Γιατί μένουμε εδώ

Γιατί μπήκαμε εδώ, και γιατί μετά που μπήκαμε καθίσαμε στην πιο βολική μας πολυθρόνα, ώστε να έχουμε και κάθισμα και θέα, πήραμε κι έναν καφέ, κι ένα κιάλι, ένα ματογυάλι, μια βεντάλια για τη ζέστη, ένα καπέλο για τον ήλιο, ένα βιβλίο για τη σκιά, βατραχοπέδιλα, σαγιονάρες παραλίας και μποτάκια του χειμώνος, και μείναμε εκεί;

Γιατί εγκατασταθήκαμε; Με συμβόλαιο ενός έτους, ενός μήνα, μιας ζωής, μικρής ή μεγάλης.

Γιατί μείναμε και γιατί μένουμε;

Μείναμε γιατί έχει ωραία θέα, γιατί είναι καλά τα συναπαντήματα με τους γειτόνους, γιατί απλώνουμε τα ρούχα στη δροσιά και τα μαζεύουμε απ' τον ήλιο, γιατί η γειτόνισσα προσέχει τα δικά μας κι εμείς της γειτόνισσας, και γιατί η γειτονιά είναι η ζωή μας;

Γιατί μένουμε, και με ποιές προδιαγραφές, σε ποιούς γειτόνους τεντώνουμε το χέρι να πιαστούμε, και ν ανταλλάξουμε τις σκέψεις μας και ποιά είναι τελικώς τα χωρικά ύδατα, ποιά τα συμφωνημένα περί της υφαλοκρηπίδας;

Γιατί μένουμε; σ αυτή τη γειτονιά που οι γρίλιες των γειτόνων έχουν φαρδιές ρίγες κι οι δεσμίδες φωτός φωτίζουν και σκοτίζουν τ απλωμένα μας σκοινιά που γυρνούν με τροχαλία από το ένα παράθυρο στο αντικριστό του καντουνιού.. Γιατί μένουμε εδώ, και ποιά συνθήκη δεχθήκαμε απ΄τις υπάρχουσες κουρτίνες συνυφασμένες του πλαισίου;

Οι απαντήσεις οι πιο πολλές φωλιάζουν στο μυαλό μας και δεν θ απλωθούν μαζί με τα ρούχα της μπουγάδας, οπότε δεν θα δώ τις δαντέλες ν αφήνουν τ ανάγλυφά τους στον απέναντι τοίχο.

Οι άγραφοι νόμοι είναι πιο ισχυροί απ τους γραπτούς, από καταβολής κόσμου.

Ένας άγραφος-πλήν ισχυρός νόμος είναι οι επισκέψεις στα σπίτια των γειτόνων.

Το παλιό σαβουάρ βιβρ μια άλλης εποχής είχε όλο το τελετουργικό και τη συχνότητα, την ενδυμασία, κι ένα αυστηρό περιλαίμιο πρωτοκόλλου.

Το "δικό μας" τελετουργικό -κι ας μην αρνηθούμε οτι υπάρχει- καθώς όταν είναι πάνω από ένας σε μια γωνιά, ένα τελετουργικό ήδη στήνεται..

Το δικό μας τελετουργικό έχει το συμμετρικό της επίσκεψης, όπου ο επισκέπτης δεν αρκεί να περάσει αλλά πρέπει να πάρει κάτι και ν αφήσει κι ένα ίχνος της επίσκεψης, και όπου ο οικοδεσπότης οφείλει ν ανταποδώσει την επίσκεψη αφήνοντας κι ένα προσκλητήριο.

Να το τελετουργικό.

Αν αυτό δεν υπάρξει, αν ο επισκέπτης δεν αφήσει προσκλητήριο, όση ώρα κι αν καθίσει να περιεργαστεί τα εκθέματα, όση ώρα κι αν περιδιαβάσει κι αν σκεφτεί μέσα του περί αυτού, δεν καταγράφεται, κι αφού δεν ...καταγράφεται κυριολεκτικώς και τυπικώς,, "δεν" υφίσταται.

