Χαοτικά αποσυνδεδεμένοι

Η όποια συμφωνία ή ασυμφωνία μας είναι ανούσια. Η βιωματική κατανόηση/γνώση αυτο-ακυρώνει την ανάγκη της πειθούς, της υπερβολικής ανάλυσης, ενώνοντας τα σκορπισμένα, ασύνδετα κομμάτια.

Πολλοί μου ζητούν να εξηγήσω, να επεκταθώ, θεωρώντας ότι φέρομαι με αλαζονεία όταν δεν το κάνω. Αναλογικά, κουράζομαι από τις υπερβολικές αναλύσεις/εξηγήσεις που εστιάζονται σε τοποχρονικούς προσδιορισμούς, ιστορικές "αποδείξεις" και θεωρητικές/υποθετικές εκφράσεις. Η σπατάλη ενέργειας σε ανούσιες πρακτικές όμως, παραμένει ευθύνη του καθενός μας, που συνειδητά πρέπει να επιλέγουμε, ανεξάρτητα από το φαίνεσθαι του προφίλ μας.

Άλλοι συμφωνούν ή διαφωνούν μαζί μου, κάτι που επίσης με αφήνει αδιάφορο/ατάραχο, αφού δεν αφορά εμένα αλλά τον αποδέκτη, όπως ισχύει και αντίστροφα, στις δικές μου συμφωνίες ή διαφωνίες, τις οποίες χρησιμοποιώ ως απλές αφορμές επέκτασης της δημιουργικής σκέψης μου.

Ως Δυτικός πολιτισμός, παραμένουμε ακόμα προσκολλημένοι στη θεωρητική/βιωματικά αμέτοχη γραμμική σκέψη, στην στείρα αποστήθιση και στον εύκολο μιμητισμό. Αδυνατούμε να εισχωρήσουμε βιωματικά, συνδέοντας τον εαυτό μας και τη ζωή μας με την προσφερόμενη πληροφορία, παρόλα αυτά, φορτώνοντας τη μνήμη μας και τις συνήθειες (μηχανιστική δράση) μας.

Πώς όμως να παραδεχθούμε πως είμαστε κομπιουτεράκια κι όχι άνθρωποι; Πώς όλη αυτή η ακαδημαϊκή και υλιστική κατάρτιση "να πεταχτεί" τόσο εύκολα και αβίαστα "στα σκουπίδια"; Πώς να αντιληφθούμε - βιωματικά - ένα νεογέννητο μωρό ή ένα μικρό παιδί ως ανώτερο/με περισσότερη γνώση από μας; Πώς να επιτρέψουμε στη διαίσθηση να σταθεί ενώπιον τόσων ειδικών, τόσης εξειδικευμένης κατάκτησης, ειδικά αφού δεν έχουμε ιδέα συνειδητά τι είμαστε, τι δυνατότητες έχουμε ώστε να επικαλεστούμε τον Εαυτό μας ανά πάσα στιγμή;

Εξηγώ και επεκτείνομαι σε αυτούς που έχουν ήδη κατακτήσει συνειδητά την ταπεινότητα της άγνοιας, την "ανώτερη" πρόθεση για μάθηση/μετακίνηση. Έχω απέραντη υπομονή στους αφοσιωμένους σε αυτό το σκοπό, στα "παιδιά" αυτού του κόσμου.

(Βλέπω ήδη το φρύδι της κριτικής μερικών να σηκώνεται και της ετοιμαζόμενης καταδίκης και διαγραφής. Χαμογελάω με τα αόρατα παιχνίδια του εγωισμού, που προσφέρουν τους πολύτιμους πειρασμούς στη συνείδησή μου...)

Γιατί τα παιδιά ξέρουν διαισθητικά πως παραμένω παιδί, οι έφηβοι αναγνωρίζουν το πάθος της εφηβικής μου μαχητικότητας, οι μαθητές αναγνωρίζουν τον αμείωτο ενθουσιασμό μου, την αναλλοίωτη ανάγκη και αφοσίωσή μου στη μάθηση και στην αυτο-μετακίνηση. Δεν χρειάζονται οι αποστάσεις ασφαλείας μεταξύ μας, οι τυπικοί πληθυντικοί, ο δήθεν σεβασμός της εξουσίας του "ειδικού".

Χρειάζονται άλλες λειτουργίες, αυτές που ως πολιτισμός φοβηθήκαμε, εξανεμίσαμε στο βωμό της γραμμικότητας, παρανοήσαμε για να πλουτίζουμε από την άγνοιά μας. Γιατί η ανάπτυξη της ανθρώπινης συνείδησης είναι άλλη...

Η πληροφορία από μόνη της δεν προσφέρει ενώ η ουσία της παραμένει κρυμμένη/μυστική, αναγκαστικά και αναπόφευκτα. Η κατάκτηση του νοήματος της ζωής περνά από άλλες διαδρομές, που απαιτούν την παραίτηση/παράδοση όλων των (θεωρητικών) απόψεών μας, ενώ η πραγματική λειτουργία/αλήθεια μας παραμένει άγνωστη σε μας, καθώς σκορπάμε την προσοχή μας.

Η σύνθεση είναι εσωτερική υπόθεση, που είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να την πετύχουμε "μόνοι μας". Διαφορετικά, όλα παραμένουν αντεστραμμένα, χαοτικά και αποσυνδεδεμένα. Το "συν" της συν-θεσης παραμένει το ζητούμενο, στην αλαζονεία της εγωικής μας άγνοιας.

Πριν από αυτή τη μικρή, φαινομενικά εύκολη και αβίαστη καταγραφή/κατάθεση, προηγήθηκε πολλή δουλειά, αμισθί! Ατελείωτες ώρες, μέρες, βδομάδες έρευνας, εστιασμένης δημιουργικής σκέψης, γραφής, θαρραλέας αμφισβήτησης δεδομένων, συσχετισμών δεδομένων, νέων συνθέσεων, συρρίκνωσης, διεύρυνσης... γενικά μιας ταυτόχρονης αποσύνθεσης και επανασύνθεσης που μοιάζει με θάνατο/εξαφάνιση του εαυτού μου, κάθε φορά. 

Μετά από αυτήν, η αποσπασματική αποφθεγματική έκφραση, που φτάνει μόνο αυτούς που ψάχνουν πραγματικά (κι ας μην το συνειδητοποιούν), το επιλεκτικό μοίρασμα με τους αφοσιωμένους μαθητές και μυημένους στην τέχνη της αποκρυπτογράφησης και της βιωματικής γνώσης (μόνο σε προσωπικό επίπεδο) και η αθόρυβη εστίαση στην καθημερινή ζωή (χωρίς κοινό, ακόλουθους και "αυλή"), που μού αποκαλύπτει κάθε στιγμή τα άφθονα δώρα της.