Δεν μπορούν οι άλλοι να επουλώσουν τις πληγές μας, μπορούν όμως να είναι δίπλα μας ενώ το κάνουμε εμείς

Πρόσφατα, σκεφτόμουν το φορτίο το οποίο ήθελα να μοιραστώ με τη σχέση μου. Ένα μέρος του αποκαλύφθηκε όταν δεν ήμασταν τυπικά μαζί• ένα άλλο μέρος αναδύθηκε καθώς βρίσκαμε τα θέλω και τις ανάγκες μας μέσα στη σχέση. Αλλά χρόνια αργότερα (και ακόμα στην ίδια σχέση), φαίνεται σχεδόν ότι αυτό το φορτίο δεν έχει πια σημασία.

Φυσικά αυτό δεν είναι εντελώς αλήθεια, επειδή οι παρελθοντικές μας εμπειρίες, τα τραύματα και οι τραγωδίες μας έχουν μια μόνιμη θέση στη ζωή μας. Είναι το δέρμα που καλύπτει μια πληγή τόσο βαθιάς που δεν έχει εξαφανιστεί εντελώς, αλλά όλα γύρω μας λειτουργούν ομαλά.

Το παρελθόν μας δεν μας ορίζει, μας διαμορφώνει. Ο πόνος μου του παρελθόντος δεν με κρατά όμηρο, αλλά υπάρχει ως ένα κομμάτι μου που σπάνια βγαίνει στην επιφάνεια. Οι τραγωδίες της ζωής μας αλλάζουν την οπτική μας. Φέρνουν αλλαγές με σημαντικούς ή μικρούς τρόπους.

Ο πόνος και το τραύμα μένουν στην επιφάνεια για όσο είναι απαραίτητο. Και αυτή είναι η αρχή της επούλωσης. Είναι το σημείο εκείνο που πονάμε στο 100%. Ο μόνος δρόμος προς την έξοδο περνά μέσα από τον πόνο.

Ύστερα έρχεται το σημείο όπου απλά στέκεσαι ακίνητη• όπου δεν πας πίσω, αλλά μόνο μπροστά. Εκεί υπάρχει ακόμα πολύς πόνος, αλλά η ζωή προχωρά. Το επόμενο βήμα είναι η μεταμόρφωση – εκείνο το στάδιο κατά το οποίο δεν πονάμε πολύ, δεν γονατίζουμε. Μπορεί να μην έχουμε θεραπευτεί ακόμα, αλλά είμαστε καλύτερα.

Και τότε ήταν που η σχέση μου είδα ότι μου κρατούσε το χέρι. Βάδιζε μαζί μου μέσα από τον πόνο, χωρίς να με αναγκάζει να αλλάξω. Προσπάθησε να καταλάβει γιατί είχα ακόμη αυτές τις πληγές μετά από τόσα χρόνια. Στάθηκε δίπλα μου καθώς εγώ σκόνταφτα, με σήκωνε όταν γλιστρούσα. Με χειροκροτούσε όταν κατάφερνα να ανέβω μια ανηφόρα με επιτυχία.

Οι άνθρωποι που επιλέγουμε να βάλουμε στη ζωή μας ερωτικά ή πλατωνικά δεν μας γιατρεύουν, δεν σβήνουν τις σκοτεινές ιστορίες της ζωής μας, δεν μας σώζουν. Περπατούν μαζί μας και ακούνε. Μας δείχνουν ευγενικά πόσο πολύ αξίζουμε. Μας βλέπουν.

Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε κάποιος άλλος άνθρωπος να επουλώσει τις πληγές μου. Δεν πιστεύω ότι κάποιος άλλος άνθρωπος γεμίζει το κενό μέσα μας. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που μας αγαπούν στέκονται δίπλα μας, καθώς εμείς γεμίζουμε τα κενά μας. Πολλές φορές, βλέπουν τη δύναμη μέσα μας, οραματίζονται το μέλλον και μας κρατούν. Αλλά δεν είναι αυτοί που θα μας θεραπεύσουν.