Επιστροφές – καταστροφές

Δύσκολο να αποδεχθείς το τέλος. Δύσκολο να συμβιβαστείς με τις αλλαγές που φέρνει η διάλυση μιας σχέσης. Δύσκολο και δεν είναι λίγες οι φορές που μπαίνεις στον πειρασμό να επιστρέψεις. Όχι για να μείνεις. Για λίγο. Όσο χρειάζεται να πάρεις μια τζούρα αναμνήσεις, όσο χρειάζεται να έρθουν στο μυαλό σου τα όμορφα του τότε.

Ξέρεις πως δεν πρέπει. Ξέρεις πως δεν έχει νόημα. Δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει αυτό το πισωγύρισμα κι όμως εκεί… επιμένεις να επιστρέφεις… επιμένεις κι ας ξέρεις πως κάθε φορά θα είναι σαν να ανοίγει ξανά εκείνη η πληγή. Δεν την αφήνεις να επουλωθεί. Πας κι ας ξέρεις ότι θα ξαναματώσει. Σαν εθισμένος επιστρέφεις, αφού ορκιστείς στον εαυτό σου πως θα είναι μόνο για λίγο, ίσα να ρίξεις μια ματιά…

Και ξαναπέφτεις στη λούμπα. Ξαναπέφτεις, γιατί η ασφάλεια του γνώριμου, όσο άσχημο κι αν ήταν, είναι εύκολο να σ’ εγκλωβίσει. Κι αρχίζει η πληγή να ξαναματώνει. Αρχίζει να πονάει ξανά. Να πονάει και να σου θυμίζει το γιατί όλα είχαν τελειώσει…

Το παρελθόν, είχε λόγο που έγινε παρελθόν μάτια μου… Είναι μεγάλη παγίδα η ασφάλεια που σε κάνει να νιώθεις το γνώριμο. Μια παγίδα στην οποία αν ξαναπέσεις, θα πονέσεις περισσότερο όταν επιχειρήσεις να ξαναβγείς. Θα δημιουργηθούν κι άλλες πληγές δίπλα στις παλιές… Διπλός ο πόνος, διπλές οι απώλειες, διπλό το χάσιμο…

Όμορφο πράγμα να σε οδηγεί η καρδιά. Όμορφο, αλλά επικίνδυνο. Σου κλείνει τα μάτια μπροστά στους κινδύνους και τις παγίδες.

“Αξίζει να ζεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει” λένε. Με τα αποκαΐδια του εαυτού σου που μένουν πίσω όμως, τι γίνεται; Με τα καμένα που πρέπει να μαζέψεις και να συναρμολογήσεις ένα ένα; Με τα κομμάτια σου, που θα έχουν γίνει στάχτη και θα σ’ αφήσουν ημιτελή;

Τα όνειρα έχω μάθει πως δεν καίνε. Τα όνειρα φωτίζουν. Χαρίζουν χρώματα. Κερνούν χαμόγελα. Οι εφιάλτες καίνε κι αν κάηκες ήδη μια φορά, μην επιμένεις να παίζεις με τη φωτιά. Πάρε ότι σου έχει απομείνει και αποχώρησε. Ένα όνειρο, ένα αληθινό όνειρο μπορεί να σε περιμένει στη στροφή…