Όταν δεις πως αυτό που κάνεις και είσαι γυρνάει σε σένα, τότε θα καταλάβεις πως δεν έχει σημασία τι πιστεύουν οι άλλοι

Κατά βάση όλοι είμαστε βαμπιριστές σε αυτό το πεδίο, μας αρέσει δε μας αρέσει. Αν δεν προσφέρουμε συνειδητά και κατ’ επιλογή, όπως είχε πει και ο Mr. Smith στον Μορφέα (Μάτριξ Ι), δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά ένας ιός που συνεχώς πολλαπλασιάζεται. Σαν τις ακρίδες που περνάνε πάνω από την εύφορη γη και δεν αφήνουν τίποτα όρθιο στο πέρασμά τους.

Για να επιβιώσουμε σε όλα τα επίπεδα (σωματικά, συναισθηματικά, ψυχικά, πνευματικά), από την στιγμή που ερχόμαστε καταναλώνουμε συνεχώς:

– Αέρα / οξυγόνο

– Νερό

– Τροφές, ζωικές και φυτικές

– Ήλιο

– Αιθέρα

– Γνώση

– Συναισθήματα

– Προσοχή

– Χρόνο

Αφήνοντας πίσω μας σκουπίδια και υποπροϊόντα. Αυτό γίνεται και σαν αυτοματισμός / υποσυνείδητα, αλλά και συνειδητά για τους εκπαιδευμένους μιας όχι τόσο “φωτεινής” μεριάς.

Παίρνοντας αυτό σαν βάση και δεδομένο, έχουμε την επιλογή να παραμείνουμε στην παρασιτική φύση της επιβίωσης και κατασκευής μας, ή, να μεταβούμε σε μία άλλη ανώτερη μορφή ύπαρξης. Εκείνη, της δημιουργίας και της προσφοράς. Και μιας και στο σύνολο όλοι μένουμε στην ίδια στρογγυλή γειτονιά, είναι προς όφελός μας να ξεκινήσουμε να δίνουμε πίσω και να αναβαθμίζουμε αυτό που έχουμε. Είτε που μας “δόθηκε”, είτε που “βρήκαμε”. Να μπούμε δηλαδή συνειδητά στις ανώτερες λειτουργίες αυτής της στολής που μεταφέρει το είναι μας, προτού καταναλώσουμε και την γειτονιά, και τους εαυτούς μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Το ερώτημα από ‘δω και πέρα λοιπόν που προκύπτει είναι, ποιος άνθρωπος θέλεις να είσαι:

– Εκείνος που καταστρέφει και καταναλώνει το οξυγόνο, ή εκείνος που φυτεύει ένα δέντρο;
– Εκείνος που μολύνει το σώμα και την ψυχή του με ουσίες και σκέψεις, ή εκείνος που τους δίνει το καλύτερο καύσιμο;
– Εκείνος που αφήνει τις γόπες του στην παραλία, ή εκείνος που μαζεύει τις δικές του κι άλλες πέντε;
– Εκείνος που αφήνει τα σκουπίδια του και τα τρώνε τα περιστέρια κι οι θαλάσσιες χελώνες, ή εκείνος που μαζεύει τα δικά του και δυο τρία που θα βρει στη θάλασσα;
– Εκείνος που σκοτώνει για το χόμπυ και την πλάκα, ή εκείνος που κυνηγάει για να φάει;
– Εκείνος που κάνει θρύψαλα καρδιές, ή εκείνος που ενώνει τα σπασμένα τους κομμάτια;
– Εκείνος που τραυματίζει τα παιδιά, ή εκείνος που τα γιατρεύει;
– Εκείνος που κοροϊδεύει ό,τι δει στον συνάνθρωπο επειδή έχει πλάκα, ή εκείνος που δέχεται κατανοεί και προστατεύει;
– Εκείνος που συσσωρεύει γνώση πλούτο και δήθεν επιτεύγματα για να τα δείχνει και να κινείται σαν παγώνι, ή εκείνος που φροντίζει για την συλλογική ανάπτυξη κινούμενος ακόμα και σαν το ήσυχο λιοντάρι;
– Εκείνος που μια ζωή φουσκώνει ένα εγώ, ή εκείνος που δουλεύει για ένα “εμείς”;
– Εκείνος που ψάχνει τις διαφορές κι αυτά που μας χωρίζουν, ή εκείνος που ψάχνει τα κοινά κι αυτά που μας ενώνουν;
– Εκείνος που κρίνει και καταστρέφει, ή εκείνος που συντονίζεται με ό,τι του ταιριάζει και αξιοποιεί την ενέργειά του δημιουργικά;
– Εκείνος που βολεύεται και παρασιτεί, ή εκείνος που ξεβολεύεται και παράγει και δημιουργεί;
– Εκείνος που λέει “έτσι έμαθα” ή “έτσι κάνουν όλοι”, ή εκείνος που λέει “θα κάνω εγώ τη διαφορά”;
– Εκείνος που θα αρκεστεί στο “φταίνε οι άλλοι, ο κόσμος κι ο καιρός”, ή εκείνος που θα πάρει όλη τη δύναμη πίσω και θα πει “θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ με όλα όσα έχω”;
– Εκείνος που καταναλώνει και απολαμβάνει ό,τι υπάρχει διαθέσιμο, ή εκείνος που ενώ απολαμβάνει, φροντίζει, να αφήσει, κάτι, πίσω του;

Καλή η επιβίωση, καλή η εμπειρία, καλή κι η ηδονή, καλή και η απόλαυση. Καλό και το εγώ, ως ένα Χ σημείο. Μετά από την ύλη, μετά από όλα όσα σε έφεραν εδώ σ’ αυτό το σήμερα, ποιός άνθρωπος έγινες; Ποιος άνθρωπος είσαι; Αλλά και πιο σημαντικό, ποιος άνθρωπος θέλεις να είσαι;

Σαν καταλάβεις πως αυτό που επιλέγεις να κάνεις και να είσαι, το κάνεις για ‘σένα, και αργά ή γρήγορα, γυρνάει σε ‘σένα, τότε θα καταλάβεις και πως δεν έχει καμία σημασία το τι κάνουν, το τι θα πουν και το τι πιστεύουν οι άλλοι. Το παράδοξο είναι, πως ενώ ο δεύτερος άνθρωπος στο μακροπρόθεσμο, αποκτά ευλογία και ευδαιμονία, παραμένει συνήθως στον ρόλο του πρώτου.

Αν υπάρχει “μετά”, η χρυσή τομή στο κλάσμα “κατανάλωσα” προς “πρόσφερα” θα χρωματίσει την μετάβαση αλλά και το ταξίδι. Αλλά και άνευ μετάβασης, το αποτέλεσμα είναι προς όφελος τόσο ημών, όσο και των επόμενων παιδιών κάπου και κάποτε με κάποιους, σ’ ένα καλύτερο απ’ όλες τις απόψεις αύριο. Ό,τι έγινε έγινε, από εδώ και πέρα. Σκέψου συλλογικά – Δράσε ατομικά.

Πάμε να τ’ αλλάξουμε;