Κι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα...

Κι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα... Για να μάθεις κάποτε ποιος είσαι. Κι όταν χαθείς, απλά κάνεις λες και ξεκινάς εκείνη τη στιγμή από την αφετηρία.

Ξεχνάς όλα τα σημεία αναφοράς και προχωράς με μόνο σου σκοπό τον προορισμό σου. Γιατί κατ’ όπως φάνηκε, τα ορόσημα δε βοηθάνε πάντα. Και στην τελική, όταν ξεκινάς και σκέφτεσαι μήπως χαθώ κάτσε να βάλω τα σημάδια μου, εκεί είναι που έχεις χάσει το παιχνίδι.

Αυτοσκοπός σου; Ο προορισμός σου κι η ομορφιά του ταξιδιού αυτού. Άσε φοβίες, ενδοιασμούς και πιθανά ενδεχόμενα στην άκρη. Ούτως ή άλλως το ταξίδι κάποια στιγμή τελειώνει και δυστυχώς ή ευτυχώς το τετριμμένο «ότι είναι να γίνει, θα γίνει» ισχύει και με το παραπάνω.

Ο φόβος του «αν χαθώ τι θα κάνω» επιφέρει ακριβώς αυτό. Σου έχει συμβεί να παθαίνεις ότι ακριβώς φοβάσαι; Σίγουρα ναι. Ειδικά αν το σκεφτόσουν τόσο πολύ, κατά κάποιο τρόπο καταδίκαζες τη συνέχεια κι ερχόταν αυτό που δεν ήθελες αλλά παρά ταύτα σκεφτόσουν με τρόπο σχεδόν εμμονικό.

Κι όταν χαθείς, πανικοβάλλεσαι και δεν ξέρεις κατά που να πας και τι να κάνεις. Φυσικά έχει σημασία το πότε. Στην αρχή της διαδρομής σου, στη μέση ή προ το τέλος του ταξιδιού σου; Στην αρχή λες τι είχες, τι έχασες. Στο τέλος λες έφτασα στην πηγή μα νερό δεν ήπια, αλλά ταυτόχρονα έχεις και μία κρυφή ελπίδα μήπως προσανατολιστείς ξανά και συνεχίσεις την πορεία σου. Όταν όμως είσαι ακριβώς στη μέση του ταξιδιού σου, που συνεπώς η αρχή και το τέλος απέχουν το ίδιο, το όλο σκηνικό είναι περίεργο.

Σε κυριεύουν πολλά αισθήματα. Το πρώτο λέει πως λειτουργείς με βάση την αδράνεια. Δε ξέρω βέβαια κατά πόσο είναι λύση να έχεις χαθεί και να κάθεσαι στωικά ακίνητος, άπραγος. Ίσως δεν έχεις συνειδητοποιήσει ακόμα τι έχει γίνει.

Το δεύτερο λέει πως οπισθοχωρείς κι αυτομάτως αναιρείς τον μέχρι τώρα κόπο σου. Ίσως ανακουφίζεσαι στιγμιαία μα όταν γυρίσεις και φτάσεις εκεί απ’ όπου ξεκίνησες θαρρώ πως η απογοήτευση θα είναι μεγάλη.

Το τρίτο λέει πως συνεχίζεις την όποια πορεία σου με κίνδυνο να χαθείς ακόμα περισσότερο κι έπειτα να μη μπορείς να επιστρέψεις.

Το καλύτερο θα ήταν να ξαποστάσεις κι έπειτα να σκεφτείς τι λαχταράς και πόσο αντέχεις. Για εμένα αυτό θα ήταν η ιδανικότερη εκδοχή. Βέβαια, ποιος σου λέει πως πάνω στον πανικό και την αναστάτωση μπορείς να σκεφτείς λογικά;

Πάντως, η παραδοχή του «έχω χαθεί» κατά κάποιο τρόπο λύνει ένα μεγάλο μέρος του συμβάντος. Σκέψου να περιπλανάσαι μα να μην αποδέχεσαι πως δε ξέρεις «κατά που να πας». Και θέλει κότσια να παραδεχτείς ότι δεν ξέρεις κατά που να κάνεις. Εκεί που δρας κι αντιδράς έτσι όπως δεν θα πίστευες αν στο έλεγε κάποιος ότι θα έπραττες έτσι…