Εύχομαι σε μας τους γονείς που θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν ευτυχισμένοι άνθρωποι, να βρίσκουμε πάντα τη δύναμη να τα μεγαλώνουμε με αγάπη… Κι αγάπη σημαίνει να τα αγαπάμε όπως είναι και όχι να τα πιέζουμε να γίνουν όπως εμείς επιθυμούμε.Ακόμα κι αν δεν τα πιέζουμε φανερά, τα παιδιά διαισθάνονται την απογοήτευσή μας… Όπως νιώθουν όταν είμαστε περήφανες γι’ αυτά, ακόμα κι αν δεν είναι άριστοι μαθητές, ακόμα κι αν δεν φέρνουν βραβεία.
Να ‘μαστε περήφανοι απλά επειδή υπάρχουν και είναι τέλεια πλάσματα που περπάτησαν και είπαν τις πρώτες τους λέξεις τον πρώτο χρόνο της ζωής τους… Που στο δημοτικό είναι ήδη σκληρά εργαζόμενοι με τόσες φωτοτυπίες, αγγλικά, εξωσχολικές δραστηριότητες, και έχουν λίγο χρόνο για ελεύθερο παιχνίδι… Που μεγαλώνουν στα χρόνια της κρίσης, μέσα σε οικογένειες γεμάτες άγχος για τα οικονομικά και το αβέβαιο μέλλον της Ελλάδας.
Να αγαπάμε τα παιδιά μας όπως είναι, ακόμα κι αν έχουν δύσκολο χαρακτήρα. Όσο πιο πολύ τα αποδεχόμαστε όπως είναι, τόσο περισσότερο ηρεμούν. Να σεβόμαστε τους δρόμους που θέλουν ν’ ακολουθήσουν καθώς μεγαλώνουν και κάνουν τις δικές τους επιλογές στη ζωή. Ακόμα κι αν κάνουν κάποιες λανθασμένες. Άλλωστε το ξέρουμε καλά, μόνο μέσα απ’ τα λάθη μαθαίνουμε.
Ας αναλογιστούμε αν θέλουμε να έχουμε παιδιά αλάνθαστα που όμως δεν στέκονται στα πόδια τους, γιατί σαν ρομποτάκια ακολουθούν τις συμβουλές μας, και ζουν κατά βάθος δυστυχισμένα τη ζωή που εμείς επιθυμούμε…
Ή μήπως θέλουμε παιδιά που ακόμα και με τις λάθος επιλογές τους, ωρίμασαν και στάθηκαν στα πόδια τους, και ζουν τη ζωή που συνειδητά έχουν επιλέξει; Θέλει πολύ δύναμη και κουράγιο για να νιώσουμε εμπιστοσύνη ότι τα παιδιά μας θα τα καταφέρουν… αλλά είναι ο μόνος δρόμος για να τα καταφέρουν!
Ας τα εμπιστευτούμε λοιπόν κι ας τα αφήσουμε ελεύθερα να ‘ναι ο εαυτός τους και να κάνουν τις επιλογές τους. Στις σπουδές, στα χόμπι, στην επιλογή συντρόφου, στον τρόπο ζωής.
Άλλωστε τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν. Εμείς απλά έχουμε την ευθύνη να τους δώσουμε τα εφόδια να γίνουν ώριμοι κι ευτυχισμένοι άνθρωποι.
Ίσως μας φαίνονται δύσκολα όλα αυτά γιατί έχουμε μάθει να ζούμε μέσα απ’ τα παιδιά μας. Αυτά που δεν καταφέραμε εμείς, θέλουμε να τα καταφέρουν εκείνα.
Μα ποτέ δεν είναι αργά! Ας ξεκινήσουμε τώρα να βρούμε ποιές είναι οι βαθιές μας επιθυμίες, τα εφηβικά μας όνειρα, όλα αυτά που οι δικοί μας γονείς μας απέτρεψαν απ’ το να τα ζήσουμε και να τα κάνουμε πραγματικότητα. Ας βρούμε τον δικό μας δρόμο κι ας αφήσουμε τα παιδιά μας ν’ ακολουθήσουν το δικό τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου