Philosophia ancilla

Ο λατινικός όρος «philosophia ancilla», εισήχθη το πρώτον στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία από τον μεγάλο χριστιανό θεολόγο του καθολικού δόγματος, Άγιο Θωμά Ακουίνα ή Ακινάτη (1225–7/3/1274). Η σημασία του είναι: «Η φιλοσοφία οφείλει να είναι υπηρέτης, ή μάλλον δούλος». Αλλά δούλος ποιανού; Μα φυσικά της χριστιανικής θεολογίας και ειδικά της καθολικής, κατά τον Ακουίνα, του οποίου τους θεολογικούς τόμους η Καθολική Εκκλησία είχε τοποθετήσει δίπλα στην βάση της, δηλαδή την Εβραιοχριστιανική Βίβλο.

Έτσι, ο καθολικός Άγιος Θωμάς Ακουίνας εμβολίαζε τον Καθολικισμό με την λογική, την επιστημονικότητα και τον Αριστοτέλη και έδωσε το έναυσμα στην καλουμένη Σχολαστική Φιλοσοφία του Καθολικισμού. Βλέπετε, η Εκκλησία δεν είχε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με τα δόγματά της, και χρειαζόταν μια ισχυρή φιλοσοφία και προσωπικότητα, όπως του επιστήμονος-φιλοσόφου Αριστοτέλους, για να ξελασπώσει από τις τεράστιες αντιφάσεις, αφυσικότητες, αντιγνώσεις, αντιεπιστημονικότητες, παραλογισμούς και σαχλαμάρες, με τις οποίες τυραννούσε τον κόσμο επί χιλιετίας μέχρι τότε και άλλο τόσο μετά. Ο σχολαστικισμός επιδόθηκε στην ομαλοποίηση όλων των χιλιάδων κακώς κειμένων μέσα στην Εκκλησία και στη χριστιανική θεολογία. Οι απαντήσεις που έδωσε σ’ όλα αυτά, είναι εφάμιλλες με τα διάφορα αστειάκια που μας κάνουν να γελάμε. Με την πίστη όμως όλα γίνονται δεκτά από τους πιστούς ως «υπέρτατες αλήθειες» χωρίς πολλές κουβέντες, για τις οποίες η δικαιολογία είναι: «Διαθέτομε μικρό μυαλό για να τις κατανοήσομε».

Ο Ακουίνας, ή δεν ήξερε ή απέκρυψε το ότι η φιλοσοφία δεν είναι δούλος κανενός. Αυτή, εξυπηρετεί την κατανόηση όλων των πραγμάτων, ενώ ταυτοχρόνως καθίσταται και ο διηθητικός κριτής των πάντων! Τοιουτοτρόπως εξυπηρετεί τα πάντα, αλλά δούλος δεν γίνεται! Πρόκειται διά μίαν αυτοτελή δραστηριότητα της ανθρωπίνης νοήσεως και πνεύματος και επ’ ουδενί έρχεται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση προς άλλες δραστηριότητες, όπως την αυθαιρεσία της θεολογίας και ειδικά της θεολογίας του κάθε Ακουίνα.

Στην Ανατολική Εκκλησία, οι λεγόμενοι «Πατέρες» ήταν πλατωνίζοντες και νεοπλατωνίζοντες, παρ’ όλον ότι είχαν καταδικάσει την αρχαία παιδεία και φιλοσοφία συλλήβδην. Όλοι τους πήραν μόνο μορφές και εκφραστικά στοιχεία αλλά καμίαν ουσίαν απολύτως. Το θέμα αυτό έχει αναπτυχθεί επαρκώς και πολλαπλώς από εμέ και πάρα πολλούς μελετητές και ερευνητές ανά τους τελευταίους 3 αιώνες. Ήταν αδύνατον να πάρουν οιανδήποτε ουσία, διότι όπως ο σίδηρος δεν συγκολλάται με την κέραμο, έτσι και ο Εβραιογνωστικοχριστιανισμός δεν συγκολλάται με την αρχαία ελληνικήν παιδεία και τον απολλώνιο τρόπο ζωής. Μερικοί μάλιστα, με πρώτο τον Εβραιο-Σαμαρείτη Ιουστίνο «Φιλόσοφο και Μάρτυρα», τόλμησαν να βγάλουν αριστήνδην τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα χριστιανούς προ Χριστού (sic). Άλλη μια αντίφαση μέσα στις χιλιάδες που έχομε συλλέξει, λες και αυτοί οι γίγαντες έζησαν κατά τον εβραιογνωστικοχριστιανικό τρόπο ζωής. Ήταν τόση η α-παιδεία τους που ενώ από την ανόητη εβραιοχριστιανική Βίβλο δεν έβγαινε τίποτα σεβαστό, έλαβαν και διαστρέβλωσαν μόνο ό,τι φάνταζε από αθάνατα και πανίσχυρα αρχαία πνεύματα για να μπαλώσουν τα τετριμμένα που δεν μπαλώνονται πάνω σε φθαρμένο ύφασμα και να πλασάρουν τον Εβραιογνωστικοριστιανισμό ως θεϊκό δώρο που μας ήλθε από το υπερπέραν. Βλέπετε, δεν τους έφτανε «η εξ αποκαλύψεως αλήθειά τους και οι εκ Βίβλου θεόπνευστες προφητείες τους», αλλά χρειάζονταν και την βοήθεια ενός μεταφυσικού αλλά και φυσικού φιλοσόφου όπως του Πλάτωνος κ.λπ.

