Υπάρχουν φράσεις, λέξεις, γράμματα που γράφουν στην ψυχή και στο μυαλό μας και αποτυπώνονται εκεί. Συχνά-πυκνά, τις επαναφέρουμε ή επανέρχονται σαν εφιάλτες, θέλεις δεν θέλεις είναι εκεί χαραγμένες. Τις έχουν πει φίλοι, κολλητοί, γκόμενες, γνωστοί, άγνωστοι που κάποτε ήξερες καλά. Και όμως δεν μπορείς να τις ξεχάσεις, γιατί κρύβουν αλήθειες, την αλήθεια σου και καμία φορά θα ήθελες να τις ξανακούσεις να ηχούν στα αυτιά σου.Ξέρεις όμως ότι τελικά ο χρόνος όλα τα θρυμματίζει, και θα ‘ρθει κάποτε η στιγμή που θα προσπαθείς να θυμηθείς εκείνες τις σκόρπιες λέξεις που τόσο σε σημάδεψαν και όμως δεν θα είναι εκεί. Ίσως γιατί ούτε εσύ είσαι πλέον εκεί και δεν έχουν πια αξία και εξουσία.
Πάνω σε μια κουβέντα, είχες πει για μένα, αθώα και ειλικρινά: «Είναι κλειστός και σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι ψυχρός και απόμακρός, μέχρι να τον γνωρίσεις καλύτερα, μόλις σε εμπιστευθεί, τότε σου ανοίγεται ολοκληρωτικά, σου δίνει τα πάντα, μόλις σου ανοιχτεί, τελείωσε»… Για σένα ήταν μια αθώα φράση, πιθανότατα απλά μια κουβέντα σαν όλες τις άλλες, για μένα ήταν η αλήθεια μου, "όλη" συσσωρευμένη μέσα σε αυτή την φράση, «μόλις σου ανοιχτεί, τελείωσε».
Τώρα είσαι ένας άγνωστος, από αυτούς που κοιτάς μέσα στα μάτια τους και νιώθεις ρίγος για όλα εκείνα που είχατε κάποτε και δεν έχετε πια. Και καμία φορά, ελπίζω, αν σκοντάφτει η σκέψη σου πάνω μου, έτσι να με θυμάσαι, σαν αυτή τη φράση που είπες τότε. Και αν πότε κάποιος ρωτήσει για μένα, αυτό να του πεις. Μοιράσου την αλήθεια μου μαζί του, και αν δεν σε πιστέψει δεν πειράζει, μου φτάνει που το ήξερες εσύ και που με έκανες και μένα δύσκολα να το ξεχάσω.
Ευχαριστώ που με ανακάλυψες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου