«Ανάρμοστο» να ονομάζεις το παιδί σου, Λεωνίδα, Αχιλλέα, Σωκράτη, Αφροδίτη, Ιφιγένεια κ.τ.λ., αλλά «πατροπαράδοτο» να το ονομάζεις Γιάννη, Μιχάλη, Μανώλη, Μαρία κ.α. Βεβαίως και σήμερα, η Εκκλησία έχει φροντίσει να «αγιοποιήσει» σχεδόν όλα τα αρχαία ελληνικά ονόματα, κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο κι έτσι, ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Φυσικά, φίλε αναγνώστη, εσύ που ενδεχομένως θα συναντήσεις το όνομά σου στο ακόλουθο ενδεικτικό κατάλογο ονομάτων, δεν χρειάζεται να νιώθεις ενοχές που φέρεις ένα εβραϊκό όνομα. Δεν το επέλεξες εσύ. Αλλά κι αυτοί που το επέλεξαν για σένα (δηλαδή οι γονείς σου), κινήθηκαν μέσα στα πλαίσια που δυστυχώς ο Ιουδαιοχριστιανισμός τα έχει καταστήσει απολύτως δεδομένα και φυσιολογικά. Κοντά σ' αυτά θα πρέπει να συνυπολογίζεται και η άγνοια των παλαιότερων γενεών, σε σχέση με την ιστορία και ειδικότερα με την πλαστή «αρμονική» σχέση Ελληνισμού και Χριστιανισμού, που προπαγανδίζει ανερυθρίαστα εώς και σήμερα το παρακράτος τής Εκκλησίας.
Κάποια από τα ονόματα που ακολουθούν (μαζί με την ιουδαϊκή προφορά τους και σημασία), είναι προφανές ότι έχουν εβραϊκές ρίζες, ενώ κάποια άλλα έχουν εξελληνιστεί και είναι αρκετά δύσκολο για τον μέσο Έλληνα να «υποψιαστεί» την προέλευσή τους.
Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ, ότι η επιβολή εβραϊκών ονομάτων, μέσω τού Χριστιανισμού, δεν αποτελεί ελληνικό φαινόμενο, αλλά παγκόσμιο (όπου δυστυχώς υφίσταται ο Χριστιανισμός). Επιπροσθέτως, η ελληνική ονοματοδοσία, δεν νοθεύτηκε μόνο με εβραϊκά ονόματα, αλλά και ρωμαϊκά (π.χ. Κωνσταντίνος, που σημαίνει «σταθερός»), καθώς ως γνωστόν ο Χριστιανισμός βρήκε γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη και επέκτασή του μέσα στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Δηλαδή, αυτής που γνωρίζουμε σήμερα ως Βυζάντιο (και για κάποιους αιθεροβάμονες πλαστογράφους τής ιστορίας, ως Ελληνική Βυζαντινή Αυτοκρατορία).
Πάμε στο «ψητό» τώρα...
Ηλίας
Ελί Για: Ο Θεός μου είναι ο Κύριος.
Ιωάννης
Γιο χανάν: Ο Θεός ελέησε.
Εύα
Χάβα: Μητέρα πάντων των ζώντων.
Άννα
Χανά: Η ευλογημένη απ' τον Θεό.
Μαρία
Μαριάμ (Μύριαμ): Ποθητή, επιθυμητή. Σημαίνει και πίκρα.
Λάζαρος
Ελ αζάρ: Ο Θεός βοήθησε.
Ανανίας
Ανάν Για: Χάρισε ο Θεός.
Ζαχαρίας
Ζαχάρ Για: Θυμήθηκε ο Θεός.
Ματθαίος
Ματάτ Για: Δώρο Θεού.
Θωμάς
Τθαόν: Δίδυμος.
Σάββας
Σαμπάτ (Σάββατο): Ανάπαυση.
Ησαΐας
Γιεσά Για: Έσωσε ο Θεός.
Ιερεμίας
Γερμί Για: Με ανέδειξε ο Θεός.
Ιορδάνης
Γιαρδεΐν: Αυτός που ρέει.
Μανώλης (Εμμανουήλ)
Ιμ άνου Ελ: Ο Θεός είναι μαζί μας.
Μιχάλης (Μιχαήλ)
Μι κα Ελ: Ποιος σαν τον Θεό.
