ΧΟ. βασίλεια, βακχεύουσαν οὐ λήψῃ κόρην,μὴ κοῦφον αἴρῃ βῆμ᾽ ἐς Ἀργείων στρατόν;
ΕΚ. Ἥφαιστε, δᾳδουχεῖς μὲν ἐν γάμοις βροτῶν,
ἀτὰρ πικράν γε τήνδ᾽ ἀναιθύσσεις φλόγα
345 ἔξω τε μεγάλων ἐλπίδων. οἴμοι, τέκνον,
ὡς οὐχ ὑπ᾽ αἰχμῆς οὐδ᾽ ὑπ᾽ Ἀργείου δορὸς
γάμους γαμεῖσθαι τούσδ᾽ ἐδόξαζόν ποτε.
παράδος ἐμοὶ φῶς· οὐ γὰρ ὀρθὰ πυρφορεῖς
μαινὰς θοάζουσ᾽, οὐδέ σ᾽ αἱ τύχαι, τέκνον,
350 σεσωφρονήκασ᾽, ἀλλ᾽ ἔτ᾽ ἐν ταὐτῷ μένεις.
ἐσφέρετε πεύκας δάκρυά τ᾽ ἀνταλλάσσετε
τοῖς τῆσδε μέλεσι, Τρῳάδες, γαμηλίοις.
ΚΑ. μῆτερ, πύκαζε κρᾶτ᾽ ἐμὸν νικηφόρον
καὶ χαῖρε τοῖς ἐμοῖσι βασιλικοῖς γάμοις·
355 καὶ πέμπε, κἂν μὴ τἀμά σοι πρόθυμά γ᾽ ᾖ,
ὤθει βιαίως. εἰ γὰρ ἔστι Λοξίας,
Ἑλένης γαμεῖ με δυσχερέστερον γάμον
ὁ τῶν Ἀχαιῶν κλεινὸς Ἀγαμέμνων ἄναξ.
κτενῶ γὰρ αὐτὸν κἀντιπορθήσω δόμους
360 ποινὰς ἀδελφῶν καὶ πατρὸς λαβοῦσ᾽ ἐμοῦ.
ἀλλ᾽ αὔτ᾽ ἐάσω· πέλεκυν οὐχ ὑμνήσομαι,
ὃς ἐς τράχηλον τὸν ἐμὸν εἶσι χἀτέρων,
μητροκτόνους τ᾽ ἀγῶνας, οὓς οὑμοὶ γάμοι
θήσουσιν, οἴκων τ᾽ Ἀτρέως ἀνάστασιν.
365 πόλιν δὲ δείξω τήνδε μακαριωτέραν
ἢ τοὺς Ἀχαιούς, ἔνθεος μέν, ἀλλ᾽ ὅμως
τοσόνδε γ᾽ ἔξω στήσομαι βακχευμάτων·
οἳ διὰ μίαν γυναῖκα καὶ μίαν Κύπριν,
θηρῶντες Ἑλένην, μυρίους ἀπώλεσαν.
370 ὁ δὲ στρατηγὸς ὁ σοφὸς ἐχθίστων ὕπερ
τὰ φίλτατ᾽ ὤλεσ᾽, ἡδονὰς τὰς οἴκοθεν
τέκνων ἀδελφῷ δοὺς γυναικὸς οὕνεκα,
καὶ ταῦθ᾽ ἑκούσης κοὐ βίᾳ λελῃσμένης.
ἐπεὶ δ᾽ ἐπ᾽ ἀκτὰς ἤλυθον Σκαμανδρίους,
375 ἔθνῃσκον, οὐ γῆς ὅρι᾽ ἀποστερούμενοι
οὐδ᾽ ὑψιπύργου πατρίδος· οὓς δ᾽ Ἄρης ἕλοι,
οὐ παῖδας εἶδον, οὐ δάμαρτος ἐν χεροῖν
πέπλοις συνεστάλησαν, ἐν ξένῃ δὲ γῇ
κεῖνται. τὰ δ᾽ οἴκοι τοῖσδ᾽ ὅμοι᾽ ἐγίγνετο·
380 χῆραί τ᾽ ἔθνῃσκον, οἳ δ᾽ ἄπαιδες ἐν δόμοις
ἄλλοις τέκν᾽ ἐκθρέψαντες, οὐδὲ πρὸς τάφους
ἔσθ᾽ ὅστις αὐτοῖς αἷμα γῇ δωρήσεται.
