Ο λωτός είναι ένα άνθος του νερού. Διαπερνά την επιφάνεια του νερού κι απλώνεται από πάνω της. Σαν να έπρεπε να την ξεπεράσει. Αλλά αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Για να ξεπροβάλει και ν' ανθίσει, πρέπει να ριζώσει μέσα στον βούρκο. Ο λωτός δεν ανθίζει αν δεν έχει τις ρίζες του μέσα στον βούρκο. Η λάσπη είναι αυτή που επιτρέπει στο άνθος ν' ανοίξει και ν' ανθίσει. Το φως τρέφεται κατά κάποιον τρόπο από τη σκιά.Πολλοί θα ήθελαν να είναι μονάχα ένα άνθος και λησμονούν τις ρίζες τους. Σαν ένα αερόστατο που θα το έσκαγε από μια ανεπιθύμητη γη. Θέλουν να ζουν όπως οι άγγελοι. Ο Πασκάλ έλεγε ότι, αν κάποιος θέλει να κάνει τον άγγελο, το μόνο που θα κατάφερνε, θα ήταν να δείξει την βλακεία του.
Για να γίνεις ρόδο, πρέπει να αποδεχτείς να μουσκέψεις μέσα στην κοπριά σου. Όχι μονάχα πρέπει να μουσκέψεις εκεί μέσα, αλλά πρέπει να θυμάσαι συνέχεια την κοπριά απ' την οποία αντλείς υπόσταση και ανάπτυξη.
Το ρόδο έχει ανάγκη της κοπριάς, το κρίνο του νερού έχει ανάγκη την λάσπη για ν' ανθίσει, κάθε τι μέσα μας που είναι αρνητικό/ είναι τέτοιο μονάχα γιατί το χωρίζουμε απ' το θετικό. Με αυτή την έννοια, ο αρνητικός πόλος ενός μαγνήτη δεν είναι αρνητικός, ούτε και ο θετικός είναι θετικός - απλά και οι δυο είναι απαραίτητοι για να υπάρχει ηλεκτρισμός. Γιατί η διάνοια είναι αυτή που ξεχωρίζει τον άγγελο απ' το κτήνος, τον λωτό από την λάσπη, το ρόδο από την κοπριά του, αυτή είναι που εμποδίζει την ανάπτυξη. Η συμπόνια της ζωής μέσα μας ανέχεται κάθε είδους αδυναμίες, αταξίες και ατέλειες, γιατί η ανάπτυξη συντελείται μέσω συνεχών τιθασεύσεων, αυτοσχεδιασμών, ακατάπαυστων αλλαγών πορείας, πληγών που θεραπεύονται μέσα στην αποδοχή-
Η κοπριά αποτελεί μέρος του άνθους. Είναι ένα κρίκος μέσα στην δωρεά της ζωής που περνά από τη νύχτα στο φως. Μέσω της κοπριάς το ρόδο καταφέρνει να φτάσει στην πληρότητα του. Το άνθος είναι η κοπριά που αγαπήθηκε!
