Η Αντικειμενική Πραγματικότητα

Η Αντικειμενική Πραγματικότητα, Είναι Ενότητα που περιλαμβάνει τα πάντα. Είναι Δεδομένη. Υπάρχει ανεξάρτητα από την «συνείδηση», πριν την «συνείδηση» και μετά την «συνείδηση» (όχι την Συνείδηση που «αφυπνίσθηκε» και «ταυτίστηκε» με την Αντικειμενική Πραγματικότητα, αλλά την περιορισμένη συνείδηση, που μέσα στην «άγνοιά» της, «αποσπάται» από την Αντικειμενική Βάση της...).

 

Η Αντικειμενική Πραγματικότητα Είναι η Βάση, το Υποστήριγμα, και το Κέντρο Αναφοράς, κάθε ύπαρξης, κάθε αντίληψης, κάθε ζωής. Η Αντικειμενική Πραγματικότητα Υπερβαίνει τα στενά όρια του άμεσα αντικειμενικού (που συλλαμβάνει η περιορισμένη συνείδηση, κι Απλώνεται ως το Μη-Προσδιορίσιμο, το Μυστήριο, το Υπερβατικό).

Το υποκείμενο που Αναδύεται Εντός της Αντικειμενικής Πραγματικότητας δεν είναι ανεξάρτητο από την Βάση του, από το Όλον. Η αντίληψη μίας «διαφορετικής» σχέσης Αντικειμενικού-υποκειμένου δεν είναι σωστή. Η αντίληψη ενός ξεχωριστού υποκειμένου, είναι ψευδαίσθηση...

Η Σύλληψη της Αντικειμενικής Πραγματικότητας σαν Βάσης της Ύπαρξης, η διάλυση της ψευδαίσθησης του εγώ σαν ξεχωριστού από την Αντικειμενική Πραγματικότητα, είναι η Φώτιση, η Λύτρωση, η Σωτηρία, των θρησκειών... Όλες οι θρησκείες βασίζονται σε αυτό το απλό γεγονός, ότι η Αντικειμενική Πραγματικότητα Είναι η Βάση από την Οποία αναδύεται το ψευδές υποκείμενο... Η διάλυση της ψευδαίσθησης σημαίνει την επιστροφή στην Πραγματικότητα. Όλες οι θρησκείες λοιπόν είναι «Προσεγγίσεις του Πραγματικού», είναι «Πραγμάτωση της Αλήθειας», Εμπειρία, Βίωμα.

Έτσι η Αντικειμενική Πραγματικότητα είναι Δεδομένη. Η Προσέγγιση της Πραγματικότητας είναι διαθρησκευτική. Οι «περιγραφές» όμως αυτής της πορείας προς το Πραγματικό, έχουν ιδιαιτερότητες, καθώς εντάσσονται σε ένα πολιτιστικό περιβάλλον, και χρησιμοποιούν μία «συγκεκριμένη» θρησκευτικο-φιλοσοφική γλώσσα, με προσδιορισμένους όρους. Οι «περιγραφές» λοιπόν είναι εξ’ ορισμού σχετικές...

Εφ’ όσον η Αντικειμενική Πραγματικότητα Είναι Δεδομένη κι εφ’ όσον την Βιώνουμε σαν άνθρωποι, με την ίδια φύση, όλους τους αιώνες, και σε όλα τα μέρη της γης, με παρόμοιο τρόπο, υπάρχει ανάγκη μίας συσχέτισης, σύγκρισης, και ενοποίησης των διαφόρων «περιγραφών» της Εμπειρίας, (πέρα από τα στενά όρια μίας βουδιστικής, βεδαντικής, ταοϊστικής, χριστιανικής, ισλαμικής... αντίληψης και ερμηνείας της Πραγματικότητας)...

Η «θρησκειολογία» είναι ήδη κατοχυρωμένη επιστήμη στην Αγγλία, στην Γερμανία, κι αλλού, εδώ και αιώνες... στην Eλλάδα όμως δεν είναι αυτόνομη επιστήμη, αλλά διδάσκεται σαν ιδιαίτερο μάθημα στις θεολογικές σχολές, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, εξάρτηση, μεροληψία, διαστρέβλωση της αλήθειας, κλπ...

Πέρα από όλα αυτά... Υπάρχει ανάγκη Μίας Ενιαίας Θεώρησης της Πραγματικότητας, Μίας Θρησκείας του Βιώματος, Μίας Αντικειμενικής Θρησκείας, που διερευνά και οδηγεί στην Απόλυτη Πραγματικότητα, που υπερβαίνει τις επιμέρους εκφράσεις (όπως καταγράφονται στις θρησκείες που εμφανίστηκαν μέσα στην ιστορία τις προηγούμενες χιλιετηρίδες).

Μία τέτοια Θεώρηση μπορεί να Θεμελιωθεί με τον Προσδιορισμό της Αντικειμενικής Πραγματικότητας και με την Διερεύνηση της Βίωσης, του Τρόπου Προσέγγισης της Πραγματικότητας, και του Βιώματος...

Είναι ανάγκη να ξανατοποθετηθεί το θέμα της ανθρώπινης φύσης (που σχετίζεται με την Αντικειμενική Πραγματικότητα), και να ξαναπροσδιοριστούν οι όροι που χρησιμοποιούμε, Πραγματικότητα, Θεός, ψυχή, συνειδητότητα, νόηση, κλπ.

Το να λειτουργούμε μέσα από περιορισμένες, ιδιαίτερες, αντιλήψεις, απορρίπτοντας εξ’ αρχής οποιαδήποτε απόπειρα σύγκρισης των θρησκειών, οποιαδήποτε συζήτηση, δεν συμβάλλει στην δόμηση μίας Αντικειμενικής Αντίληψης της Πραγματικότητας... τελικά όλοι αυτοί που ακολουθούν μία τέτοια πορεία θα μείνουν μόνοι τους...