Θέλουμε πραγματικά να κάνουμε delete;

Ο λόγος για τον οποίο γράφω αυτό το άρθρο, είναι -για ακόμη μια φορά- παντελώς τυχαίος. Καθώς περιηγούμην στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εμφανίστηκε μπροστά μου ξαφνικά ένα άρθρο με τίτλο "Your brain has a delete button-Here's how to use it" ή αλλιώς ελληνιστί "Το μυαλό σου έχει κουμπί διαγραφής- Εδώ θα δεις πως να το χρησιμοποιήσεις”.

«Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού»
Στην παραπάνω ταινία, οι ήρωες επισκέπτονται μια ειδική κλινική, που μπορεί να διαγράφει τις μνήμες, με σκοπό να αφαιρέσουν τις δυσάρεστες αναμνήσεις τους και να μπορέσουν να συνεχίσουν ήρεμοι και ευτυχισμένοι τη ζωή τους. Αυτήν την ταινία θυμήθηκα, λοιπόν, διαβάζοντας μερικές λεπτομέρειες για τις εγκεφαλικές λειτουργίες, τη σημασία των νευρώνων, τη συνδεσιμότητα μεταξύ τους. Κάπου στη μέση του άρθρου αφαιρέθηκα τόσο που μπήκα στη θέση του Τζιμ Κάρευ και της Κέιτ Γουίνλετ και σκέφτηκα το εξής: για όλους μας έχει έρθει κάποια στιγμή-ή στιγμές-της ζωής μας, που βιώσαμε πόνο, απογοήτευση, ματαίωση και ευχηθήκαμε να υπήρχε ένας τρόπος, να διαγράφαμε όλα αυτά που μας πίκραναν, ώστε να συνεχίσουμε τη ζωή μας σα να μη συνέβησαν ποτέ. Αναρωτηθήκαμε, εάν θα γινόταν-αναίμακτα φυσικά-να αφήναμε πίσω μας άσχημες στιγμές, στιγμές που απορήσαμε "γιατί σε μένα", στιγμές που παρακαλέσαμε αυτό που μας συμβαίνει να είναι μονάχα ένα κακό όνειρο, που δε θέλαμε τίποτα άλλο από τη ζωή μας, μόνο να γινόταν να αναιρέσουμε το κακό που μας συνέβη, να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να μην έχουμε καν μνήμες του.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι αυτό μπορεί να συμβεί. Ας υποθέσουμε πως η επιστήμη μας προσφέρει αυτό το "δώρο", μας επιτρέπει να "αφαιρέσουμε" από τον εγκέφαλο μας αυτές τις μνήμες που μας πληγώνουν και να αποκτήσει το μυαλό μας μια «λιακάδα». Πόσοι από εμάς είναι πραγματικά διατεθειμένοι να το κάνουν; Πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο, ελαφρά τη καρδία, θα σπεύδατε να πατήσετε "delete" σε όλα αυτά που σας πόνεσαν; Κατά την γνώμη μου-και μόνο- η απάντηση είναι σχεδόν κανένας.

Θα αναρωτιέστε για ποιό λόγο υποστηρίζω κάτι τέτοιο. Ακριβώς επειδή όλα όσα έχουμε ζήσει στη ζωή μας, και τα καλά και τα άσχημα και τα όμορφα και τα οδυνηρά και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα, είναι μέρος του εαυτού μας. Συνθέτουν αυτό που εμείς είμαστε σήμερα. Διαγράφοντας έστω και την παραμικρή σκέψη, ανάμνηση, στιγμή, πράξη, θα διαγράφαμε μέρος του "είναι" μας, θα γινόμασταν κάποιοι άλλοι. Το πιο πιθανό είναι ότι θα το μετανιώναμε και σίγουρα δε θα υπήρχε "αναίρεση" της πράξης.

Η άγνοια είναι ευτυχία;
Το κλασσικό ρητό των Αμερικάνων με βρίσκει απόλυτα αντίθετη. Δεν είναι όλα απλά μαθηματικά. Δε βασίζονται όλα στη λογική του "κάνεις λάθος, διαγράφεις, προχωράς". Νομίζουμε πως θέλουμε να ξεχάσουμε. Πως η καλύτερη λύση θα ήταν να μη θυμόμασταν τίποτα οδυνηρό. Στην ουσία, κι όταν πια η "μπόρα" περάσει, συνειδητοποιούμε πως κι αυτή κάτι μας δίδαξε. Πως κι από ένα συνταρακτικό για εμάς γεγονός κάτι διδαχτήκαμε. Πως κι αυτή η αρνητική ανάμνηση αποτελεί μέρος της ζωής και της πορείας μας. Πως χωρίς αυτήν δε θα παίρναμε τις ίδιες αποφάσεις, δε θα είχαμε τις ίδιες εμπειρίες, δε θα αισθανόμασταν με τον ίδιο τρόπο, δε θα ζούσαμε όπως ζούμε και εν τέλει δε θα ήμασταν αυτό που είμαστε.

“Life is like a piano; the white keys represent happiness and the black show sadness.But as you go through life's journey, remember that the black keys also create music.”