Οι άνθρωποι, όταν μιλούν γι’ αυτό που αγαπούν, λάμπουν!Παρατήρησέ τους. Πως τα μάτια τους έχουν σπίθες θάρρους και ζωντάνιας. Πως το χαμόγελό τους είναι αλλιώτικο από κάθε άλλο, που σου έχουν χαρίσει. Παρατήρησε πως παίρνει χρώμα η φωνή τους, πως οι λέξεις τους σαν μουσική αγκαλιάζουν το χώρο.
Δεν στέκουν ακίνητοι. Το σώμα τους βρίσκεται σε μια εγρήγορση. Σε μια αναστάτωση, σαν να αντικρίζουν τον εφηβικό τους έρωτα! Παρατήρησε τις κινήσεις τους. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να σε μεταφέρουν στο όνειρό τους. Γρήγορες κινήσεις, η μία να διαχέεται την άλλη τόσο αρμονικά όμως, που νομίζεις πως τις έχουν μάθει σαν ρόλο το τι πρέπει να κάνουν.
Εκείνοι, όμως τη στιγμή αυτή βλέπουν μπροστά τους το όνειρό τους να παίρνει σάρκα και οστά. Η αναπνοή τους γίνεται πιο γρήγορη. Και θέλουν να πουν τόσα πολλά, που προσπαθούν να τα πουν όλα μαζί και γρήγορα, με αποτέλεσμα να κομπιάζουν. Γιατί δεν ξέρουν από που να ξεκινήσουν! Σε εκείνο το κόμπιασμα λοιπόν παίρνουν βαθιά ανάσα και συνεχίζουν να λένε, να λένε, να λένε…με ακόμα πιο μεγάλο ενθουσιασμό και πάντα σε κοιτάζουν μέσα στα μάτια!
Έχουν έξω το στέρνο τους και είναι οπλισμένοι με τόλμη. Ξέρουν τι θέλουν. Πατούν γερά στη γη για να αγγίξουν ό,τι αγαπούν! Θαρρείς πως αντικρίζεις άλλον άνθρωπο. Και οι κλειστοί, ναι, οι κλειστοί χαρακτήρες, αν μιλήσουν για ό,τι αγαπούν, τότε δεν τους αναγνωρίζεις.
Και δεν υπάρχει πιο όμορφος άνθρωπος, από εκείνον που σου μιλάει ή μάλλον που σου αφηγείται ό,τι αγαπάει! Από τον άνθρωπο που κατέχει ξεχωριστή θέση στην ζωή του, μέχρι εκείνο το όνειρο που είχε από μικρός. Εκείνο που παλεύει να πραγματοποιήσει για να φτάσει και να φτιάξει την ευτυχία του!
Αλλιώτικοι όμως γίνονται οι άνθρωποι και όταν σου μιλούν για ότι τους πόνεσε! Δες πως αλλάζει η όψη τους. Πως ο πόνος αγγίζει το πρόσωπό τους. Κοίταξε πως τα μάτια τους γεμίζουν από θάλασσες. Θάλασσες που ήταν γαλήνιες κάποτε και τώρα, τώρα δεν θυμίζουν τίποτα από πριν. Μα μια φουρτούνα μονάχα μπορείς να αντικρίσεις.
Παρατήρησε πως, όταν οι άνθρωποι μιλούν για ότι τους έχει πονέσει, δεν σε κοιτούν στα μάτια. Το βλέμμα τους ατενίζει αλλού. Και είναι πιο ήρεμοι, πιο ήσυχοι. Θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν κατάματα όταν φτάσουν στο τέλος της αφήγησής τους, λέγοντας κοφτά, πόνεσα πολύ! Μα πάει, πέρασε αυτό. Και θα το συνοδέψουν με ένα μικρό χαμόγελο. Σε εκείνο το χαμόγελο κρύβεται και η δύναμή τους. Εκείνη που έχουν για να συνεχίσουν να ονειρεύονται, να αγαπούν, να ερωτεύονται και να ελπίζουν!
Παρατήρησε τους ανθρώπους πόσο αληθινοί γίνονται όταν σου μιλούν για ότι αγαπούν και για ότι τους έχει πονέσει στη ζωή τους. Παρατήρησε πως η αλήθεια τους αλλάζει. Πως αντικρίζεις την ίδια την ζωή εκείνη τη στιγμή. Παρατήρησε πως ότι ζούμε είναι η ίδια η ζωή!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου