Αυτοματισμός: η μεγαλύτερη ασθένεια

Όλοι την έχουμε, λίγο πολύ. Οι περισσότεροι δεν το αναγνωρίζουμε, απλά! Λειτουργούμε παρορμητικά, ενεργούμε σπασμωδικά και πυροσβεστικά, σπαταλάμε το χρόνο και κυνηγάμε ψευδαισθήσεις. Άλλο τα λόγια, άλλο η πράξη. Η πράξη, πονάει λίγο περισσότερο και έχουμε μάθει να μην κοιτάμε ό,τι πονάει.

Ο αυτοματισμός είναι σύμπτωμα, όχι η αιτία της ασυνείδητης ύπαρξής μας. Γι’ αυτό και δεν αντιμετωπίζεται ριζικά, δεν εξουδετερώνεται αποτελεσματικά, δεν αλλάζουμε τίποτα ουσιαστικά. Επειδή είμαστε εστιασμένοι στο σύμπτωμα.

Ο χορός των δυνάμεων μέσα μας είναι εντελώς ασυντόνιστος, με άτσαλα βήματα που δεν μάθαμε ποτέ να κάνουμε με χάρη και ρυθμό, δημιουργώντας πόνο, σύγχυση, κούραση και πολλές φορές παραίτηση ή αλλιώς, εξωτερικεύουμε την άγνοιά μας σε κόντρες, αντιπαραθέσεις και αχρείαστες παρεξηγήσεις.

Ποιητικά λόγια, άσκοπα, που έμαθες να προσπερνάς; Ναι, γιατί δεν διδασκόμαστε τη γλώσσα της καρδιάς. Αδυνατούμε να επικοινωνήσουμε αληθινά με την πηγαία, εσωτερική ύπαρξή μας.

Και η ζωή περνάει, ο χρόνος κυλάει, άλλοτε γρήγορα, άλλοτε αργά, ανεξάρτητα από τα ρολόγια που μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε και να κουρδίζουμε.

Αλλά, όταν τολμήσεις να σταθείς λίγο στο πεζοδρόμιο και να κοιτάξεις με καθαρή ματιά τον εαυτό σου να περνά, να ζει, να ερωτεύεται, να πονά, να αγωνιά, να πέφτει και να ξανασηκώνεται, αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως μέχρι αυτή την ώρα, δεν υπήρχες καν. Και μη νομίζεις πως κατανοείς, γιατί πουθενά και ποτέ δεν "στέκεσαι ακίνητος", αφού και αυτή είναι μια έννοια που έχεις ερμηνεύσει, μέσα από την αυτοματοποιημένη, μειωπική όραση που εκπαιδεύτηκες να έχεις.

Τα λόγια αλλάζουν νόημα, οι πραγματικές έννοιες φανερώνονται, οι απόψεις σου όλες καταργούνται. Η περιστροφή αρχίζει ανάποδη, ενώ ταυτόχρονα ο χρόνος διαφοροποιείται και παίρνει άλλη μορφή.

Οι μόνοι που θα σε προσέξουν είναι τα παιδιά γιατί δεν έχουν ακόμα φορέσει τα κλείστρα, που θα τα αναγκάζουν να βλέπουν μόνο μπροστά, και μόνο μακριά. Αυτά θα σε προσέξουν, θα καταλάβουν και θα θελήσουν να μάθουν, για να μην ξεχάσουν, για να ζουν μαγικά… όσος χρόνος κι αν περάσει, ό,τι κι αν συμβαίνει, όπως κι αν είναι οι συνθήκες, το σώμα και οι ζωές τους.

Οι υπόλοιποι, θα κυνηγάνε ασθένειες, θα αναλύουν σύνδρομα και θα ψάχνουν «νέες θεραπείες»… άσκοπα, μα δεν το γνωρίζουν…