Να έρθει ένας «άνθρωπος»

Οι άνθρωποι φεύγουν. Σαν ένας άγραφος νόμος μιας άλλης φυσικής που ορίζει τη λογική αυτού του νόμου το μυαλό μας. Οι άνθρωποι φεύγουν όταν σταματούν να νιώθουν την ευτυχία. Όταν σταματούν να βρίσκουν τροφή για το μυαλό και την καρδιά τους. Φεύγουν όταν μονόπλευρα προσπαθούν και παλεύουν για ένα άλλο άνθρωπο και μια κατάσταση αδιέξοδη.

Μάθαμε να γενικεύουμε τα πάντα. Να λέμε “παραμύθι” τον έρωτα και “λόγια εφήμερα” όσα διψούσε η καρδιά να ακούσει. Λούσαμε με λογική το πιο παράλογο συναίσθημα που λαχταρούμε να νιώσουμε. Κι εκείνα τα βράδια που σιγάει η βουή κι ζωή, αναρωτιόμαστε μέσα μας και λέμε «Να έρθει ένας άνθρωπος».

Να έρθει ένας συνοδοιπόρος σε αυτή τη μονοτονία που θα σηκώσει λίγο απ’ το βάρος της ωμότητας της ζωής μας. Να έρθει μια ανάσα σε ό,τι επιβάλαμε τον εαυτό μας.

Να έρθει ένας άνθρωπος να κάνει όλα τα κομμάτια μας ολόκληρα. Να βρει από μόνη της τη λογική η καρδιά να καταλάβει γιατί δεν ήταν σωστό τίποτα πριν από αυτό που ζει Να σφίγγει ένα χέρι και να το νιώθει δικό της. Να μη φοβάται άλλο τη μοναξιά και τα σκοτάδια.

Αν έρθει ένας άνθρωπος, αμήχανα θυμάσαι τη μορφή που είχε ο έρωτας. Το καρδιοχτύπι της συνάντησης, την γλυκιά αναμονή. Τη μυρωδιά που έχει η επιθυμία του «μαζί». Όσο κι αν νόμιζες πως ξέχασες, να έρθει αυτός ο άνθρωπος να στα θυμίσει.

Μα αν δεν έρθει ένας άνθρωπος, να είσαι πάλι ευγνώμων που έζησες ότι ένιωσες. Να έχεις το κεφάλι ψηλά και να έχεις το θάρρος να απλώνεις το χέρι το βράδυ στα αστέρια και να κλείνεις το μάτι για να τα φέρνεις πιο κοντά σου.

Η ζωή δεν σηκώνει αναβολές. Κι αν δεν έρθει ένας άνθρωπος, όσο κτυπά αυτή η τσακισμένη καρδιά στα πνευμόνια μας, θα είναι πάντα πιο πλούσια από το καθετί. Γιατί η ζωή είναι όμορφη όταν τη μοιράζεσαι, μα είναι ακόμα πιο όμορφη σαν δεν τη χαραμίζεις πίσω από κλειστά δωμάτια, λουσμένη μέσα στην αναβολή και τη μιζέρια.

Και να θυμάσαι: Η ευτυχία δεν έρχεται ποτέ στο διάβα μας κατά παραγγελία. Έρχεται απρόσκλητη, λαμπερή, γεμάτη ζεστασιά έτοιμη να την σκορπίσει γύρω σου. Μα μην ξεχάσεις ποτέ το θόρυβο που κάνει φεύγοντας. Γι’ αυτό ας ζήσουμε τη κάθε στιγμή χωρίς αναβολές και πρέπει. Μας το χρωστάμε.