Ιάκωβος (Ιακώβ)
Γιακόβ: Πτερνιστής (σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, όταν γεννήθηκε, κρατούσε την φτέρνα του δίδυμου αδερφού του, Ησαύ).
Σολομός (Σολομώντας)
Σαλομών: Ειρηναίος
Σήφης (Ιωσήφ)
Γιο σεφ: Ο Κύριος να προσθέσει.
Δανιήλ
Δανί Ελ: Κριτής ο Θεός.
Γαβριήλ
Γαβρί Ελ: Άνθρωπος του Θεού.
Σαμουήλ
Σαμού Ελ: Ακούσθηκε ο Θεός.
Ραφαήλ
Ραφά Ελ: Θεράπευσε ο Θεός.
Ιωνάθαν
Γιο τανάν: Ο Θεός έδωσε.
Ιωακείμ
Γιο γιακίμ: Ο Θεός θα αποκαταστήσει.
Βενιαμίν
Μπεν γιαμίν: Υιός εκ δεξιών.
Αβραάμ
Άβραμ: Πατέρας λαών.
Ρεβέκκα
Ρίβκα: Δούλη του Θεού.
Ελισάβετ
Ελ ισεβά: Αυτή που πιστεύει στον Θεό.
Μωυσής
Μοσσέ: Υδατόσωστος.
Ισαάκ
Γελαστός.
Συμεών
Υπακοή.
----------
*
Το ακόλουθο «πατριωτικό» κείμενο, ανήκει στον πατριάρχη Γρηγόριο Ε' και αποτελεί τμήμα πατριαρχικής εγκυκλίου, η οποία εξεδόθη εν έτη 1819.
Τί αφορά αυτή η εγκύκλιος; Ουσιαστικά απαγορεύει τους Έλληνες «ευλογημένους επαρχιώτας», να βαπτίζουν με αρχαία ελληνικά ονόματα τα παιδιά τους (χαρακτηρίζοντας αυτή την τακτική, ως...καινοτομία!), γιατί κάτι τέτοιο αποτελεί «ανάρμοστον» πράξη, και «καταφρόνησιν» της χριστιανικής ονοματοδοσίας. Αντ' αυτού, προτρέπει τους ιερείς των ενοριών να «νουθετούν» τους γονείς και τους ανάδοχους, να επιλέγουν τα «πατροπαράδοτα χριστιανικά ονόματα των εγνωσμένων τη Εκκλησία και των ενδόξως υπ’ αυτής εορταζομένων Αγίων».
Θαυμάστε:
«Και η κατά καινοτομίαν παρά ταύτα εισαχθείσα των παλαιών ελληνικών ονομάτων επιφώνησις εις τα βαπτιζόμενα βρέφη των πιστών, ως ηκούσαμεν, λαμβανομένη ως μία καταφρόνησις της χριστιανικής ονοματοθεσίας, είναι διόλου απροσφυής και ανάρμοστος· όθεν ανάγκη η Αρχιερωσύνη σας να διαδώσητε παραγγελίας εντόνους εις τους Ιερείς των ενοριών σας, και νουθεσίας πνευματικάς εις τους ευλογημένους επαρχιώτας σας, δια να λείψη τουντεύθεν και η κατάχρησις αύτη, και αφεθέντες της ακαίρου και μηδέν εχούσης το χρήσιμον φιλοτιμίας και επιδείξεως οι γονείς και ανάδοχοι να ονοματοθετώσιν εις το εξής εν τω καιρώ της θείας και μυστικής αναγεννήσεως τα ειθισμένα ταις ευσεβέσιν ακοαίς πατροπαράδοτα χριστιανικά ονόματα των εγνωσμένων τη Εκκλησία και των ενδόξως υπ’ αυτής εορταζομένων Αγίων, δια να είναι έφοροι και φύλακες των βαπτιζομένων νηπίων και ταχείς και αδιάλειπτοι χορηγοί της χάριτος αυτών εις τους μετά πίστεως».
Φυσικά δεν θα περίμενε κάτι καλύτερο κανείς, από κάποιον που αφόρισε την Επανάσταση του 1821 και ουκ ολίγους απ' τους αγωνιστές...
Το (ρητορικό) ερώτημα βεβαίως που προκύπτει είναι το εξής: Για ποιό έθνος μαρτύρησε αυτός ο τύπος, ώστε να θεωρείται εθνομάρτυρας και ο ανδριάντας του να «κοσμεί» την είσοδο του Πανεπιστημίου Αθηνών;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου