Σήμερα, δεν κατανοούμε την έννοια της ασθένειας ούτε τη διαδικασία της θεραπείας. Βρισκόμαστε τόσο αποξενωμένοι από τον Εαυτό μας, από τη ζωή, που έχουμε μετατρέψει τη λειτουργία της θεραπείας σε μηχανιστική, εξωτερική παρέμβαση άλλων - ερήμην Μας - επιβαρυμένη με άπειρες προκαταλήψεις και φόβο, με αμφίβολα αποτελέσματα. Ακόμα και η εναλλακτική ιατρική, όλες οι φυσικές μέθοδοι που έχουν ανακαλυφθεί ή έχουν εισαχθεί από το εξωτερικό, δεν έχουν προσφέρει την υγεία που είναι απαραίτητη για μια ζωή ουσίας και νοήματος.
Η ασθένεια και η θεραπεία της είναι ένας δρόμος, μια διαδρομή με πολλά στάδια, τα οποία είναι απαραίτητο να διαπεράσουν, ασθενής και θεραπευτής μαζί! Πόσοι το κατανοούν ή το ακολουθούν αυτό; Το λειτούργημα του θεραπευτή είναι σπάνιο γιατί ο θεραπευτής λειτουργεί ελλειπτικά, υποστηρίζοντας την εικόνα του και ο ασθενής έχει παραχωρήσει τη δύναμη της αυτό-θεραπείας του σε άλλους.
Πολλές παρανοήσεις και περιοριστικές πεποιθήσεις ενισχύουν τη σύγχρονη φοβική κατάσταση της ασθένειας και πλουτίζουν το σύστημα του ψεύδους (αυτό που είναι κρυμμένο). Ο εύκολος ένοχος παραμένει το χρήμα!
Ο δρόμος της θεραπείας όμως αφορά και περιλαμβάνει πάντα δυο: τον θεραπευτή και τον ασθενή. Και οι δυο συμμετέχουν ταυτόχρονα και ισότιμα, στην ασθένεια και όχι μόνο στη θεραπεία. Οι περισσότεροι σύγχρονοι θεραπευτές, κάθονται βολικά «απ’ έξω», αγωνιώντας για τη φήμη και την αποτελεσματικότητά τους, εστιάζοντας στη δική τους αποτελεσματικότητα. Επομένως, η ασθένεια επιμένει, υποτροπιάζει ή παρουσιάζονται νέα συμπτώματα, φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους. Ο θεραπευτής, εξακολουθεί να έχει «πελάτες» και να ενισχύει την ανάγκη της ασθένειας. Ο ασθενής, εξακολουθεί να μην έχει κατανοήσει την ουσία, που βρίσκεται πάντα πολύ πέρα από το φυσικό/συναισθηματικό επίπεδο, ενισχύοντας έτσι την πεποίθηση για εξωτερικούς λυτρωτές.
Σε αυτό το άρθρο, θα ήθελα μόνο να εστιαστώ, χωρίς περαιτέρω αναλύσεις στο συγκεκριμένο σημαντικό σημείο, που έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο να γίνει βιωματικά κατανοητό:
Η ασθένεια αφορά πάντα δυο: τον ασθενή και τον θεραπευτή!
Τα στάδια που χρειάζεται να περπατήσουν μαζί και η διαδικασία που απαιτείται είναι πάντα ατομική και διαφορετική για τον κάθε ασθενή. Αυτά συζητιούνται και γίνονται από κοινού αποδεκτά, ανάμεσα στον ασθενή και τον επιλεγμένο θεραπευτή του. Δεν μπορεί να είναι μια μέθοδος που λειτουργεί για όλους, δεν μπορεί να είναι μια συγκεκριμένη πρακτική σε στενά πλαίσια πεποιθήσεων του θεραπευτή, δεν μπορεί επ' ουδενί να είναι άνιση στάση εξαίρεσης του θεραπευτή από τον πόνο ή ανευθυνότητα εκ μέρους του ασθενή!
Η ευθύνη και των δυο που επιλέγουν να συμμετέχουν σε αυτό το ταξίδι είναι τεράστια και χρειάζεται να είναι ισότιμη και ειλικρινείς. Περιλαμβάνει φυσικά ολόκληρη τη ζωή, την προσωπικότητα, τις συνήθειες, τον τρόπο σκέψης του ασθενή και όχι μόνο τα προσωρινά, φυσικά συμπτώματα. Οτιδήποτε λιγότερο, έχει ως αποτέλεσμα τις υποτροπιάσεις, την αποτυχία ή νέες ασθένειες που αναπόφευκτα απαιτούν ακόμα μεγαλύτερη προσοχή και μακρύτερη διαδικασία ίασης.
Η κάθε ασθένεια είναι πάντα μια ένδειξη, μια αναγκαία διαδικασία που ζητά την εστίαση της προσοχής μας. Όμως όχι στην ίδια την ασθένεια ως σύμπτωμα, μα πίσω από αυτήν, στην ουσία του Είναι μας, με σκοπό τη σύνθεση του Εαυτού μας. Οι επιγνώσεις που κρύβονται πίσω από το φόβο, την προσωπική παραίτηση, τις παρερμηνείες της ουσίας της ζωής, εξακολουθούν να παραμένουν αθέατες, μέχρις ότου αναλάβουμε την ευθύνη να βρούμε – διαισθητικά - τον θεραπευτή που θα διανύσει μαζί μας τη διαδρομή, έχοντας ταυτόχρονα αναλάβει οι ίδιοι, τη δική μας ευθύνη αυτό-θεραπείας.
Ούτως ή άλλως, η θεραπεία είναι πάντα εσωτερική υπόθεση. Και σε κάθε θεραπεία, πάντα θεραπεύονται δυο: ο θεραπευτής και ο ασθενής. Είναι μια ισότιμη σχέση ειλικρίνειας, εμπιστοσύνης, αφοσίωσης και πειθαρχίας.
Γι’ αυτό είναι εξίσου σημαντικό, ο θεραπευτής να επιλέγει τους ασθενείς του. Δεν μπορεί να αναλάβει το βάρος της ευθύνης της θεραπείας όταν ο ασθενής δεν θέλει να συμμετέχει σε αυτήν, αλλά αφήνει ολόκληρη την ευθύνη στον θεραπευτή.. όπως έχει καταντήσει η σύγχρονη ιατρική και τρόπος σκέψης των μαζών. Συνεχίζουμε να πληρώνουμε (ακριβά) το ψέμα αλλά να αρνούμαστε να πληρώσουμε «το τίμημα» της αλήθειας...