Ο καθολικός Άγιος Θωμάς Ακουίνας, δεν είχε το προφητικό χάρισμα διά να προνοήσει τι δοχείο σκωλήκων άνοιγε με αυτήν του την ενέργεια. Εκτός του ότι, λογική, επιστήμη και Αριστοτέλης είναι αντίθετα προς τον δογματισμό και τον φανατισμό οιασδήποτε θρησκευτικής πίστεως (εδώ βασισμένης στον ύστερο Εβραϊσμό και Γνωστικισμό), συνέβη έτσι ώστε αργότερα να επηρεαστεί ο Μαρτίνος Λούθηρος (10/11/1483–18/2/1546) εξ αυτών καθοριστικά. Πέραν των πολιτικών αυθαιρεσιών, τυραννικών τακτικών, οικονομικών αδικιών, καταχρήσεων κ.λπ., που ο Ρωμαιοκαθολικισμός διέπραττε σε πολλά μέρη και ειδικά στη Γερμανία, πράγματα που εξώθησαν πολλούς στην μεταρρύθμιση (Λούθηρο, Καλβίνο, Ζβίγκλιο, κ.ά.), η αριστοτελική λογική και επιστημονικότητα έπαιξαν τον ρόλο τους άκρως καθοριστικά. Όταν οι προτεστάντες επικράτησαν, εκεί όπου επικράτησαν μετά από μακροχρόνιους πολέμους και τρομακτικές σφαγές με τους καθολικούς που αποδεκάτισαν τον πληθυσμό της Ευρώπης, εκτός του ότι ετροποποίησαν τον Χριστιανισμό και την Βίβλον επί το εβραϊκότερον, μετέφρασαν την Βίβλο στις εθνικές γλώσσες, επί πάσι τούτοις έκαναν και σχολές για να αποδείξουν λογικώς και επιστημονικώς αυτά που η Βίβλος διατείνεται, αυτά που ο Εβραιογνωστικοχριστιανισμός ισχυρίζεται, την ιστορικότητα του Ιησού Χριστού, και όλα τα βασανιστικά αγκάθια σ’ αυτό το αλλοπρόσαλλο και ανώμαλο οικοδόμημα. Λογικώς συνεπής η ενέργειά τους, αφού επίστευαν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Συνεπώς: Η αλήθεια είναι αλήθεια και συνεπώς πρέπει να αποδεικνύεται χειροπιαστά και επιστημονικά.

Τελικά, μετά από μερικά χρόνια, αντελήφθησαν ότι δεν μπορούν να αποδείξουν τίποτα. Έτσι, πολλοί ήσαν οι προτεστάντες λόγιοι που εγκατέλειψαν τον Χριστιανισμό και εστράφηκαν εναντίον του. Από τους πρώτους, ονομαστός μεταξύ πολλών προτεσταντών, ήταν ο προτεστάντης, πολυμαθής και γνωστός Γερμανός θεολόγος Herman Samuel Reimarus (12/22/1694-1/3/1768), ο οποίος αρνήθηκε τον Χριστιανισμό και την ιστορική ύπαρξη τού Ιησού Χριστού και τελικά κατέληξε να είναι θεϊστής φιλόσοφος. Όσοι προτεστάντες εδιάλεξαν να παραμείνουν πιστοί και αφοσιωμένοι δικαιολογήθηκαν με τις γνωστές φράσεις: «Η πίστη δεν χρειάζεται απόδειξη», «αυτά τα πιστεύομε διότι έτσι μας αρέσει», και πολλά άλλα τέτοια δογματικά ή αξιωματικά παράλογα που τώρα τα ακούμε από άπαντας ανεξαρτήτως δόγματος!

