Η Ιθάκη σου είσαι εσύ

 Ο Οδυσσέας περιπλανήθηκε δέκα ολόκληρα χρόνια κι ο νόστος του έγινε έπος που διδάσκεται ανά τους αιώνες . Η Ιθάκη έγινε σύμβολο, ένα απάνεμο λιμάνι να αράξει κανείς το σκαρί του, ο τελευταίος σταθμός που σε αγκαλιάζει και με ανακούφιση αποχωρίζεσαι το καράβι σου.

Η Ιθάκη έγινε ποίημα ενώ η ουσία του ταξιδιού με πυξίδα εκείνη, επισκίασε προς στιγμήν την αίγλη και τη λάμψη της. Δίνοντας αξία στις εμπειρίες, τα όνειρα, τις κακοτοπιές που θα συναντήσει κανείς μέχρι την άφιξή του.

Προσανατολισμένοι λοιπόν κατά αυτή τη ρότα αναζητούν οι άνθρωποι την Ιθάκη, τι είναι εκείνο που αξίζει, ποιο είναι αυτό που δεν έχει αξία. Ποιος ο τρόπος να πλησιάσουν το σταθμό τους και να παραμείνουν εσαεί σε αυτόν;

Σκέψεις που τρέφουν το νου σαν τη βροχή που πέφτει στο χώμα και ποτίζει με ζωή τη φύση. Το κουβάρι της ζωής απλώνεται από το Θησέα για να βγει από το λαβύρινθο του μυαλού του.

Κερδισμένος ή χαμένος θα το κρίνει αυτός στο τέλος του ταξιδιού αυτού που οδηγεί σε μέρη άγνωστα, ευχάριστα, μαγικά, σκοτεινά και μυστηριώδη, αλλά και τόσο ποθητά.

Όμως πόσοι σταθμοί θυσιάζονται μάταια , σε πόσους παραμένουν οι άνθρωποι με μόνη λαχτάρα να σαλπάρουν για τον επόμενο; Μαριονέτες της λαχτάρας να κόψουν το νήμα και με αυτό τον τρόπο να πουν πως άγγιξαν την ουτοπία. Γιατί περί ουτοπίας πρόκειται. Ανούσιες συναναστροφές, σχέσεις και σκέψεις. Φαιδροί στόχοι κι ένα βιαστικό ξεμπαρκάρισμα μήπως αργήσουν. Φορτωμένοι σαφώς με όνειρα και ελπίδες, πάθη και προσδοκίες σε ένα αέναο κύκλο.

Το καράβι εφοδιάζεται με σκέψη, λογική και σεβασμό στο ίδιο, γιατί μόνο όταν σεβαστείς το σκαρί που σε ταξιδεύει και το εκτιμήσεις μπορείς να είσαι σίγουρος ότι οι άνεμοι του θα είναι ούριοι και θα ανάβουν τη δίψα της ζωής.

Οι καρποί που αποκομίζεις στην πορεία του ταξιδιού, όπως οι σάρκες της αντιλόπης που καταβροχθίζει το λιοντάρι για να ικανοποιήσει την αίσθηση της πείνας του, έχουν αξία μόνο αν σκεφτείς πρώτα αυτό:« Η Ιθάκη δεν υπάρχει, η Ιθάκη σου είσαι εσύ».

Ο άνθρωπος που το γνωρίζει αυτό, που συνειδητοποιεί τη δύναμη της σκέψης του, εκείνος που καλλιεργεί το εγώ του, πετώντας στον Καιάδα τις φρούδες ελπίδες συνεξάρτησης από την κρίση των άλλων, εκείνος που εξυψώνεται γνωρίζοντας πως στο ταξίδι του, καπετάνιος είναι αυτός ο ίδιος, κύριος της βούλησης και του εαυτού του, αυτός θα φτάνει μέσα του καθημερινά σε πολλές μαγικές Ιθάκες.

Αυτός που παύει να κρύβεται κάτω από ομπρέλες προστασίας, που δε θυσιάζει την ελευθερία του μπροστά στην ασφάλεια, αυτός που συνειδητοποιεί πως τα καράβια είναι ασφαλή στο λιμάνι ωστόσο δεν φτιάχτηκαν για να παραμένουν δεμένα στον κάβο, αλλά για να σαλπάρουν σε ωκεανούς, άλλοτε φιλικούς και άλλοτε έτοιμους να τους βυθίσουν , να τους πετάξουν σε βράχια κι εκείνοι μετέωροι, τσακισμένοι να βρεθούν σε αυτοσχέδιες σχεδίες καταμεσής της θάλασσας.

 Πρωτίστως λοιπόν ο άνθρωπος πρέπει να αγαπήσει τον εαυτό του, να αποτινάξει από πάνω του τα σύννεφα της φοβίας, να πιστέψει στις δυνάμεις του για να μπορέσει ο ήλιος να φωτίσει και τις τελευταίες σκοτεινές γωνιές του μυαλού του, να ζεστάνει την ψυχή του και μέσα της να αναζητήσει τον τελευταίο σταθμό.

Παλέψτε μόνοι σας, στα δικά σας καράβια. Δίχως λέμβους και βοηθητικά ροδάκια, μόνο έτσι θα δημιουργηθούν τα εφόδια εκείνα που αύριο θα σας συντροφεύουν. Όταν οι χάρτες καούν, όταν το ταξίδι θα έχει αφετηρία και τελικό προορισμό εσάς, τις γνώσεις και της εμπειρίες που θα αποκομίζετε μάσα από τα δικά σας λάθη. Μην ψάχνετε την Ιθάκη σε ξένους τόπους, μην την κάνετε ξένο τόπο.

Η Ιθάκη σου είσαι εσύ και η συνεχής αναζήτηση της ενδυνάμωσης του Εγώ σου, έναντι των άλλων. Η οριοθέτηση και αποστασιοποίηση του εδάφους σου και ο επαναπροσδιορισμός της εξέλιξης σου από το ένα λιμάνι στο άλλο.

  Η Ιθάκη δεν υπάρχει.