δε χάλασε και ο κόσμος!
Μόνο ο δικός μου εσωτερικός κόσμος ταραζόταν, κι’ αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό γιατί μου θύμιζε πως είμαι ζωντανός, υπαρκτός, πως πατάω στα πόδια μου και κάποιες φορές (δεν ήταν δα και λίγες), πέφτω και τσακίζομαι…
Αργότερα ήρθε η μεγάλη διαπίστωση και νόμισα ότι συμβιβάστηκα με τα «σοβαρά λάθη» που είχα διαπράξει εις βάρος του εαυτού μου και έκανα δηλώσεις!
Είπα φτάνει λοιπόν, τέρμα τα λάθη απο ’δω και στο εξής, θα λειτουργώ όπως πρέπει.
Σερνόμουν λοιπόν κουβαλώντας, όλα όσα θεωρούσα, ό,τι δεν έπρεπε να κάνω και κάθε μέρα που ξημέρωνε αγαπούσα όλο και λιγότερο τον εαυτό μου. Αλήθεια πώς πρέπει να λειτουργεί κάποιος, για να μην κάνει λάθη;
Πρόσφατα ένιωσα να κουράζομαι και προσπάθησα να αναζητήσω λίγο από τον εαυτό μου, μα ήταν μάταιο, δεν τον βρήκα πουθενά. Δεν είχα και πολλές δυνάμεις είναι η αλήθεια, αφού τις είχα εξαντλήσει αναλύοντας διαρκώς στο κεφάλι μου πόσο λάθος έχω κάνει τα πράγματα!
Λάθος φίλοι, λάθος σύντροφοι, λάθος δουλειά, λάθος μούτρα έβλεπα στον καθρέφτη, όλα λάθος…
Τώρα σκέφτομαι ότι τελικά μου αρέσουν τα λάθη… Με βγάζουν από την βαρετή καθημερινότητα, με βοηθούν να σκέφτομαι καλύτερα, με ξυπνάνε από την σαπίλα του παρωχημένου τρόπου ζωής.
Κάπου διάβασα πρόσφατα ότι «δεν υπάρχει μέρος να σκαρφαλώσουμε, ο χρόνος έφτιαξε πιστά αντίγραφα κάθε περασμένης στιγμής. Ούτε ένα όμως δεν είναι έγκυρο και δεν αποδεικνύει αυτή την στιγμή».
Θυμήθηκα ότι το λάθος μπορεί να γίνει λάθως! Και η ζωή συνεχίζεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου