Είναι άραγε ο φόβος ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί που μας ακινητοποιεί; Είναι αρκετό αυτό για να υιοθετήσουμε συμπεριφορές και στάσεις που νομίζουμε ότι θα μας δώσουν αξία και θα μας επιβεβαιώσουν στον περίγυρο; Να χάσουμε τον εαυτό μας και να σταματήσουμε να είμαστε αυθεντικοί;Και είναι τόσο ισχυρή αυτή η πρόσκαιρη επιβεβαίωση από τους άλλους για να μας κατακλύσουν και να μας στοιχειώσουν τα αντίγραφα, τα δανεικά; Οι φορεσιές, οι συμπεριφορές και οι σκέψεις που ανήκουν σε άλλους;
Να φορέσεις ξένα ρούχα για να αισθανθείς πολύ γιατί το μέσα σου φαντάζει λίγο. Και να γυρνάς άχρωμα και άχαρα γύρω γύρω από ένα άδειο καβούκι. Υπάρχει τρόπος όμως να χωρέσεις μέσα σου και το λίγο να σου φαίνεται πολύ.
Να βρεις τη δική σου λαλιά σε έναν κόσμο άλαλα άλογο και να μιλάς με τη δική σου φωνή στο δικό σου χρόνο. Να αφουγκράζεσαι τον πόνο, να νιώθεις τη χαρά και να γελάς με την ψυχή σου.
Να χαράξεις τη δική σου πορεία στο δρόμο που εσύ θέλεις να ακολουθήσεις και μόνο εσύ μπορείς να αναδείξεις βήμα βήμα. Μόνο έτσι η σύνδεση με τα δικά σου συναισθήματα, τα δικά σου θέλω και τα δικά σου ερεθίσματα θα έχει νόημα και έμπνευση.
Ξεχωρίζοντας το αληθινό από το ψεύτικο και το δικό σου από το ξένο, κοιτώντας με τα δικά σου μάτια χωρίς δανεικούς φακούς, ακούγοντας καθαρά χωρίς περισπασμούς, ακολουθώντας την εσωτερική ροή, έχοντας διάκριση.
Όταν σκέφτεσαι με την καρδιά και αγαπάς ολόψυχα… Τότε μόνο το λίγο γίνεται πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου