Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα, φτάνει να θέλουμε να τις δούμε

Όσο δυνατοί και έξυπνοι και να θέλουμε να θεωρούμαστε, η ανθρώπινη φύση είναι γενικά αδύναμη όσον αφορά στις σκέψεις. Αυτές που τρυπώνουν στο μυαλό τις πιο ανήκουστες στιγμές και σαν τον συνήγορο του διαβόλου σε κάνουν να δεις τα πράγματα και τις καταστάσεις αλλιώς, μερικές φορές ακόμα και πέρα από τη λογική.

Γι’ αυτό, κατά μεγάλο μέρος ευθύνονται οι προκαταλήψεις που θρέφουμε ως κοινωνίες. Είναι εκείνες οι ακλόνητες πεποιθήσεις που δεν στηρίζονται σε καμία λογική επιχειρηματολογία. Παρόλα αυτά, επειδή τις πιστεύουν οι πολλοί, υπολαμβάνονται ως ολόκληρη θεωρία, μια που έχει σχηματιστεί με την πάροδο του χρόνου κατά έναν μη επιστημονικό τρόπο ο οποίος όμως είναι κοινώς αποδεκτός και βασίζεται σε πολλά αρνητικά συναισθήματα, όπως η περιφρόνηση και η απέχθεια. Με απλά λεγόμενα, είναι εκείνα τα στερεότυπα που επειδή έτσι πιστεύουν οι πολλοί, ξαφνικά γίνονται το «κανονικό», αυτό που απλά και ανεξήγητα «έτσι είναι».

Μεγαλώνουμε με τόσες προκαταλήψεις γύρω μας – τόσα λανθασμένα πιστεύω – που αν δεν τα ερευνήσουμε, κρίνουμε, αμφισβητήσουμε εμείς οι ίδιοι, απλά θα συνεχίσουν να διαιωνίζονται από γενιά σε γενιά. Και όση εκπαίδευση και να έχουμε, αυτές οι πεποιθήσεις είναι που θα μας κρατούν πάντα πίσω.

Βλέπουμε το κάθε τι με το φακό των στερεοτύπων που μας έχουν μάθει. Βάζουμε τους πάντες στο ίδιο καζάνι, χωρίς να κάνουμε καν τον κόπο να κρίνουμε από μόνοι μας τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά που έχουμε απέναντί μας. Σίγουρα, δεν υπάρχει πουθενά καπνός χωρίς φωτιά, και για να έχει δημιουργηθεί η πεποίθηση αυτή σημαίνει πως μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας έχει αμαυρώσει το όνομά της.

Μα δεν είναι όλοι έτσι. Υπάρχουν και εξαιρέσεις στον κανόνα. Φτάνει να θέλουμε να τις δούμε. Ο εσωστρεφής και μοναχικός άνθρωπος μπορεί να είναι μόνος από επιλογή και όχι επειδή είναι στιγματισμένος με κάτι. Χρειάζεται περισσότερη δύναμη να μπορείς να επιβιώνεις μόνος σε αντίξοες συνθήκες που περιλαμβάνουν και το “τι θα πουν οι άλλοι”, από το να κομπάζεις πως έχεις ένα σωρό φίλους, οι οποίοι κιόλας στις δύσκολες στιγμές βολικά τυγχάνει να εξαφανίζονται.

Αυτοί που είναι γεμάτοι θυμό και οργή συνήθως είναι έτσι γιατί είναι οι ίδιοι απογοητευμένοι με τον εαυτό τους και με τον τρόπο που τους συμπεριφέρεται ο κόσμος. Είναι αυτοί που νιώθουν πως δεν αγαπιούνται ή εκτιμιούνται αρκετά, πως η ζωή δεν τους ανταποδίδει αυτό που αξίζουν. Και μερικές φορές νιώθουν πως ο μόνος τρόπος να εξουδετερώσουν τον πόνο είναι να τον επιστρέψουν. Ο άνθρωπος που νευριάζει εύκολα συχνά είναι εκείνος που παλεύει μόνος του και απλά έχει κουραστεί.

Ζούμε σε έναν κόσμο που γρήγορα σε κρίνει και βγάζει τα συμπεράσματά του χωρίς καν να σε γνωρίσει. Δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε γιατί μιλάμε για να ακουγόμαστε όχι για να ακούμε. Και έπειτα παραπονιόμαστε για παρεξηγήσεις. Όταν όμως το μήνυμα παρερμηνεύεται ή λαμβάνεται λάθος, δεν φταίει ο αποδέκτης αλλά ο αποστολέας του.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με άλλον. Είμαστε διαφορετικοί και μοναδικοί κι αυτό είναι το ωραίο, αυτό κάνει τον κόσμο μας ενδιαφέρον. Φτάνει να προσπαθούμε να γίνουμε εμείς αυτοί οι άνθρωποι που θα θέλαμε να απαρτίζουν την κοινωνία μας – ειλικρινείς και ευγενικοί, ό,τι κι αν πιστεύουν οι άλλοι, όσες προκαταλήψεις κι αν έχουν. Η ομορφιά ξεκινά από μέσα μας, από την διαύγεια του μυαλού μας και τη καθαρότητα της σκέψης μας.