Είναι προτιμότερο να μιλάμε ανοιχτά για κάθε συναίσθημα. Δεν υπάρχει λόγος να κρύβουμε τον πόνο που μας αγγίζει ως το μεδούλι. Ο πόνος είναι ένας παρεξηγημένος τρόπος συνομιλίας με τον εαυτό μας. Είναι ένας κώδικας επικοινωνίας με το «εγώ», που κανένας δεν μπορεί να αποκρυπτογραφήσει παρά μόνο εμείς.Πόσες φορές αφήσαμε τη συζήτηση στη μέση γιατί ψυχολογικά μάς πονάει; Αν συνεχίζαμε να μιλάμε, το πιο πιθανό θα ήταν να έτρεχαν δάκρυα, να έτρεμε η φωνή και το σώμα να έμενε άκαμπτο. Όλοι πιστεύω το έχουμε νιώσει ο καθένας, βέβαια, με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.
Πόσες φορές το σώμα μάς εγκατέλειψε πάνω στη μάχη; Μετά τη δουλειά ή μετά από βόλτα; Και αυτός είναι πόνος που σφίγγει το σώμα.
Επιβεβαιώνει πως έζησες, έτρεξες δρόμο στην κάθε σου μέρα και έκανες πράγματα που ξεπερνούν τον εαυτό σου.
Μέσα απ’ τον πόνο μαθαίνεις να ζεις. Από τις φούσκες που έχεις στα χέρια, ξέρεις πως έκοψες τόσα τριαντάφυλλα στο δρόμο σου με τόσα αγκάθια. Από το σπυράκι που έχεις στη γλώσσα, ξέρεις πως έφαγες τόσα γλυκά μέχρι να σκάσεις και να μη θες παραπάνω. Από τους κάλους που έχεις στα πόδια, ξέρεις πως περπάτησες τόσο πολύ μέχρι να νιώσεις κομμάτια και να θες μια ζεστή σοκολάτα πλάι στο τζάκι.
Δε μπορείς να αρνηθείς ότι ο πόνος είναι πάντα συντροφιά μας, για να μας υπενθυμίζει ακριβώς το ποιοι είμαστε σε κάθε μας βήμα. Δε γίνεται να κρύψουμε τον εαυτό μας μονάχα πίσω από ευχάριστες αναμνήσεις. Με αυτό τον τρόπο δεν θα είμαστε εμείς. Θα είναι μια σαπουνόπερα, ένα θέατρο που τις περισσότερες φορές έχει αίσιο τέλος στο δράμα. Όμως δεν είναι έτσι…
Η ψυχή μας μέσα απ’ τον πόνο μαθαίνει να στέκεται όρθια, κόντρα στον άνεμο, κόντρα στο κύμα. Στην αρχή θα λυγίσεις, θα τον αφήσεις να σ’ αγκαλιάσει μέχρι τα πόδια. Δε θα μπορείς να σηκωθείς, δε θα θες να σηκωθείς από κάτω. Το σώμα σου σαν να μην είναι δικό σου, σαν να έζησες μια πλάνη του μυαλού σου, δε μπορείς να ανεχτείς την αλήθεια.
Ύστερα, όμως, το έχεις ανάγκη να πατήσεις και πάλι στα πόδια, σε έχουν ανάγκη οι φίλοι σου και η οικογένειά σου. Το χρωστάς πρώτα σε σένα και μετά στους άλλους. Κι εδώ είναι που γίνεσαι πιο δυνατός, πιο μάχιμος. Ο πόνος συγκατοικεί με την καρδιά σου. Ο κόσμος δεν σε αγγίζει, γίνεσαι πιο σκληρός σαν το ατσάλι, για να προστατέψεις ό,τι απέμεινε απ’ τη μάχη μέσα σου.
Δε μας κατηγορώ που μισούμε τον πόνο. Ό,τι πιο άσχημο το φέρνει μπροστά μας. Ο πιο σκληρός φόβος παίρνει σάρκα και οστά απέναντί μας. Όμως για δες παραπέρα. Ο πόνος είναι κομμάτι μας και κάθε μέρα μάς βοηθάει να δούμε τον κόσμο με άλλη ματιά, μέσα από νίκες και ήττες, πάθη και θλίψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου