ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἱππόλυτος (565-615)

565 ΦΑ. σιγήσατ᾽, ὦ γυναῖκες· ἐξειργάσμεθα.
ΧΟ. τί δ᾽ ἐστί, Φαίδρα, δεινὸν ἐν δόμοισί σοι;
ΦΑ. ἐπίσχετ᾽, αὐδὴν τῶν ἔσωθεν ἐκμάθω.
ΧΟ. σιγῶ· τὸ μέντοι φροίμιον κακὸν τόδε.
ΦΑ. ἰώ μοι, αἰαῖ·
570 ὦ δυστάλαινα τῶν ἐμῶν παθημάτων.
ΧΟ. τίνα θροεῖς αὐδάν; τίνα βοᾶις λόγον;
ἔνεπε, τίς φοβεῖ σε φήμα, γύναι,
φρένας ἐπίσσυτος;
575 ΦΑ. ἀπωλόμεσθα· ταῖσδ᾽ ἐπιστᾶσαι πύλαις
ἀκούσαθ᾽ οἷος κέλαδος ἐν δόμοις πίτνει.
ΧΟ. σὺ παρὰ κλῆιθρα, σοὶ μέλει πομπίμα
φάτις δωμάτων·
580 ἔνεπε δ᾽ ἔνεπέ μοι, τί ποτ᾽ ἔβα κακόν;
ΦΑ. ὁ τῆς φιλίππου παῖς Ἀμαζόνος βοᾶι
Ἱππόλυτος, αὐδῶν δεινὰ πρόσπολον κακά.
585 ΧΟ. ἰὰν μὲν κλύω, σαφὲς δ᾽ οὐκ ἔχω·
γεγώνει δ᾽ οἵα διὰ πύλας ἔμολεν
ἔμολέ σοι βοά.
ΦΑ. καὶ μὴν σαφῶς γε τὴν κακῶν προμνήστριαν,
590 τὴν δεσπότου προδοῦσαν ἐξαυδᾶι λέχος.
ΧΟ. ὤμοι ἐγὼ κακῶν· προδέδοσαι, φίλα.
τί σοι μήσομαι;
τὰ κρυπτὰ γὰρ πέφηνε, διὰ δ᾽ ὄλλυσαι,
595 αἰαῖ ἒ ἔ, πρόδοτος ἐκ φίλων.
ΦΑ. ἀπώλεσέν μ᾽ εἰποῦσα συμφορὰς ἐμάς,
φίλως καλῶς δ᾽ οὐ τήνδ᾽ ἰωμένη νόσον.
ΧΟ. πῶς οὖν; τί δράσεις, ὦ παθοῦσ᾽ ἀμήχανα;
ΦΑ. οὐκ οἶδα πλὴν ἕν, κατθανεῖν ὅσον τάχος,
600 τῶν νῦν παρόντων πημάτων ἄκος μόνον.

ΙΠ. ὦ γαῖα μῆτερ ἡλίου τ᾽ ἀναπτυχαί,
οἵων λόγων ἄρρητον εἰσήκουσ᾽ ὄπα.
ΤΡ. σίγησον, ὦ παῖ, πρίν τιν᾽ αἰσθέσθαι βοῆς.
ΙΠ. οὐκ ἔστ᾽ ἀκούσας δείν᾽ ὅπως σιγήσομαι.
605 ΤΡ. ναί, πρός σε τῆσδε δεξιᾶς εὐωλένου.
ΙΠ. οὐ μὴ προσοίσεις χεῖρα μηδ᾽ ἅψηι πέπλων;
ΤΡ. ὦ πρός σε γονάτων, μηδαμῶς μ᾽ ἐξεργάσηι.
ΙΠ. τί δ᾽, εἴπερ, ὡς φήις, μηδὲν εἴρηκας κακόν;
ΤΡ. ὁ μῦθος, ὦ παῖ, κοινὸς οὐδαμῶς ὅδε.
610 ΙΠ. τά τοι κάλ᾽ ἐν πολλοῖσι κάλλιον λέγειν.
ΤΡ. ὦ τέκνον, ὅρκους μηδαμῶς ἀτιμάσηις.
ΙΠ. ἡ γλῶσσ᾽ ὀμώμοχ᾽, ἡ δὲ φρὴν ἀνώμοτος.
ΤΡ. ὦ παῖ, τί δράσεις; σοὺς φίλους διεργάσηι;
ΙΠ. ἀπέπτυσ᾽· οὐδεὶς ἄδικός ἐστί μοι φίλος.
615 ΤΡ. σύγγνωθ᾽· ἁμαρτεῖν εἰκὸς ἀνθρώπους, τέκνον.

***
ΚΟΜΜΟΣ Α’ΦΑΙ. Σωπάτε και χαθήκαμε, γυναίκες!
ΚΟΡ. Τί ᾽ν᾽ το κακό που γίνεται κει μέσα;
ΦΑΙ. Σταματάτε, να βάλω αυτί ν᾽ ακούσω!
ΚΟΡ. Πολύ κακό προμήνυμα είναι τούτο!
ΦΑΙ. Αχ αλιά μου κι αλιά! [στρ.1]
570Τί συφορά την άμοιρη με βρήκε!
ΚΟΡ. Αφουγκράστηκες τίποτα; Πες μας [στρ. 2]
τί ᾽ναι τ᾽ άκουσμ᾽ αυτό που σου τάραξε
την ψυχή σου, κυρά μου;
ΦΑΙ. Πάει χάθηκα! Ζυγώστε εδώ στην πόρτα
ν᾽ ακούσετε τον τάραχο που γίνεται.
ΚΟΡ. Είσαι απ᾽ όξω απ᾽ την πόρτα κι ακούς [στρ. 3]
πιο καλά τί φωνάζουνε μέσα.
580Αφουγκράσου και πες μου.
ΦΑΙ. Ο Ιππόλυτος, ο γιος της Αμαζόνας,
αποπήρε τη νένα και τη βρίζει.
ΚΟΡ. Χλαλοήν αγρικώ, μα από δω [αντ. 3]
δεν τα πιάνω τα λόγια. Ό,τι λένε
πρωτοφτάνει σ᾽ εσένα!
ΦΑΙ. Καθαρά τηνε λέει παλιομεσίτρα
590και της τιμής τού βασιλιά προδότρα.
ΚΟΡ. Αχ καλή, σε προδώσανε φίλοι. [αντ. 2]
Τί να κάνουμε πια; Ξεσκεπάστηκε
το κρυφό μυστικό σου.
ΦΑΙ. Αχ κακότυχη εγώ! [αντ. 1]
Αχ! τα μαρτύρησε όλα και μ᾽ αφάνισε!
ΚΟΡ. Ήθελε τη γιατρειά σου, μα το φάρμακο
σε θανάτωσε! Τώρα τί θα κάνεις;
ΦΑΙ. Δεν ξέρω! Ένα μονάχα: όσο πιο γρήγορα
600να πεθάνω, γιατρειά δεν έχουμε άλλη.

ΙΠΠ. (βγαίνει απ᾽ το παλάτι και πίσω η νένα)
Αχ μάνα Γης και Ήλιου φωτοξάνοιγμα!
Τί πράματα έχω ακούσει που δε λέγονται!
ΤΡΟ. Σώπα, μη μας ακούσουνε, παιδί μου!
ΙΠΠ. Πώς να σωπάσω μ᾽ όσα μού ξεστόμισες;
ΤΡΟ. Σ᾽ εξορκίζω στ᾽ ωραίο δεξί σου χέρι!
(του πιάνει το χέρι)
ΙΠΠ. Μακριά τα χέρια. Μη μ᾽ αγγίζεις, λέω!
ΤΡΟ. Λυπήσου με! Στα γόνατά σου πέφτω!
(γονατίζει)
ΙΠΠ. Και γιατί; Καθώς λες, δεν είπες τίποτα!
ΤΡΟ. Τέτοιες κουβέντες δεν κοινολογιούνται!
610ΙΠΠ. Μα τα καλά τα λόγια σ᾽ όλους λέγονται.
ΤΡΟ. Παιδί μου, μην πατάς τον όρκο που ᾽κανες.
ΙΠΠ. Ορκίστ᾽ η γλώσσα, μα η ψυχή μου ανόρκιστη!
ΤΡΟ. Τους φίλους σου μην καταστρέψεις, γιε μου.
ΙΠΠ. Κανένα φίλον άδικο δεν έχω.
ΤΡΟ. Συχώρα! Φυσικό να σφάλλουν οι άνθρωποι.