Και έρχεται εκείνη η ώρα, που θέλεις να τα αλλάξεις, να τα γκρεμίσεις και να τα φτιάξεις όλα απ’ την αρχή. Είναι εκείνη η στιγμή, που αποκαθηλώνεις κάθε σκέψη, εικόνα και άποψη για ο,τιδήποτε πίστευες, έβλεπες και έπραττες. Εκείνη η στιγμή, που μοιάζει σαν να μηδενίζει το κοντέρ, να αδειάζει η κλεψύδρα και να αποτινάσεις από πάνω σου σχεδόν τα πάντα, είναι η στιγμή που έχεις πιάσει πάτο ή μάλλον έχεις διαλύσει ακόμη και τον πάτο και έχεις σκάψει βαθιά, έχοντας χωθεί στο χώμα.Είναι εκείνη η ώρα, που έχεις φτάσει στο προσωπικό σου ναδίρ, φτάνοντας ακόμη και στα όρια της αυτοταπείνωσης όντας ψυχολογικά ράκος, σημείο στο οποίο μόνος σου κατάφερες να φτάσεις, διότι ίσως να ανέχτηκες καταστάσεις, ίσως να επέτρεψες σε τρίτους να βάλλουν αδίκως εναντίον σου ή ίσως ακόμη να μην έθεσες τα προσωπικά σου όρια. Βέβαια, υπάρχουν και οι εξωγενείς παράγοντες, που μπορεί να σε έφεραν σε αυτό το σημείο, όμως να ξέρεις πώς ακόμη και τότε, φέρεις μερίδιο ευθύνης. Όπως και να έχει, εκείνη την ώρα δεν θα την ξεχάσεις ποτέ!
Εκείνη την ώρα θα αναγεννηθείς από τις στάχτες σου και θα αποκτήσεις ώθηση, που όμοια της δεν θα έχεις ξανανιώσει, υπό μία προϋπόθεση, να το πάρεις απόφαση. Να πείς “μέχρι εδώ” και να αγαπήσεις λίγο περισσότερο τον εαυτό σου, εκείνον που παραμέλησες για να ικανοποιήσεις άλλους, εκείνον που κομμάτιασες για να δείχνεις αρεστός, εκείνον τον καλόβολο που τους έμαθες και που μόνο δεδομένο τον είχαν. Τον εαυτό σου, που μαστίγωσες για να χωρέσει σε καλούπια στενά, άβολα και κρύα.
Το πολυτιμότερο κομμάτι σου, που το ισοπέδωσες για χάρη του φαίνεσθαι και της κάλπικης ταυτότητας, που προσπάθησες με ζήλο να του ταιριάξεις. Τον καλύτερο σου φίλο, εκείνον τον πιστό και σιωπηλό στρατιώτη σου, που για χάρη σου σκόνη στον άνεμο απόγινε. Την ίδια σου την υπόσταση, που κατακερμάτισες δίχως λογική και συνείδηση, για να αφομοιώσεις μέσα τους λανθασμένα πρότυπα, κακέκτυπα και κόπιες ιδεών, αξιών, προσανατολισμού και “πιστεύω”! Και όλα αυτά φαντάζουν λίγα μπροστά στο αντίκτυπο των δράσεων, που κατέβαλες εδώ και χρόνια.
Και τώρα; Πώς νιώθεις για όλα αυτά τα “λίγα”; Εύχομαι να νιώθεις χάλια, μακάρι να νιώθεις οίκτο και ντροπή για τον εαυτό σου και για το κακό που του προξένησες. Και όχι, δεν είναι κακία, ούτε και αποστροφή, είναι τον χαστούκι που πρέπει να νιώσεις, για να ξεκινήσεις την φάση της αλλαγής σου. Είναι μία φάση στην οποία μεταμορφώνεσαι, περνάς μεμιάς στο άλλο άκρο του σχοινιού που ισορροπούσες και ύστερα με μικρά βήματα πλησιάζεις προς το κέντρο του, ισορροπώντας επιτέλους σωστά, στο ιδανικό σημείο, εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεσαι από την αρχή.
Ίσως να γίνεις αγενής, μπορεί και σκληρός, ακόμη και ο εγωισμός σου ίσως να φτάσει σε επίπεδα επικίνδυνα λόγο του φόβου σου και της απειρίας σου μπροστά στην νέα κατάσταση, που προσπαθείς να διαμορφώσεις μέσα σου. Όλα θα κινούνται στα πλαίσια του λογικού, όλα αυτά τα συναισθήματα θα ξεπροβάλουν φυσιολογικά, ελέω των αμυνών σου, όπου και εκείνες στην αρχή δεν θα γνωρίζουν πώς να λειτουργήσουν σωστά.
Μόνο στην αρχή όμως! Ετοιμάσου, γιατί αυτή η αλλαγή θα σε αλλάξει από μέσα προς τα έξω. Σε αυτή την αλλαγή θα χρειαστεί να συστηθείς πολλές φορές με κάθε καινούριο σου εαυτό, που θα “συναντάς”. Στο τέλος όμως θα γνωρίσεις την καλύτερη εκδοχή του, εκείνη που ήρθε για να μείνει, τον γεμάτο δύναμη, συνειδητότητα και πείσμα!
Εκείνον που ήρθε για να μείνει και να μάχεται κάθε μέρα.
Καλωσόρισέ τον και αγάπησε τον από την αρχή.
Αυτή την φορά, αληθινά!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου