Μια ιαπωνική ρήση λέει πως κάθε άνθρωπος έχει τρία πρόσωπα. Το πρώτο είναι αυτό που δείχνουμε στον κόσμο. Αυτό που προσποιούμαστε πως είμαστε και προσπαθούμε να προβάλλουμε στους άλλους.Το δεύτερο είναι αυτό που δείχνουμε στους κοντινούς μας φίλους και συγγενείς. Είναι αυτή η πλευρά της προσωπικότητας μας που επιτρέπουμε μόνο στους οικείους μας να δουν.
Το τρίτο πρόσωπο είναι αυτό που κρατάμε για τον εαυτό μας και που δεν δείχνουμε σε κανέναν. Είναι οι κρυφές μας σκέψεις και οι φόβοι που κρατάμε κλειδωμένα βαθιά μέσα μας, μερικές φορές γιατί δεν θέλουμε καν να τα παραδεχτούμε ούτε στον εαυτό μας. Αλλά αυτό το τελευταίο πρόσωπο απεικονίζει ποιοι πραγματικά είμαστε. Περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητας μας φορώντας μάσκες. Μια διαφορετική για κάθε περίσταση.
Σε πολλές περιπτώσεις στη ζωή μας αναγκαζόμαστε να φοράμε μια μάσκα, να συμπεριφερόμαστε «σωστά» σύμφωνα με κώδικες ηθικής και κοινωνικής συμπεριφοράς, να προσποιούμαστε πως συμπαθούμε άτομα που διόλου δεν σεβόμαστε, να συγκρατούμε τον θυμό μας σε καταστάσεις που δοκιμάζουν την υπομονή μας, να δείχνουμε πως όλα είναι καλά ενώ μέσα μας καταρρέουμε.
Φοράμε μάσκες γιατί συχνά δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε την πραγματικότητα γύρω μας, πως δεν σκέφτονται ή πράττουν όλοι με τον ίδιο τρόπο και πως τρέφουμε προσδοκίες που μπορεί να μην εκπληρωθούν ποτέ. Βάζουμε προσωπεία γιατί νιώθουμε πως δεν συνάδει η προσωπικότητα μας με έναν κόσμο γεμάτο από ψεύτικες συμπεριφορές. Ακόμα κι όσοι πασχίζουν να ξεχωρίσουν και να γίνουν διάσημοι, παίζουν ρόλους για να το καταφέρουν, και μετά καταλήγουν να κρύβονται πίσω από σκουφιά και γυαλιά για να μην τους αναγνωρίζουν παντού. Ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουμε πλέον τι αποζητάμε. Γι’ αυτό επιλέγουμε να γινόμαστε κάποιοι άλλοι ανάλογα με τις συγκυρίες.
Ο καθένας από εμάς μπορεί να φοράει πολλές μάσκες. Και κάθε μια θα δηλώνει μια άλλη αλήθεια. Γιατί είναι αδύνατον να φοράς μια μάσκα για πολύ καιρό χωρίς να έχει εισχωρήσει σε αυτήν ένα κομμάτι από εσένα.
Λένε πως είναι επικίνδυνο να φοράμε μάσκες και κοστούμια. Γιατί όλοι στο τέλος γινόμαστε αυτό που προσποιούμαστε ότι είμαστε. Ξεχνάμε πως απλά είναι ένας ρόλος, και γίνεται η πραγματικότητά μας.
Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει πως «κανείς δεν είναι ειλικρινείς όταν τον κοιτάζεις κατά πρόσωπο. Δώσε του μια μάσκα και θα σου πει όλη την αλήθεια». Μας είναι πιο εύκολο να κρυβόμαστε παίζοντας ρόλους, να ντυνόμαστε στα πρότυπα αυτού που θεωρούμε πως θέλει και επικροτεί η κοινωνία, παρά να τολμάμε να διαφέρουμε ή απλά να είμαστε ο εαυτός μας: μοναδικοί και ασύγκριτοι.
Η αυθεντική μας εμφάνιση είναι το πρόσωπο που μόνο εμείς βλέπουμε. Όταν όμως πέσουν οι μάσκες, είμαστε εντάξει με αυτό που αποκαλύπτεται; Αντέχουμε την πραγματική μας μορφή; Εκείνη που μερικές φορές ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό δεν δείχνουμε; Γιατί πραγματικά ευτυχισμένος – ό,τι και να λέμε – είναι εκείνος που μπορεί και γελάει όταν είναι τελείως μόνος, όταν δε χρειάζεται να φοράει μάσκα για κανέναν.
Το να φοράμε μάσκα είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να τη βγάζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου