Και πάλι από την αρχή

Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν μεγάλωσα!

Όλα όσα φαίνονται φυσιολογικά, λογικά, ώριμα για τους άλλους, εμένα μού προκαλούν ερωτηματικά. Γιατί αυτό; Γιατί εκείνο; Γιατί έτσι κι όχι αλλιώς; Γιατί δεν μπορώ; Γιατί δεν γίνεται; Γιατί όχι; Γιατί ναι; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Και πάλι από την αρχή!

 

Σκέφτομαι συχνά ότι αύριο μπορεί να πεθάνω. Θέλω να έχω ζήσει! Θέλω να μη μετανοιώνω και δεν το κάνω. Θέλω να αισθάνομαι τα πάντα, να γεύομαι, να ψάχνω, να δοκιμάζω. Θέλω να είμαι διάφανος, τρελός!
 

Οι άνθρωποι φοβούνται να σκέφτονται. Φοβούνται την τρέλα. Γίνονται προβλέψιμοι, συμβιβάζονται. Εγώ βγάζω αλλεργίες στον συμβιβασμό, στις συνήθειες. Αδυνατώ να βαρεθώ, να ρουτινιάζω. Δε θέλω τις ασφάλειες.

 

Ποτέ δεν κατάλαβα τι πρέπει και τι δεν πρέπει, πώς "είναι" τα πράγματα σύμφωνα με το "κοινώς αποδεκτό" και γιατί θα έπρεπε να παραμείνουν έτσι. Μάλλον ποτέ δεν κατάλαβα την κοινή έννοια του ρομαντισμού ...έχω δική μου γι' αυτόν! Πάντα οι έννοιες έπαιζαν μέσα στο κεφάλι μου, ένα τρελό χορό ερμηνειών, έρευνας, αμφισβήτησης, εκδήλωσης σε πράξεις και πάλι από την αρχή.

 

Φαίνεται πως δεν είμαι φτιαγμένος για να μεγαλώσω!

Το πακετάκι "μορφώσου - παντρέψου - βρες μια δουλειά - κάνε παιδιά - χτίσε σπίτι - πλήρωνε τη ζωή σου για να δραπετεύεις από αυτήν - πάρε σύνταξη για να απαλλαγείς - πέθανε για να σε θυμούνται" δεν μου ταίριαζε. Προτίμησα χίλιες φορές να πεθαίνω χίλιες φορές ζώντας, για να ανεβαίνω σε ύψη ανάτασης που άλλοι δεν φαντάζονται καν και να μη φοβάμαι να ισορροπώ σε τεντωμένο σκοινί.
 

Ακόμα ερωτεύομαι, παθιάζομαι με ό,τι κάνω, ενθουσιάζομαι με μικρά, συγκινούμαι με ουσιαστικά, λυπάμαι, χαίρομαι, θυμώνω, είμαι ευγνώμων, ονειρεύομαι, αλλάζω, και δεν κρύβω τίποτα απ' όλα αυτά. Πάντα μού άρεσαν οι αυθεντικοί άνθρωποι, άσχετα αν συμφωνούσα μαζί τους. Απεχθάνομαι τους στημένους, τους δήθεν, τους τυπικά ευγενικούς, τους ξύλινους, τους ψεύτικους, τους φτιαγμένους. Τους αφήνω στην ησυχία τους. Δεν ανήκουμε στους ίδιους κόσμους.
 

Δεν έμαθα να μετράω, να αφαιρώ, να υπολογίζω, να κρατάω ισολογισμούς. Ήθελα να μάθω να ισορροπώ όρθιος, να πειθαρχώ όταν βρίσκω λόγο εσωτερικό, να λέω "όχι" όταν εννοώ όχι και "ναι" όταν εννοώ ναι. Ήθελα κάτι να σταματάει όταν τελειώνει και να αρχίζει όταν γεννιέται. Δεν ήθελα τίποτα να σέρνεται, να αναβάλλεται. 

 

Ποτέ δεν κατάφερα να μάθω γιατί οι άνθρωποι χτίζουν κάστρα στην άμμο νομίζοντας πως θα τα βρουν την επομένη ή γιατί προσπαθούν ακόμα να παγιδεύσουν τα κύματα στη στεριά. Γιατί κοιτάνε συνέχεια πίσω τους ενώ μπορούν απλά να γυρίσουν όλο το σώμα και να γίνει το πίσω, μπροστά. Γιατί επιμένουν να περπατάνε σκυφτοί χάνοντας τις ανατολές και τα αστέρια, γιατί μετράνε αντί να ονειρεύονται.

 

Γιατί 1 + 1 κάνει μόνο 2 ενώ μπορεί αν τα βάλεις δίπλα δίπλα να είναι κάτι άλλο, ένα άλλο ΕΝΑ που ενώθηκε σε ακέραιο, ενιαίο; Σου λέω....δεν καταφέρνω να μεγαλώσω! 

 

Πάντα ένοιωθα πως ένα ερώτημα δεν έχει μόνο μια απάντηση. Δεν κατάφερα να ξέρω τίποτα. Όμως, η πρόκληση ήταν πάντα να εκδηλώνομαι στη ζωή μου σύμφωνα με αυτά που ήξερα τη δεδομένη στιγμή και να το σέβομαι απόλυτα αυτό. Και πάλι από την αρχή...

 

Δεν ήθελα να δουλεύω τη ζωή μου αλλά να της δίνω τα πάντα. 

Δεν ήθελα να παίζω τη ζωή μου, αλλά να είναι κάθε στιγμή αληθινή. 

 

Ίσως τα κατάφερα επειδή δεν κατάφερα να μεγαλώσω. Δεν ξέρω πώς είναι να μη σκαρφαλώνω βουνά, να μη ζωγραφίζω με το μυαλό μου, να μη γράφω τις σκέψεις μου, να μην κάνω πράξη τα όνειρά μου, να μη συνδέομαι με ό,τι συναντώ με πάθος και αφοσίωση στην αλήθεια μου.