ἦ τοῦδ᾽ ἐπαίνου τὸ στράτευμ᾽ ἐπάξιον.
σιγᾶν ἄμεινον τᾀσχρά, μηδὲ μοῦσά μοι
385 γένοιτ᾽ ἀοιδὸς ἥτις ὑμνήσει κακά.
Τρῶες δὲ πρῶτον μέν, τὸ κάλλιστον κλέος,
ὑπὲρ πάτρας ἔθνῃσκον· οὓς δ᾽ ἕλοι δόρυ,
νεκροί γ᾽ ἐς οἴκους φερόμενοι φίλων ὕπο
ἐν γῇ πατρῴᾳ περιβολὰς εἶχον χθονός,
390 χερσὶν περισταλέντες ὧν ἐχρῆν ὕπο·
ὅσοι δὲ μὴ θάνοιεν ἐν μάχῃ Φρυγῶν,
ἀεὶ κατ᾽ ἦμαρ σὺν δάμαρτι καὶ τέκνοις
ᾤκουν, Ἀχαιοῖς ὧν ἀπῆσαν ἡδοναί.
τὰ δ᾽ Ἕκτορός σοι λύπρ᾽ ἄκουσον ὡς ἔχει·
395 δόξας ἀνὴρ ἄριστος οἴχεται θανών,
καὶ τοῦτ᾽ Ἀχαιῶν ἵξις ἐξεργάζεται·
εἰ δ᾽ ἦσαν οἴκοι, χρηστὸς ὢν ἐλάνθανεν.
Πάρις δ᾽ ἔγημε τὴν Διός· γήμας δὲ μή,
σιγώμενον τὸ κῆδος εἶχεν ἐν δόμοις.
400 φεύγειν μὲν οὖν χρὴ πόλεμον ὅστις εὖ φρονεῖ·
εἰ δ᾽ εἰς τόδ᾽ ἔλθοι, στέφανος οὐκ αἰσχρὸς πόλει
καλῶς ὀλέσθαι, μὴ καλῶς δὲ δυσκλεές.
ὧν οὕνεκ᾽ οὐ χρή, μῆτερ, οἰκτίρειν σε γῆν,
οὐ τἀμὰ λέκτρα· τοὺς γὰρ ἐχθίστους ἐμοὶ
405 καὶ σοὶ γάμοισι τοῖς ἐμοῖς διαφθερῶ.
ΧΟ. ὡς ἡδέως κακοῖσιν οἰκείοις γελᾷς
μέλπεις θ᾽ ἃ μέλπουσ᾽ οὐ σαφῆ δείξεις ἴσως.
***
ΚΟΡ. Βασίλισσα, την κόρη σου δεν πιάνεις,μην έτσι, βάκχη, το ελαφρό της βήμαως το στρατό τη φέρει των Αργείων;ΕΚΑ. Ήφαιστε, εσύ στους γάμους των ανθρώπωντη λαμπάδα κρατάς, μα τούτη η φλόγαείναι πικρή και δε φωτίζει ελπίδες.Αχ κόρη μου, δεν το ᾽λεγα ποτέ μουπως κάτω από τη λόγχη, απ᾽ το κοντάριτ᾽ αργίτικο, η χαρά σου θα γινόταν.Δώσ᾽ μου εμένα το φως· έτσι όπως τρέχεις,μαινάδα, δεν κρατάς σωστά τη φλόγα·οι δυστυχίες, παιδί μου, δε σου βάλαν350μυαλό κι είσαι σαν πρώτα. —Πάρτε μέσα,Τρωαδίτισσες, το πεύκο, κι απαντήστεστα νυφικά τραγούδια της με δάκρυα.
Παίρνει από την Κασσάντρα το δαυλό και τον δίνει σε μια από τις γυναίκες.
ΚΑΣ. λίγο πιο ήρεμη.