Έτσι και οι προτεστάντες κατατυράννησαν πολύ κόσμο, έφτιαξαν την δική τους Ιερά Εξέταση, κ.λπ. Αλλά τότε, οι προτεστάντες σε αντίθεση προς τον πλήρη σκοταδισμό των καθολικών, ώθησαν και ανέπτυξαν την επιστήμη ελπίζοντας ότι θα τους βοηθούσε στις προσπάθειές των. Είναι η εποχή που αρχίζει να σπάζει το σκοτάδι που επέβαλε ο Χριστιανισμός διά πυρός και σιδήρου σ’ όλη την ιδικήν του οικουμένη και σ’ αυτή την εξέλιξη ο Προτεσταντισμός έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Σήμερα όμως παρατηρούμε το αντίθετο. Οι μεν καθολικοί προσπαθούν να οικειοποιηθούν την επιστήμη όσο δύνανται διά να δείξουν έτσι τον προοδευτισμό τους, ενώ οι προτεστάντες την εγκαταλείπουν και προπαγανδίζουν αμέτρητες αντιεπιστημονικές θέσεις, ανοησίες και διαστροφές επιστημονικών και φιλοσοφικών αποτελεσμάτων διά να δικαιολογήσουν την Βίβλο στο κάθε τι! Οι καθολικοί αποφάσισαν να φιλήσουν το χέρι της επιστήμης αφού δεν μπόρεσαν να το κόψουν. Οι προτεστάντες πάλι προσπαθούν να το στρίψουν μέχρι αποκοπής. Μια γενική παλαβομάρα παντού και πάντοτε δηλαδή.

Στις ανατολικές καλούμενες ορθόδοξες εκκλησίες, το τουρλουμπούκι συνεχίζεται βασισμένο στην παράδοσή τους και στους λεγομένους «Πατέρες» και στο ότι μόνο αυτές κατέχουν την δήθεν «ορθόδοξη» πίστη, όρο που εξέλαβαν από τον Ειρηναίο. Μισάνθρωποι, κομπλεξικοί, εναντίον της ζωής, του πολιτισμού και της γνώσεως που στόχο τους είχαν να αποκοιμίζουν τα πλήθη και περίμεναν τον θάνατό τους για να πάνε στην βασιλεία των ουρανών. Σ’ αυτές ακούς ό,τι βολεύει, ακόμα και επιχειρήματα καθολικών και προτεσταντών, αν τους έρχονται βολικά. Αυτές τις σαχλαμάρες των «Πατέρων», πολλοί και διάφοροι υποκριτές και ψεύτες σήμερα τις παρουσιάζουν ξεδιάντροπα ως δήθεν σύμφωνες με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και επιστήμη. Ενώ στο Βυζάντιο, Έλλην ή ελληνίζων ήταν βαριά κατηγορία που επί πολλούς αιώνες ετιμωρείτο με θάνατο. Το 1852, οι πονηροί επιτήδειοι εφηύραν το παραμύθι του Ελληνοχριστιανισμού και του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, ως ισχυρή δικαιολογία για να καπελώσει το νεοϊδρυθέν ελληνικό κράτος η Ορθόδοξος Εκκλησία. Δυστυχώς όμως, ακόμα και σήμερα πολλοί τέτοιοι επιτήδειοι, πονηροί και νοσηρά μυαλά, προπαγανδίζουν αυτές τις θέσεις ως αληθείς και κάνουν μεγάλο κακό στην κοινωνία που ήδη νοσεί πολλαπλώς.

Αυτό είναι το φρικτό τουρλουμπούκι του Εβραιογνωστικοχριστιανισμού, που προκάλεσε και προκαλεί έναν απέραντο αριθμό αιρέσεων, μίσος, φανατισμό, φόνο, μια ακατάληπτη σχιζοφρένεια, ψυχοπάθεια, υποκρισία, στυγνή καταστροφικότητα και κατάστρεψε τον αρχαίο ελληνικό και ελληνορωμαϊκό πολιτισμό. Πρόκειται για θρησκεία θυμάτων, υποκριτών, ψυχοπαθών, τρελών, νοσηρών και όσων επιθυμούν να τρελαθούν. Αλλά ο κοσμάκης λόγω αγνοίας, φόβου, πολλαπλής κρίσεως, βολέματος, υποκρισίας κ.λπ., τον ασπάζεται οι δε επιτήδειοι προσποιούνται ότι τον ασπάζονται. Βλέπετε: «Όπου επικρατεί η απελπισία, εκεί αυξάνεται η βλακεία!»

Ακόμα και σήμερα λοιπόν, βλέπομε κάπου κάπου τον όρο «philosophia ancilla» να προβάλλεται από ψευτοφιλοσόφους, υποκριτές θεολόγους, ψευτοσυλλόγους κ.λπ., μόνο και μόνο για να γεμίζουν την κενότητά τους και να κομπάζουν μπροστά σε ένα αδαές, ανεξέταστο και ελαφρόμυαλο ακροατήριο, το οποίο εν πολλοίς περί άλλων τυρβάζει. Οι αδαείς και αλαφροΐσκιωτοι λένε «μωρέ τι είναι πάλι τούτο 'δω;» και θαυμάζουν κατά την ρήση του πονηρού χριστιανού θεολόγου Γρηγορίου Ναζιανζηνού. Αλλά αυτοί οι πονηροί και δόλιοι εισηγητές αυτής της ορολογίας δεν επεξηγούν στο ακροατήριό τους πόθεν και διατί προήλθε και τι σημαίνει αυτός ο άστοχος, ατυχής και ιδιαζόντως πονηρός όρος.

ΔΕΣ: Οι «αποδείξεις» του Θωμά Ακινάτη για την ύπαρξη Θεού