Η πιο σημαντική (σε σχέση με την διερεύνηση της «Πραγματικής Ουσίας», της «Αλήθειας» της Συνείδησης – δηλαδή σε σχέση με το ερώτημα «τι είναι Συνείδηση;») είναι η Μυστικιστική Κατάσταση, η Μυστικιστική Εμπειρία, (Mystic State of Consciousness), που περιγράφεται στις διάφορες «θρησκείες» σαν Σαμάντι (Νιρβικάλπα ή Ασαμπράτζνατα Σαμάντι), Νιρβάνα (το Ταθάτα – Ως Έχει), Σατόρι…
Πολλοί που Βίωσαν Αυτή την Κατάσταση την περιγράφουν σαν «Παρουσία Έξω από τον Τόπο και τον Χρόνο» – τουλάχιστον στην Υπέρτατη Πραγμάτωσή της.
Ο Γουίλιαμ Τζέιμς (The Varieties Of ReligiousExperience: A Study In Human Nature by William James) προσπάθησε να προσδιορίσει όσο πιο αντικειμενικά γινόταν την Μυστικιστική Εμπειρία…
Το κακό με όλη αυτή την υπόθεση (την ενασχόληση και την «περιγραφή» της μυστικιστικής εμπειρίας) είναι ότι κάποιοι, αντί να Υψωθούν στον Χώρο του Βιώματος – να τα Ζήσουν Όλα Αυτά – απλά αφομοιώνουν νοητικά την πραγματικότητα που περιγράφεται (συμβολικά), τα καθιστούν έννοιες (δηλαδή αντιληπτικά απολιθώματα), θεωρίες, και μετά εμπλέκονται σε μια ατέλειωτη εννοιολογική δραστηριότητα (χάνονται στην συμβολική σκέψη), παραπλανιούνται και παραπλανούν και τους άλλους.
Έτσι, από την μια υπάρχει επιφυλακτικότητα να μιλήσεις για όλα αυτά (αν και εφόσον τα έχεις βιώσει), γιατί ίσως να μην κατανοηθούν σωστά, ή να χρησιμοποιηθούν οι «πληροφορίες» με λανθασμένο τρόπο, κι από την άλλη μεριά πρέπει συνεχώς να υπενθυμίζεις ότι μιλάμε για Βίωμα, για Εμπειρία, για Κάτι που Ζεις – όχι κάτι που σκέφτεσαι ή συλλαμβάνεις με την σκέψη, ή κάτι που επιδιώκεις να πραγματοποιήσεις…
Ο Όρος «Μυστικιστική Εμπειρία» (και οι συναφείς όροι, σαμάντι, νιρβάνα) υποδηλώνουν ακριβώς ότι αυτή η Εμπειρία Ζωής βρίσκεται στον Χώρο του Ανέκφραστου, είναι πέρα από την περιγραφή… ίσως όμως όχι πέρα από την «κατάδειξή» της.
Είναι η «Απόλυτη Κατάσταση της Καθαρής Συνείδησης» (κι έτσι είναι Χωρίς Ιδιότητες – απλά το Ζεις, δεν υπάρχει τίποτα να περιγράψεις…).
Αυτή η «Υπέρτατη Κατάσταση» (από ψυχολογική πλευρά) σημαίνει μια μετουσίωση (μια αλλοίωση, μια «διαφοροποίηση») της «αυτοσυνειδησίας» - αφού υπερβαίνει το εγώ – και μια ελευθέρωση από την συμβολική σκέψη ή την εννοιολογική δραστηριότητα της σκέψης.
Σημαίνει – σε αντιληπτικό επίπεδο – την Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης, την Αντίληψη ότι Όλα Είναι Ένα.
Σημαίνει – στο επίπεδο της σκέψης – τον Μη διαχωρισμό από όλα τα άλλα πράγματα (τον κόσμο) που πραγματώνεται σαν «ρέουσα σκέψη» που ακολουθεί την όλη διαδικασία της Ζωής και τις επιμέρους διαδικασίας, αντιλαμβανόμενη περισσότερο την ενοποιούσα «ουσία» κι όχι τις «διαφοροποιήσεις» και δεν εμπλέκεται στην συμβολική σκέψη (στην εννοιολογική δραστηριότητα), στην ενασχόληση με έννοιες.
Σημαίνει – στο συναισθηματικό επίπεδο της εμπειρίας – μια Απόλυτη Πληρότητα.
Και – σε επίπεδο δραστηριότητας – μια Πηγαία, Αυθόρμητη, Χωρίς Εμπόδια, Δράση, που επιβεβαιώνει, σε υλικό επίπεδο, την Ενότητα της ύπαρξης.
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι Αυτή η Κατάσταση, μολονότι θεωρείται σαν Πραγμάτωση, Αυτοπραγμάτωση, Φώτιση, κλπ., δεν είναι τίποτα από όλα αυτά.
Εκείνο που θα μπορούσαμε να πούμε είναι ότι η Κατάσταση Αναδύεται όταν σταματούν οι λανθασμένες δραστηριότητες, της αντίληψης, της σκέψης, της εξωτερικής δραστηριότητας.
Η Αληθινή Φώτιση (το έχουμε πει πολλές φορές) δεν είναι «πραγματοποίηση» αλλά το τέλειωμα της «άγνοιας» - το τέλειωμα μιας λανθασμένης συμπεριφοράς, (όχι κάτι που πραγματοποιεί κάποιος…).
Περιγράφεται συχνά σαν Σιωπή της «Ύπαρξης», Σιωπή της Σκέψης, των επιθυμιών, κλπ…
Εν τούτοις, αυτό που σταματά δεν είναι η Σκέψη, αλλά ο λανθασμένος τρόπος της σκέψης, η συμβολική σκέψη, η εννοιολογική δραστηριότητα.
Η Αντίληψη, η Αντίληψη που σκέπτεται, η Σκέψη, είναι μια ζωντανή διαδικασία που «παρακολουθεί» κι αναπαριστάνει ζωντανές διαδικασίες που συμπορεύονται με την Γενική Διαδικασία της Ζωής, αναδύονται και χάνονται στο Ρεύμα της Ζωής (και δεν είναι σταθερά πράγματα, με δική τους ουσία κι ανεξάρτητη υπόσταση…), τίποτα άλλο. Όταν όμως η Σκέψη (στον συνηθισμένο άνθρωπο) απολιθώνεται σε έννοιες και γίνεται εννοιολογική δραστηριότητα, ενασχόληση με έννοιες και αντίληψη του κόσμο μέσω εννοιών, οδηγούμαστε σε ένα φανταστικό κόσμο που κατασκευάζουμε εμείς, με την σκέψη μας.
Αυτός λοιπόν που «Φτάνει» να Βιώνει την Υπέρτατη Κατάσταση, που Βιώνει την Ενότητα της Ύπαρξης, το τέλος της εννοιολογικής δραστηριότητας, με καθαρές αισθήσεις κι υγιείς δραστηριότητες, Βιώνει Μια Παγκόσμια Κατάσταση… Από το εγώ Έχει Ανυψωθεί στην Παγκόσμια Συνείδηση.
Αυτό που δεν γνωρίζουν ή παραβλέπουν κάποιοι είναι ότι η Παγκόσμια Συνείδηση, η Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης, δεν είναι παρά η Βασική Υπερβατική Εμπειρία, η Πρώτη Βαθμίδα σε μια Πνευματική Εξέλιξη, που Οδηγεί στο Απεριόριστο και Τελικά στο Απόλυτο.
Υπάρχει λοιπόν μια Ανώτερη Βαθμίδα Εμπειρίας Πέρα από την Παγκόσμια Συνείδηση (την Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης). Υπάρχει η Εμπειρία του Απεριόριστου και Πιο Πέρα Ακόμα υπάρχει η Υπέρτατη Εμπειρία της Απόλυτης Πραγματικότητας, η Καρδιά της Απόλυτης Ύπαρξης Έξω από τον Τόπο και τον Χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου