«Η καρδιά μου που αγχώνεται»

«Μην προσπαθείς να εξηγήσεις σε κάποιον που δεν το έχει ζήσει, τι είναι η ψυχική νόσος. Είναι σαν να προσπαθείς να εξηγήσεις σε έναν τυφλό τι είναι τα χρώματα», δηλώνει πετυχημένη φωτογράφος Katie Crawford, η οποία πάσχει από γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και κατάθλιψη από την ηλικία των μόλις 11 ετών.

Σ’εναν συγκλονιστικό διάλογο με τον εαυτό της, και αντί να μιλήσει με λέξεις για να περιγράψει τα συναισθήματα που έχει βιώσει μέσα σ’αυτά τα ψυχιατρικά προβλήματα, η φωτογράφος αποφάσισε να τα εκφράσει μέσα από την τέχνη που υπηρετεί. Γι’αυτό δημιούργησε μία σειρά από πορτραίτα και φωτογραφικά στιγμιότυπα, τα οποία εξέδωσε σε λεύκωμα, αλλά και εξέθεσε σε έκθεση φωτογραφιών, με τον τίτλο«Η καρδιά μου που αγχώνεται»

Η φωτογράφος θέλησε μ’αυτό τον τρόπο και μέσα από το έργο της να επικοινωνήσει με το ευρύτερο κοινό, το πως ένας άνθρωπος βιώνει την παρουσία του μόνιμου άγχους στη ζωή του. «Δεν είναι πάντα τόσο τρομακτικό το συναίσθημα, ούτε είναι πάντα τόσο δυνατό. Ωστόσο, είναι πάντα κάπου εκεί κοντά», θα πει.

 «Ένα ποτήρι νερό δεν είναι βαρύ κι ούτε χρειάζεται να σκεφτείς για να το σηκώσεις. Αν όμως δεν μπορείς να το αδειάσεις κάπου ή να το ακουμπήσεις ή αν πρέπει να κουβαλάς το βάρος του για μέρες, μήνες ή χρόνια; Το βάρος ποτέ δεν αλλάζει, αλλάζει, όμως, το φορτίο . Κι έτσι θα έρθει μια στιγμή που δεν θυμάσαι καν πόσο ελαφρύ ήταν παλιότερα. Μερικές φορές κάποιος μπορεί να κάνει τα πάντα για να προσποιηθεί ότι το βάρος αυτό δεν υπάρχει. Κάποιες φορές πάλι θα πρέπει απλώς να το αφήσει να πέσει.»

 «Το κεφάλι μου γεμίζει με χημικό ήλιο και χάνω τη συγκέντρωσή μου. Οταν εχω να πάρω μια ασήμαντη απόφαση, ή να απαντήσω μια απλή ερώτηση, το μυαλό μου δεν με αφήνει. Είναι σαν να παλεύουν στο κεφάλι μου χιλιάδες ηλεκτρικά κυκλώματα.»

«Φοβόμουν να κοιμηθώ. Ένιωθα γνήσιο πανικό όταν ήμουν στο σκοτάδι. Δεν ήταν, όμως, το απόλυτο σκοτάδι που με τρόμαζε αλλά η μία αχτίδα φωτός που μπορεί να δημιουργούσε μια σκιά, μια σκιά τρομακτική.»

«Με συμβουλεύουν συνεχώς να ανασαίνω, ενώ το στήθος μου κινείται πάνω και κάτω. Πάνω και κάτω. Πάνω και κάτω. Ομως νιώθω να πνίγομαι. Βάζω το χέρι μου κάτω από τη μύτη να βεβαιωθώ ότι βγαίνει ο αέρας από μέσα μου. Πάλι δεν μπορώ να ανασάνω.»

«Αιχμάλωτη μέσα στο ίδιο μου το μυαλό. Υποκινώ τις σκέψεις μου. Όσο περισσότερο σκέφτομαι, τόσο χειρότερο γίνεται. Όσο λιγότερο σκέφτομαι, τόσο χειρότερο γίνεται. Ανάσανε, μόνο ανάσανε. Αφέσου. Θα περάσει σύντομα.»

«Είναι σαν να κολυμπάς και να θες να ακουμπήσεις τις πατούσες σου στο βυθό, αλλά το νερό είναι πιο βαθύ απ' όσο νόμιζες. Τα πόδια σου δεν ακουμπούν κάτω κι η καρδιά σου σταματά για μια στιγμή.»

«Οι πληγές σου είναι τόσο βαθιές που πιστεύεις πως ποτέ δεν θα επουλωθούν. Πονάς τόσο πραγματικά, σχεδόν αβάσταχτα. Έχω γίνει κι εγώ μια πληγή. Το μόνο που ξέρω είναι ο πόνος. Κοφτή ανάσα, βλέμμα κενό, χέρια που τρέμουν. Πονά τόσο πολύ, γιατί να το αφήσω να συνεχίσει; Εκτός κι αν μόνο αυτό ξέρεις.»

«Φοβάμαι να ζήσω, φοβάμαι να πεθάνω. Τι τρόπος να υπάρχεις!»

«Όσο κι αν αντιστέκομαι, το άγχος θα είναι πάντα εδώ, έτοιμο να με μαγκώσει, να με καλύψει, να καταρρεύσει μαζί μαζί μου. Κάθε μέρα το παλεύω. «Δεν μου κάνεις καλό και δεν θα μου κάνεις ποτέ καλό». Είναι όμως πάντα εκεί και με περιμένει όταν ξυπνάω και περιμένει να με πιάσει στον ύπνο. Μου στερεί την ανάσα. Με αφήνει χωρίς φωνή.»

«Φτιάχτηκες από μένα για μένα. Φτιάχτηκες για να απομονώνομαι από νοσηρή άμυνα. Εχεις φτιαχτεί από φόβο και ψέματα. Φόβο για τις υποσχέσεις που δεν έχουν αντίκρυσμα και τη χαμένη εμπιστοσύνη που δεν πήρα ποτέ. Εσύ δίνεις το σχήμα στη ζωή μου. Όλο και πιο δυνατό.»

«Η Κατάθλιψη είναι σαν να μη νιώθεις τίποτα. Το Άγχος είναι σαν να νιώθεις πάρα πολλά. Το να βιώνεις και τα δύο αυτά συναισθήματα, είναι ένας μόνιμος πόλεμος με το ίδιο σου το μυαλό. Το να τα βιώνεις και τα δύο σημαίνει πως ποτέ δεν νικάς.»