Ζω στον κατάλληλο χρόνο;

Είμαστε σίγουροι ότι ζούμε στην κατάλληλη χρονική στιγμή; Πόσο σίγουρο είναι ότι δε ζούμε στο χτες ή στο αύριο χάνοντας έτσι το παρόν; Το παρόν που αν το χάσεις θα 'ναι χτες πολύ σύντομα και το αύριο θα είναι το παρόν που θα χάνεις επίσης.

Διόλου ασυνήθιστο και κάποια στιγμή όλοι ενδεχομένως το πάθαμε κι ας μην το συνειδητοποιήσαμε πως ζούσαμε σε λάθος χρονική στιγμή. Αυτό σημαίνει ότι για κάποιο λόγο μείναμε προσκολλημένοι στο παρελθόν ή οραματιζόμαστε το μέλλον που λαχταράμε και ζούμε με τη φαντασία μας εκεί. Κάνοντας κάτι από τα δυο συμβαίνει κάτι άσχημο όμως που δε το καταλαβαίνουμε εκείνη την στιγμή: Χάνουμε το παρόν. Το παρόν που είναι το πιο σημαντικό εφόσον είναι ο πραγματικός χρόνος στον οποίο υπάρχουμε. Το παρόν το οποίο πολύ γρήγορα περνά και γίνεται παρελθόν.

Το παρόν που είναι ό,τι πιο χειροπιαστό έχουμε και το υγιές είναι να το απολαμβάνουμε.

Ζώντας στο χτες
Το γεγονός ότι παραμείναμε ξεχασμένοι στο χτες είναι σοβαρό, όχι ό,τι καλύτερο, μα και ερμηνεύεται φυσιολογικά. Δε ξεπεράσαμε κάποια κατάσταση η οποία σήμαινε πολλά για εμάς και είμαστε σε άρνηση να δεχτούμε πως τελείωσε και πρέπει να προχωρήσουμε. Φοβόμαστε αυτό που θα βρούμε και αν θα βρούμε κάτι εξίσου όμορφο και ζούμε με αναμνήσεις τις οποίες είναι υπέροχο να θυμάσαι και να 'χεις φυλαγμένες αλλά όχι να παριστάνεις το φάντασμα σε αυτές πια.

Ό,τι πέρασε στη σφαίρα του χτες δε θα ξαναγυρίσει ποτέ όμως και το ότι το αναβιώνουμε όχι ως νοσταλγία αλλά ως ζωή είναι λάθος και άρρωστο.

Το να είμαστε όμηροι των περασμένων που κανείς δε λέει ότι πρέπει να είναι και ξεχασμένα, είναι ανασταλτικός παράγοντας για να συνεχίσουμε.

Και το να συνεχίσεις έχει μόνο μια κατεύθυνση, μπροστά!
Ο χρόνος κυλάει και οι στιγμές το ίδιο συνεπώς είναι πολύ κρίμα να χάνονται και να μην τις χαιρόμαστε ανεξάρτητα από το που είμαστε, με ποιον είμαστε ή πως είμαστε.

Ζώντας στο αύριο
Θα έλεγε κάποιος στο χτες το καταλαβαίνω αν και μη ορθό, μα στο αύριο πως είναι δυνατό να ζεις εφόσον δεν ήρθε ακόμη ή δεν έζησες κάτι που να σε κρατά; Κι όμως μπορεί να συμβεί και αυτό.

Υπάρχουν άνθρωποι που σε μόνιμη βάση σκέφτονται το μέλλον και οραματίζονται πως θα ήθελαν να είναι η ζωή τους. Πορώνονται τόσο με αυτή τη σκέψη και την επιθυμία που ίσως γίνεται εμμονή ενίοτε.

Σχεδιάζουν τα πάντα και ο πόθος τους είναι τόσο διακαής που ήδη το έχουν πλάσει ως πραγματικότητα και ζουν με τη φαντασίωσή τους αγνοώντας επίσης το παρόν που χάνουν. Και κάθε μελλοντική στιγμή γίνεται γρήγορα παρόν και τελικά δεν έζησες πουθενά και τίποτα.

Όλα καταλήγουν να περάσουν στο παρελθόν όμως ανεπιστρεπτί και είσαι μόνιμα ανικανοποίητος και σε ένα ατέρμονο κυνήγι αυταπάτης διότι δεν ορίζεις και δε καθορίζεις τίποτα.

Η μόνη υποχρέωση και δικαίωμα συνάμα που έχεις είναι να ζεις ό,τι έρχεται, καθετί που επέλεξες ή απλά έτυχε.

Να χαίρεσαι τα όμορφα και να κάνεις κουράγιο παίρνοντας μαθήματα με τα άσχημα.

Ναι, η ζωή αλλά ειδικά η ευτυχία είναι στιγμές. Πρέπει να το εμπεδώσουμε επιτέλους έτσι ώστε να μη χάνουμε τελικά καμία.