Σταμάτησα εδώ και καιρό να ακούω φωνές μέσα στο μυαλό μου. Θέλησα να μαχαιρώσω τις σκέψεις μου, να ματώσουν, ένα πρωινό που ήταν πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα που ζούσα. Κοντραρίστηκα άπειρες φορές με φωνές που στρίγγλιζαν μέσα μου ζητώντας μου να καταραστώ όλους όσους με πείραξαν, μα δεν επέλεξα να το κάνω.Κατάφερα το πιο δύσκολο, να μετριάσω την οργή μου, να σιωπήσει η αδικία μέσα μου και μετά έφυγα για πάντα μακριά τους. Η σιωπή γύρω μου ήταν γαλήνια και λυτρωτική, μα για τους γύρω μου ήταν αφόρητα βαριά και ανεξήγητη. Αισθάνθηκα πολύ όμορφα όταν ξεκίνησα να παίρνω αποστάσεις ασφαλείας. Μεγαλύτερο όπλο από την σιωπή δεν υπάρχει τελικά.
Σταμάτησα να είμαι μόνο εγώ ο σημαδεμένος και η αδικημένος. Οι ρόλοι ως δια μαγείας αντιστράφηκαν και σημαδεύτηκαν άλλοι τώρα από τις αβάσταχτες μου σιωπές. Αντίκρισαν τις αλήθειες μου και τον θόρυβο που έκαναν οι σκέψεις μου χωρίς να πω μισή κουβέντα. Άλλαξαν άρδην την συμπεριφορά τους απέναντί μου. Λες και έφαγαν κλωτσιά στα πόδια.
Τους φανερώθηκε ο δικός μου κόσμος και δεν τους άρεσε καθόλου τελικά...
Τους έσπρωξα όσο μπορούσα πιο μακριά μου με τις σιωπές μου, απαλλάχθηκα από το αβάσταχτο βάρος της κριτικής τους προς το πρόσωπό μου. Έκλεισα τα μάτια μου ασφαλής πια και δεν φοβόμουν κάτι. Δεν ήθελα κάτι άλλο τώρα.
Η ησυχία μου και η ηρεμία μου είχαν επανέλθει και το μυαλό μου ησύχαζε πια μακριά από τις βρώμικες ανάσες τους και τα μολυσματικά τους λόγια. Δε θέλησα να λύσω αυτούς τους κόμπους που μας ένωναν. Τους έκοψα και ησύχασα δια παντός από δαύτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου