Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΠΡΙΑΜΙΔΕΣ, ΛΑΟΔΙΚΗ

Λαοδίκην Πριάμοιο θυγατρῶν εἶδος ἀρίστην.

(Γ 124)

 

Η ομορφότερη κόρη του Πρίαμου και της Εκάβης, σύζυγος του Ελικάονα. Παραδόσεις μετά τον Όμηρο τη θέλουν, νέα ακόμη και πριν τον γάμο της, να ερωτεύεται τον Ακάμαντα, γιο του Θησέα, όταν εκείνος, μαζί με τον Διομήδη στάλθηκαν στην Τροία, για να ζητήσουν πίσω την Ελένη, προτού αρχίσει ο πόλεμος. Η κόρη εμπιστεύτηκε το μυστικό του έρωτά της στη Φιλόβια, τη γυναίκα του Περσέα, βασιλιά της πόλης Δάρδανο της Τρωάδας. Εκείνη έπεισε τον άνδρα της να καλέσει τους δύο νέους σε συμπόσιο και να τους βάλει να καθίσουν δίπλα δίπλα, χωρίς όμως να αποκαλύψουν την πραγματική ταυτότητα της Λαοδίκης, που εμφανίστηκε σαν αυλική στον γυναικωνίτη του Πριάμου. Καρπός της ένωσής τους ήταν ο Μούνιτος, τον οποίο η μητέρα του εμπιστεύτηκε στην Αίθρα, μητέρα του Θησέα και προγιαγιά του παιδιού της, αιχμάλωτη της Ελένης στην Τροία.

 

Με τον εχθρό μέσα στο παλάτι, η Λαοδίκη έδωσε τα όπλα στον ηλικιωμένο Πρίαμο που θέλησε να υπερασπιστεί τους δικούς του. Ο Πρίαμος σκοτώθηκε και οι θεοί, για να μην αφήσουν τη Λαοδίκη να πέσει στα χέρια των Αχαιών, άνοιξαν τη γη που την κατάπιε. Μετά την εξαφάνισή της η Αίθρα έδωσε τον Μούνιτο στον πατέρα του, που τον οδήγησε στην Αττική μαζί με την Αίθρα, ελεύθερη πια. Στο ταξίδι του γυρισμού, ο Μούνιτος, κυνηγώντας στην Όλυνθο, πέθανε από τσίμπημα φιδιού. Την ιστορία της Λαοδίκης κατέγραψε ο Παρθένιος στο Περί ερωτικών παθημάτων*.

-------------------------

*Λαοδίκη

 

Ἐλέχθη δὲ καὶ περὶ Λαοδίκης ὅδε λόγος, ὡς ἄρα παραγενομένων ἐπὶ Ἑλένης ἀπαίτησιν Διομήδους καὶ Ἀκάμαντος πολλὴν ἐπιθυμίαν ἔχειν μιγῆναι παντάπασι νέῳ ὄντι Ἀκάμαντι· καὶ μέχρι μέν τινος ὑπ᾽ αἰδοῦς κατέχεσθαι, ὕστερον δὲ νικωμένην ὑπὸ τοῦ πάθους ἀνακοινώσασθαι Περσέως γυναικὶ (Φυλοβίη αὐτῇ ὄνομα) παρακαλεῖν τε αὐτὴν ὅσον οὐκ ἤδη διοιχομένῃ ἀρήγειν αὐτῇ. κατοικτείρουσα δὲ <αὕτη> τὴν συμφορὰν τῆς κόρης δεῖται τοῦ Περσέως, ὅπως συνεργὸς αὐτῇ γένηται ἐκέλευέ τε ξενίαν καὶ φιλότητα τίθεσθαι πρὸς τὸν Ἀκάμαντα. Περσεὺς δὲ τὸ μὲν καὶ τῇ γυναικὶ βουλόμενος ἁρμόδιος εἶναι, τὸ δὲ καὶτὴν Λαοδίκην οἰκτείρων πάσῃ μηχανῇ [ἐπὶ] τὸν Ἀκάμαντα εἰς Δάρδανον ἀφικέσθαι πείθει· καθίστατο γὰρ ὕπαρχος τοῦ χωρίου. ἦλθε καὶ Λαοδίκη ὡς εἰς ἑορτήν τινα σὺν ἄλλαις τῶν Τρῳάδων ἔτι παρθένος οὖσα. ἔνθα δὴ παντοδαπὴν θοίνην ἑτοιμασάμενος συγκατακλίνει καὶ τὴν Λαοδίκην αὐτῷ φάμενος μίαν εἶναι τῶν τοῦ βασιλέως παλλακίδων. καὶ Λαοδίκη μὲν οὕτως ἐξέπλησε τὴν ἐπιθυμίαν, χρόνου δὲ προϊόντος γίνεται τῷ Ἀκάμαντι υἱὸς Μούνιτος, ὃν ὑπ᾽ Αἴθρας τραφέντα μετὰ Τροίας ἅλωσιν διεκόμισεν ἐπ᾽ οἴκου. καὶ αὐτὸν θηρεύοντα ἐν Ὀλύνθῳ τῆς Θρᾴκης ὄφις ἀνεῖλεν.

(Παρθένιος, Περί ερωτικών παθημάτων 16.1-4)