Η αληθινή ζωή

Πόσες φορές ως τώρα έχεις βάλει ερωτήματα στον εαυτό σου όπως: «Γιατί σε μένα;» «Γιατί αυτό;» «Γιατί τόση ατυχία;» Πόσες φορές ακόμη έχεις καταλήξει σε συμπεράσματα όπως: «Είμαι πολύ άτυχος». «Μόνο σε μένα συμβαίνει αυτή η συμφορά». «Η ζωή μου είναι μια κόλαση». «Αν είχα την τύχη του». «Αν μπορούσα να ζω σαν τον» «Αν ο σύντροφός μου ήταν σαν τον άνδρα της».

Νομίζω πως όλοι μας έχουμε ξεστομίσει πολλά τέτοια «αποφθέγματα» ιδιαίτερα όταν περνάμε μια κρίση, μια καταθλιψούλα, μια δοκιμασία.

Είναι γεγονός πως ο άνθρωπος καθώς βιώνει τη ζωή του, αποζητά όλες εκείνες τις ποιότητες που αρχίζουν από «ευ». Ευτυχία, ευλογία, ευκολία, εύνοια, ευρυθμία, ευπορία, ευστροφία, ευτολμία, ευφυΐα, ευχέρεια, ευφράδεια, ευψυχία και άλλα παρόμοια. Από πολύ νωρίς (μέχρι τα 7 του χρόνια ) διαμορφώνει μια εξάρτιση από όλα τα «ευ». Καθώς προχωρά ο χρόνος και το μικρό παιδί μεγαλώνει, παρατηρεί σαν τέλειος παρατηρητής που είναι πως όλοι γύρω του πασχίζουν να κατακτήσουν όλες αυτές τις έννοιες και εστιάζεται στο κυνήγι του θησαυρού των «ευ».

Μέσα στην πρώτη κιόλας δεκαετία της ζωής του έχει καταλήξει πως ο θησαυρός αυτός δεν πιάνεται και σαν πολύ κακός ερμηνευτής που είναι αρχίζει να πιστεύει πως όλοι οι άλλοι καταφέρνουν να πάρουν μερίδιο του θησαυρού εκτός από εκείνο. Τι πλάνη! Πόσο η κοινωνία μας διαστρεβλώνει την πραγματικότητα! Πόσο τα μέσα υποβοηθούν έως και διαμορφώνουν αυτή τη πλάνη! Πόσο οι γονείς υποστηρίζουν το συμπέρασμα αυτό, διατηρώντας και οι ίδιοι τη λανθασμένη πεποίθηση που διαμόρφωσαν όταν ήταν μικρά παιδιά!

Η αληθινή ζωή δεν είναι αυτή που περιγράφεται στα ρομάντζα και στις διαφημίσεις. Η αληθινή ζωή είναι η δική μας η ζωή. Αυτή που ζούμε όλοι μας. Με τα πάνω μας και τα κάτω μας. Με τις όμορφες αλλά και τις άσχημες μέρες της. Με τη λύπη και τη χαρά. Με τη μέρα και τη νύχτα. Με την ανατολή μα και τη δύση. Με την αρρώστια και την υγεία. Με όλα αυτά να πηγαίνουν χέρι-χέρι και πότε το ένα να προπορεύεται του άλλου. Και πάλι απ’ την αρχή.

Αν για λίγο σταθούμε και κοιτάξουμε για να δούμε, ακούσουμε για να μάθουμε, παρατηρήσουμε για να επεξεργαστούμε, μήπως τότε πραγματικά θα συμπεράνουμε πως η ζωή έχει δυσκολίες, δυσαρέσκειες, δυσμένειες, δυσπιστίες, δυστροπίες, δυσχέρειες και άλλες πολλές ποιότητες που αρχίζουν από «δυς»; Όχι γιατί κάποιος μας έχει καταραστεί αλλά γιατί το ζητούμενο είναι να μάθουμε να τις ξεπερνάμε. Έτσι προκύπτει η γνώση. Έτσι αποκτάται η εμπειρία. Έτσι ολοκληρώνεται το έργο του ανθρώπου.

Στο κάτω – κάτω ποιος μας είπε πως ο δρόμος είναι εύκολος; Δεν είναι καλύτερα να τον πάμε χορεύοντας; Ας παραμένουμε λοιπόν στον χορό της ζωής με ελπίδα και επίγνωση. Η ζωή είναι ωραία! Η ζωή είναι πρόκληση! Η ζωή είναι το σύνολο των γεγονότων, των περιστάσεων και των ασχολιών κατά τη διάρκεια του βίου. Είναι το σύνολο των διδαγμάτων της πείρας.

Ας αγκαλιάσουμε με ευγνωμοσύνη το γεγονός της Ζωής, τα γεγονότα της ζωής, τα επεισόδια του βίου. Ας σταθούμε με πίστη και εμπιστοσύνη πως αυτό που μας ταλαιπωρεί τώρα λίγο αργότερα θα είναι μια ανάμνηση. Και αν πάλι δεν είναι και παραμείνει ως συνέπεια λανθασμένων επιλογών ή «χτυπήματος» της μοίρας ας δούμε τι έχουμε να μάθουμε από αυτό.

Ναι υπάρχουν καταστάσεις που δεν είναι αναστρέψιμες όπως μια απώλεια αγαπημένου για παράδειγμα. Ας μάθουμε να διαχειριζόμαστε τον πόνο. Ας μάθουμε να βλέπουμε πάνω και πέρα από τη φαινομενικότητα της ύλης. Ας βάλουμε την έννοια του υπέρ-συνειδητού στη ζωή μας. Τότε η ζωή αποκτά μια άλλη διάσταση. Προσεγγίζει αυτό που οι γιαγιάδες μας έλεγαν: «Τι βρέχει ο ουρανός και δεν το πίνει η γη». Όχι μοιρολατρικά και κακόμοιρα αλλά με σθένος και αποφασιστικότητα.