Ο οικοδεσπότης θέλει εξάπαντος να τον μετρήσει, να τον καταγράψει, να τον πιστοποιήσει..
Κι αυτό πάλι απο την αρχή αντιστρόφως, οριζοντίως και καθέτως..

Αν όλο αυτό έχει μία ουσιαστική υπόσταση κι ανταλλαγή και συνάντηση των γειτόνων, των μακρινών και των κοντινών, τότε είναι μια ευτυχισμένη Ώρα.

Μια ευτυχισμένη ώρα όπου κανείς δεν μετράει πλέον τίποτα, γιατί η συνάντηση αυτή έχει μια σειρά από "συν".

Συνέχεια και συνάφεια, συνταύτιση και συναντίληψη, συνομιλία συναρμογή.

Αν όχι, κι είναι τόσο εύκολο αυτό το "όχι"- μιας και η συγκυρία αυτή θέλει το χρόνο της για να ωριμάσει, σαν το παλιό καλό κρασί- τότε απλώνοντας τα ρούχα στο σκοινί θέλω να πω στους γειτόνους μου, το "γιατί" εγώ μένω εδώ σ αυτή τη γειτονιά με το πλεκτό μου της δαντέλας ακόμα ημιτελές κι ενώ το σχέδιο απλώνεται στον ήλιο..

Γιατί επιλέγω αυτή τη γειτονιά κι αυτό τον ήλιο.

Γιατί μένω.

Διότι: Μ αρέσει να πλέκω τη δαντέλα μου και να τραγουδώ σε τούτη την ηλιαχτίδα που πλέκει τη δική της δαντέλα ανάμεσα απο τα λουλούδια τ ανθισμένα της μπουκαμβίλιας μου.

Μ αρέσει νάρχονται τα πουλιά κι έχω επιτρέψει να χτιστεί φωλιά χελιδονιών που πάνε κι έρχονται ψαλιδίζοντας τον αέρα.

 Και γιατί ασχέτως "τυπικού", δεν μετρώ τις θέσεις. Το άρχισα λόγω "τυπικού", και λίγο μετά το βρήκα απείρως κουραστικό και χωρίς ουσία, και άλλο τόσο κοπιαστικό το ν αναλωθώ σ αυτό το μαγγανοπήγαδο αν δεν υπάρχει ένας ισχυρός λόγος.

Που χρόνος! Αλλά επίσης η τυπικότητα χωρίς την ουσία, είναι το πιο βαρετό πράγμα στον κόσμο..

Θέλω να είμαι ελεύθερη να νοιώσω, να αιστανθώ, ν αφήσω τον αυθορμητισμό και την αλήθεια να ποιήσει ότι έχει, γιατί αυτό είναι το άκρως ενδιαφέρον.

Έτσι πάω ασύμμετρα όπου μ αρέσει, κι όπου ενθουσιάζομαι το λέω και το γράφω.

Μ αρέσει να είμαι γενναιόδωρη εκεί που βρίσκω θησαυρούς.

Μου προσφέρει υψηλή συγκίνηση αυτή η ανακάλυψη ψηγμάτων χρυσού, και μπορώ ν αγαπώ τους θησαυρούς είτε είναι δικοί μου είτε ξένοι.

Μ αρέσει να το μοιράζομαι, να το λέω στους γειτόνους και να πλουτίζουμε όλοι.

Δεν περιμένω τίποτα, δεν κάνω κάτι για την αντανάκλαση.

Δεν φοβάμαι ν αφήσω το πλεκτό μου στην καρέκλα, να πεταχτώ για ένα καφέ όταν το άρωμα έχει πνίξει τους κάλυκες της γεύσης, να θαυμάσω αγριολούλουδα που φύτρωσαν κι έχουν μια σπάνια ομορφιά ανέγγιχτη κι ατόφια.

Μένω εδώ για να μπαινοβγαίνω μ ελευθερία, να δηλώνω τ όνομά που και να συστήνομαι, να μαθαίνω καινούριες πλέξεις αξιοθαύμαστες κι ανάγλυφες Αιωνιότητες.

Μένω εδώ μα και ταξιδεύω πάντα..

Σε μια πολιτεία πλωτή γεμάτη μουσική τ ανέμου.

Μένω εδώ, κι αυτή είναι η διεύθυνση κατοικίας μου.

Η διεύθυνση της ψυχής μου σε κρύπτη.

Μπορεί κι αλλού να νοικιάζω ένα παράθυρο, μα εδώ έχω ένα Σπίτι.

Αυτό το σπίτι με τον κήπο του από τη μια μεριά και με το καντούνι που με συνδέει με τους γειτόνους.

Είναι το σπίτι μου και πάντα έχω ένα μπρίκι με καφέ αρωματικό για τους γειτόνους, αλλά μ αρέσει να κερνάω και τους περαστικούς για ένα ξαπόσταμα.

Όποιος έρθει είναι ευπρόσδεκτος, όποιος μείνει, ίσως με γνωρίσει και ίσως τον γνωρίσω, κι όποιος θέλει να φύγει χαίρομαι που τον κέρασα και του δίνω κι ένα ανθάκι για το δρόμο.

Κι όσοι είναι απλώς γνωστοί, χαίρομαι που δεν είναι άγνωστοι, κι όσοι είναι άγνωστοι αξίζουν μια καλημέρα.

Όλοι οι παλιοί μου φίλοι είναι εκεί για να τους συστήσω τους καινούριους.

Κι ύστερα έχω καρέκλες στη δροσιά για όλους, ώστε να μπορούν ν αλλάξουν ιδιότητα αν το θέλουν Επειδή τίποτα αληθινό δεν είναι επιβεβλημένο!

Αυτό εδώ το σπίτι θέλει να έχει αέρα ελευθερίας να μπαινοβγαίνει από τις δαντέλες στα παράθυρα, κι αυτές να κάνουν σχέδια όμορφα στον ουρανό του.

Θέλω να σας πω με την καρδιά ότι: Είναι και κάτι σπίτια φίλων που μ αρέσουνε πολύ.

Ποτέ δεν πάω εκεί παρά για ουσιαστικούς λόγους.

Μ αρέσει να κερνάω κεράσια και καφέ, θέλω να περνάω να δοκιμάσω κι απ της γειτόνισσας τα κουλουράκια, κι αν αργήσω να περάσω να ξέρετε:

Κάνω πάντα του κεφαλιού μου(-βλέπε: καρδιάς μου).

Κάνει αυτή ότι θέλει και δεν της λέω τί να θέλει..

Μπορεί ν αργήσω-μη μου παραπονιέστε ότι δεν σας αγαπώ. Μπορεί ν αργήσω, μα όταν έρχομαι είναι μόνο επειδή κάτι στην κουζίνα σας το αγαπώ.

Και δεν είναι ανάγκη ν αφήσω κάρτα για να το ξέρετε.

Επίσης: Η πόρτα μου είναι ανοιχτή αλλά οι γρίλιες μου πάντα φωτίζουν το καντούνι.

Δεν έχω θυρωρό, να πάρει επισκεπτήρια, δεν υποχρεούμαι και δεν υποχρεώνω.

Απλώνω τις δαντέλες μου στον ήλιο γιατί μ αρέσει πολύ αυτό, και πιάνω την κουβέντα γιατί μ αρέσει ομοίως.

Έτσι θέλω να πω πως είστε ελεύθεροι κι είμαστε ελεύθεροι να εκφραστούμε και να επικοινωνήσουμε και αξία έχει αυτό ακόμη κι αν δεν αφήσει ίχνη. Ίσως κυρίως τότε.

Επικοινωνία είναι όταν κάποιος που δεν τον ξέρω νοιώσει εκείνα που έγραψα ως "δικά του".

Όσοι νοιώσετε Εγγύτητα μ αυτά που γράφω, είστε δικοί μου άνθρωποι, μόνο από αυτό.

Το να συστηθούμε είναι μια άλλη ιστορία...