Δεν υπάρχει χειρότερο από το να σε γνωρίζει κάποιος αλλά να μη σε ξέρει

Να σε γνωρίζει ο άλλος αλλά να μη σε ξέρει.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα από αυτό. Να τον έχεις δίπλα σου, να τον λες φίλο/η σου κι όμως σε μια δύσκολη στιγμή να αμφιβάλλει για σένα. Να σου προσάπτει πράγματα που δε θα έκανες ποτέ.

Πράγματα που κι εκείνος/η δε θα έπρεπε να σκεφτεί ότι θα μπορούσες να κάνεις ποτέ.
Θα έπρεπε να σε ξέρει που να πάρει, όχι να σε αμφισβητεί.
Πονάει η αμφισβήτηση από ανθρώπους που αγαπάς. Από φίλους που ποτέ δε θα πρόδιδες, ποτέ δε θα πείραζες.
Πονάει να βλέπεις στα μάτια τους θυμό για κάτι που δεν είσαι, κατηγορία για κάτι που δεν έκανες.

Θυμώνεις, λυπάσαι, φωνάζεις, κλαις.
Διεκδικείς το δίκιο σου. Λες το παράπονό σου.
Αλλά τι με αυτό; Αλλάζει τίποτα;
Και τα πράγματα να φτιάξουν, το αγκάθι που μπήκε ανάμεσά σας τη ζημιά του την έκανε.
Άνοιξε μια τόση δα τρυπίτσα κατευθείαν στην καρδιά. Μια τρύπα αμφισβήτησης, μια τρύπα απόστασης.
Κρίμα να σε αμφισβητούν άνθρωποι που δε θα πρόδιδες ποτέ.
Κρίμα να μη σε πιστεύουν.
Κρίμα να μη σε ξέρουν κι ας προσπάθησες γι’ αυτό.
Λες να έκανες κάτι λάθος;
Μπορεί. Μπορεί να μην ήσουν τόσο ξεκάθαρος στη δήλωση του χαρακτήρα σου με πράξεις.
Ίσως να φταις κι εσύ, όχι μόνο αυτοί.

Δεν ξέρεις. Κι όσο σε πνίγει το παράπονο κι ο θυμός δε θα μάθεις κιόλας.
Πάρε το χρόνο σου. Πάρε λίγο τις αποστάσεις σου και σκέψου.
Τι πήγε λάθος, τι ξέφυγε, τι δεν έγινε από όσα έπρεπε να γίνουν.

Κάνε την αυτοκριτική σου κι ύστερα κρίνε το φίλο που δεν πίστεψε σε σένα.
Είναι αλήθεια φίλος/η ή μήπως όχι;
 

Κι αφού βγάλεις πόρισμα, κάνε τα κουμάντα σου.
Μένεις ή φεύγεις; Το ξεπερνάς και διορθώνεις το κακό ή την κάνεις και το ξεχνάς;
Οι άνθρωποι έρχονται όταν θέλουν και φεύγουν όταν είναι η ώρα τους να φύγουν. Δεν τους κρατάς, δε σε κρατάνε με το ζόρι. Αποφασίζει ο καθένας και πράττει.

Αυτό κάνε κι εσύ.
Αποφάσισε.