Μάνα, στο νικηφόρο μου κεφάλιβάλε στεφάνι, και χαρά να νιώσειςγια το βασιλικό μου ετούτο γάμο·κι οδήγα με, και, απρόθυμη αν με βλέπεις,σπρώχνε με εσύ. Γιατί, αν Λοξίας υπάρχει,πιο πικρός κι απ᾽ το γάμο της Ελένηςθα ᾽ναι ο δικός μου για τον Αγαμέμνονα,των Αχαιών τον ξακουσμένο ρήγα.Θα γδικιωθώ κι αδέρφια και πατέρα,360το σπιτικό κι εγώ θα του χαλάσω,θα τον σκοτώσω... για άλλα ας μη μιλήσω·ναι, δε θα τραγουδήσω το πελέκιπου σ᾽ αλλωνών λαιμό και στο δικό μουθα πέσει, κι ούτε σκοτωμό μιας μάνας,που αιτία του θα σταθεί ο δικός μου γάμος,το ξεθεμέλιωμα ούτε του σπιτιού τους.Θα δείξω μόνο πως απ᾽ τη δική τουςχώρα η δική μας πιο καλότυχη είναι·κι αν βακχική, θεϊκή μανία κρατά με,λίγο θα βγω απ᾽ αυτή, για να μιλήσω.Για μια γυναίκα αυτοί, για μιαν αγάπη,για μιαν Ελένη χάσανε χιλιάδες.370Κι ό,τι είχε πιο ακριβό, το ᾽χασε για ό,τιπιο μισητό ο σοφός τους στρατηλάτης·τη χαρά του σπιτιού του, του παιδιού τουτη χαρά τη χαρίζει του αδερφού τουγια μια γυναίκα που με τη θέλησή τηςκι όχι, να πεις, με το στανιό την κλέψαν.Και στις αχτές του Σκάμαντρου όταν ήρθαν,στη μάχη πέφτανε, όχι για να σώσουντης χώρας τους τα σύνορα ή τα τείχητης πατρίδας τους· κι όσους πήρε ο Άρηςσε ξένη χώρα κείτονται, τα χέριατων γυναικών τους δεν τους σαβανώσαν,δεν είδαν τα παιδιά τους πριν πεθάνουν.Παρόμοιες συμφορές και στην πατρίδα·380χήρες πεθαίνανε οι γυναίκες, έρμοιπεθαίνανε οι γονιοί, μια κι αναστήσανγι᾽ άλλους παιδιά· και δεν υπάρχει ούτ᾽ ένας,στους τάφους τους να κάμει μια θυσία.Αυτό το εγκώμιο αξίζει στο στρατό τους.Για τις ντροπές σωπαίνω· τραγουδίστρατης ατιμίας η μούσα μου ας μη γίνει.Μα οι Τρωαδίτες, πρώτα πρώτα, πέφτανγια την πατρίδα· νά μια δόξα ωραία·κι όσους χτυπούσε το κοντάρι, οι φίλοιτους φέρνανε στα σπίτια τους, τους θάβανστην πατρική τους γη, αφού των δικών τους390τα χέρια τούς σαβάνωναν· κι οι Φρύγεςπου από τη μάχη γλίτωναν εζούσανμε τις γυναίκες και με τα παιδιά τους,χαρές που δεν τις γνώρισαν οι εχθροί μας.Σκληρή εσύ κρίνεις του Έχτορα τη μοίρα·μ᾽ άκου κι εμένα· πέθανε, αφού πήρετης αρετής την πρώτη δόξα· αυτόστων Αχαιών τον ερχομό το οφείλει·στον τόπο τους αν έμεναν εκείνοι,δε θα φαινόταν η δικιά του αξία.Κι ο Πάρης; Πήρε αυτός του Δία την κόρηγυναίκα του· που αν έπαιρνε μιαν άλλη,για το γάμο του ποιός θα ᾽κανε λόγο;400Ο φρόνιμος τον πόλεμο αποφεύγει,μα, στην ανάγκη αυτή κανείς αν έρθει,δόξα μικρή δεν είναι ένας ωραίοςγια την πατρίδα θάνατος· ντροπή ᾽ναιάσκημα να πεθαίνεις. Ώστε, μάνα,για τη χώρα μην κλαις και την παντρειά μου·με αυτό το γάμο θα συντρίψω εκείνουςπου πιο πολύ κι εσύ κι εγώ μισούμε.ΚΟΡ. Με τί χαρά γελάς για τα δεινά σου·τραγούδια λες που δε θα βγουν αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου