Εμείς οι άνθρωποι αποτελούμε ένα σημαντικό κομμάτι του εξελικτικού αινίγματος, καθώς διαθέτουμε μοναδικά μεγάλους εγκεφάλους και μία παιδική ηλικία, τη μεγαλύτερη σε κάθε ζωντανό είδος. Σύμφωνα με ένα πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο «Perspectives in Psychological Science», η ρομαντική αγάπη και η προκύπτουσα από αυτήν σχέση των συντρόφων, ενδέχεται να αποτελούν μέρος της απάντησης σε αυτό το εξελικτικό αίνιγμα.Ο ερευνητής Garth Fletcher του Πανεπιστημίου Victoria στο Wellington της Νέας Ζηλανδίας και οι συνεργάτες του υποστηρίζουν ότι η προσαρμογή της ρομαντικής αγάπης κατά την εξέλιξη των αιώνων, μπορεί να έχει διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των μεγάλων, εξελιγμένων εγκεφάλων μας αλλά και της κοινωνικής επάρκειας.
«Οι εξελικτικές προσαρμογές έχουν συνήθως μια προκαθορισμένη φύση και η ρομαντική αγάπη δείχνει να μην αποτελεί εξαίρεση», λέει ο Φλέτσερ.
Παρ 'όλα αυτά, οι ερευνητές υποθέτουν ότι η ρομαντική αγάπη επέτρεψε στους πρώτους προγόνους μας, να διαμορφώσουν τις μακροπρόθεσμες, μονογαμικές σχέσεις ζευγαριών, οι οποίες με τη σειρά τους δημιούργησαν περισσότερες και ασφαλέστερες συνθήκες για την ανατροφή των παιδιών.
«Η αγάπη είναι ο άξονας που παρέχει μια ισχυρή κινητήρια ώθηση, για την ανάπτυξη της αφοσίωσης και της δέσμευσης που χρειάζεται ένας άνθρωπος ώστε να υποστηριχθεί για να αναθρέψει τα παιδιά του με επιτυχία», λέει ο Φλέτσερ και οι συνεργάτες του.
Οι συντροφικές σχέσεις, με τη σειρά τους, μπορεί να ενεθάρρυναν την ανάπτυξη των εκτεταμένων οικογενειών, οι οποίες συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανατροφή των παιδιών. Σύμφωνα με τον Φλέτσερ, η διαχείριση των κοινωνικών πολυπλοκοτήτων αυτού του είδους της οικογενειακής ζωής, θα μπορούσε να διευκολύνει την εξέλιξη των υψηλών επιπέδων κοινωνικής νοημοσύνης και των συνεταιριστικών δεξιοτήτων που απαντώνται στους σύγχρονους ανθρώπους.
«Στη σύγχρονη ανθρώπινη οικογένεια, οι συντροφικές σχέσεις συνήθως βρίσκονται στο επίκεντρο της εκτεταμένης οικογένειας», γράφουν οι συγγραφείς. «Αυτές οι κοινές προσπάθειες συνεργασίας στην ανατροφή των απογόνων και την υποστήριξη των κοντινών ανθρώπων, ενδεχομένως να επέτρεψε στους προϊστορικούς ανθρώπους να διαμορφώσουν ένα μεγαλύτερο εγκέφαλο και να επεκτείνουν την ανάπτυξη του παιδιού από τη γέννηση μέχρι την πρώιμη ενήλικη ζωή, πολύ πέρα από ό,τι τα επίπεδα των πιθήκων θα μπορούσαν να επιτύχουν».
Όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, αυτές οι ιδέες δεν είναι νέες, καθώς έχουν προταθεί και στο παρελθόν. Με αυτή τους την έρευνα έχουν ως στόχο να προσφέρουν την πιο ολοκληρωμένη και εκτενή ερευνητική ανασκόπηση τους μέχρι σήμερα, σε πολλούς επιστημονικούς κλάδους, που στηρίζουν αυτές τις αξιώσεις.
Ο Fletcher και οι συνεργάτες του σημειώνουν ότι μεταξύ των πλησιέστερων φυλογενετικών μας συγγενών, των μεγάλων πίθηκων, η συντροφική σχέση δεν προκύπτει και το θηλυκό ανατρέφει τους απογόνους περισσότερο ή λιγότερο μόνο του.
«Η πιθανή ύπαρξη της μονογαμίας και των σχετικών ενισχύσεων της οικογενειακής ζωής για την ανατροφή των παιδιών στους μακρινούς μας προγόνους, συνέβαλαν στα τελευταία βήματα της εξελικτικής μεταμόρφωσης από τον εγκεφάλο του πίθηκου στο σύγχρονο ανθρώπινο εγκέφαλο», λέει ο Φλέτσερ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου