«Δεν μπορώ να σε ξεχάσω!». Άραγε ποιοι είναι οι λόγοι που δεν μπορούμε να διαγράψουμε έναν άνθρωπο που δεν είναι πια στην καθημερινότητά μας; Η απάντηση απλή: Άνθρωποι που μας έχουν κάνει να νιώσουμε και μας έχουν γεμίσει συναισθήματα, δεν μπορούν να ξεχαστούν, δε σβήνονται από μέσα μας -και με την πρώτη ευκαιρία, με την πρώτη συνάντηση θα αναβιώσουν μνήμες και συναισθήματα της περιόδου με την οποία τους έχουμε συσχετίσει.Σας έχει συμβεί να αισθανθείτε αυτό που λέμε «όταν χάνεις κάτι καταλαβαίνεις την αξία του» ή η συνήθεια είναι κάτι που δεν μπορείτε να προσπεράσετε; Κι απ’ την άλλη πόσες φορές πιστεύουμε πως ο χρόνος είναι μεγάλος γιατρός κι όταν ξαφνικά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την παλιά κι απούσα για καιρό «πάθησή» μας νιώθουμε ξανά το ίδιο άρρωστοι;
Δεν ξεχνάει η καρδιά, το μυαλό μπορεί και να ξεγελαστεί μα εκείνη έχει νιώσει κι αυτό δεν αλλάζει. Όσος χρόνος κι αν περάσει, όσα γιατρικά και αν της δώσεις. Αυτός που έκανε την καρδούλα σου να φτερουγίσει ή και να κλάψει, αυτός που σε νευρίασε ή εκείνος που μια έκπληξη σου είχε κάποτε φυλάξει, κρύβονται βαθιά μέσα σου και ας μην τους βλέπεις.
Κάποιες φορές υπάρχουν λεπτές ισορροπίες στις σχέσεις που αν διαταραχτούν, νιώθουμε έξω απ’ τα νερά μας με συνέπεια να χάνουμε τον έλεγχο. Αντικρουόμενα συναισθήματα, αναμνήσεις, μια συνάντηση με το παρελθόν που νόμιζες είχες ξεφορτωθεί κι όλα έρχονται τούμπα!
Μα ξέρετε κάτι; Γιατί ταραζόμαστε; Γιατί τρελαινόμαστε; Γιατί τα χάνουμε μόλις καταλάβουμε πως νοιαζόμαστε ακόμη για κάποιον που νομίζαμε πως είχαμε ξεπεράσει; Και γιατί προσπαθούμε απεγνωσμένα να αποβάλουμε την αντιπάθεια που μας προκάλεσε κάποιος αφού στην τελική δεν τον γουστάραμε ποτέ;
Να χαιρόμαστε πρέπει, να χαιρόμαστε και να το ζούμε. Γιατί νιώθουμε κι όταν νιώθεις είσαι ζωντανός. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία απ’ τα συναισθήματα, γι’ αυτό αφήστε τα ελεύθερα να σας κατακλύσουν, γιατί δεν υπάρχει τρόπος να τα νικήσετε, να τα κρύψετε, να τα αλλάξετε.
Άπαξ κι έχεις νιώσει, έχει περάσει μέσα σου, γραμμένο πια στο dna σου, για πάντοτε αξέχαστο συναίσθημα που με το που αντικρίσεις αυτόν που στο προκάλεσε, θα αναβιώσει. Δε γίνεται να ξεχάσει η καρδιά, είναι μεγάλη ρουφιάνα. Κρύβει καλά στις πιο κρυφές γωνιές της άτομα, καταστάσεις, τόπους, ιστορίες∙ ντυμένα όλα με συναισθήματα. Σε ετοιμότητα, μόλις βρεθεί ταύτιση πραγματικότητας, τότε φέρνει στο φως τη θύμηση.
Τα συναισθήματα είναι πολύ δύσκολο να ελέγχονται με συνειδητή προσπάθεια. Δεν μπορείς να ξε-αγαπήσεις ούτε να συμπαθήσεις με το ζόρι. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την καρδιά μας την παραπονιάρα αλλά και με το ότι ασυναίσθητα κι υποσυνείδητα συνδέουμε πρόσωπα με καταστάσεις, με άλλα πρόσωπα, με τοπία, με περιόδους.
Έτσι όσα χρόνια και αν περάσουν και τους ξανασυναντήσουμε κάπου, ναι, θα ξανανιώσουμε όπως τότε, όπως νιώσαμε την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε μαζί τους, ή έστω θα νιώσουμε μια νοσταλγία για το τότε.
Άλλα ακόμη και κάτι κακό αν μας θυμίζουν, μην προσπαθούμε άδικα να ξορκίσουμε το κακό, αυτό είναι, αυτό μας έχουν δώσει και με αυτό ας πορευτούμε, δεν αλλάζει και γι’ αυτό ας μην μας πειράζει. Στην τελική καλά με όλους δεν μπορούμε και να τα έχουμε και μάλλον δεν πρέπει κιόλας.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον εαυτό μας ελεύθερο να βγάλει από μέσα του ό,τι εκείνος νιώθει. Βασικά ας τον αφήσουμε να νιώθει. Ό,τι θέλει, όπως το θέλει, όποτε το θέλει.
Γιατί ένα συναίσθημα είναι κι η ζωή, ατέρμονο, ανεξάντλητο. Μην προσπαθούμε να εξηγήσουμε το τι και το πώς. Νιώσαμε μία φορά, θα νιώθουμε για πάντα. Μπορεί όχι με την ίδια ένταση, ούτε και με τον ίδιο τρόπο, αλλά το συναίσθημα υπάρχει, υπήρξε κάποτε κι απλά δε χάθηκε ποτέ.
Και ας μη φοβόμαστε να νιώσουμε, ας μη φοβόμαστε να πούμε αυτό που νιώθουμε. Ας εκφράζουμε πια ξεκάθαρα τα συναισθήματά μας, όποια κι αν είναι αυτά, ακόμη και τα αρνητικά -ιδιαίτερα κι αυτά. Γιατί ίσως και να είναι και τα πιο ξεκάθαρα.
Ας το πάρουμε χαμπάρι, λοιπόν. Ένιωσες μία φορά, θα νιώθεις για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου