Άνθρωποι και τέρατα

Πού πάνε τα τέρατα όταν φεύγουν από τις ντουλάπες ή από κάτω από το κρεβάτι, από εκεί που μαθαίνουμε ότι κρύβονται όταν είμαστε παιδιά; Σιγά-σιγά μαθαίνουμε να μην τα φοβόμαστε, να είμαστε δυνατοί, να μη βάζουμε τα κλάματα κάθε φορά που σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν, και από τότε δεν τα βλέπουμε ποτέ ξανά. Όμως δεν μπορεί να εξαφανίζονται. Κάπου θα συνεχίζουν να υπάρχουν, δεν μπορεί. Ή μήπως εξαφανίζονται όταν παύεις να τα σκέφτεσαι;

Εγώ νομίζω ότι απλά κρύβονται καλύτερα. Όπως στο κρυφτό κανένας δεν είναι αρκετά χαζός για να κρύβεται πάντα στο ίδιο σημείο, έτσι και τα τέρατα ξέρουν να προσαρμόζονται. Αν βρεις την κρυψώνα τους στην ντουλάπα, θα πάνε κάτω από το κρεβάτι. Αν τα βρεις κι εκεί, θα πάνε στην αποθήκη. Αν κι εκεί τα βρεις, θα πάνε στο πατάρι. Και αν συνεχίσεις να τα ψάχνεις, θα τα βρίσκεις πάντα.

Αλλά κάποια στιγμή σταματάμε να τα ψάχνουμε. Καταντάει βαρετό. Και ξαφνικά, μας βρίσκουν αυτά εκεί που δεν το περιμένουμε. Και κρύβονται σε εκείνο το σημείο που δεν μπορούμε να τα βρούμε. Μέσα μας.

Όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, πόσοι από μας βλέπουμε τον πραγματικό μας εαυτό; Πόσοι από μας βλέπουν ότι είμαστε εν μέρει άνθρωποι και εν μέρει τέρατα;

Βλέπουμε ένα έγκλημα, και αμέσως ταυτιζόμαστε με το θύμα. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς, θα μπορούσαμε να είχαμε πέσει εμείς θύματα εκείνου του τέρατος, τι τρομερό. Κι αν στην πραγματικότητα είμαστε πιο κοντά στο τέρας; Κι αν υπό τις ίδιες συνθήκες θα γινόμασταν κι εμείς τέρατα; Κι αν ο πραγματικός μας εαυτός είναι τελικά πολύ διαφορετικός από αυτόν που νομίζουμε;

Και ξέρεις, υπάρχουν πολλά είδη τεράτων. Εμείς ξεχωρίζουμε τα πιο άγρια, τα πιο τρομακτικά, αυτά που παίρνουν το μαχαίρι και το καρφώνουν βαθιά στην καρδιά του άτυχου θύματος, και ούτε που βλέπουμε τα άλλα, τα λιγότερο άγρια τέρατα με τα κλειστά στόματα που παρακολουθούν με ανυπομονησία περιμένοντας να ξεψυχήσει το θύμα. Αυτά είναι περισσότερα. Και πιο επικίνδυνα.

Αν θέλεις να σκοτώσεις το τέρας μέσα σου, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πάψεις να το τρέφεις. Με μίσος, με φόβο, με οργή. Χωρίς αυτά, το τέρας δεν μπορεί να ζήσει.

Όμως ξέρεις κάτι; Αναρωτιέμαι αν τελικά είναι προς το συμφέρον μας να σκοτώνουμε τα τέρατα. Όταν υπάρχουν εκεί έξω τόσα τέρατα, πώς μπορείς εσύ να επιβιώσεις χωρίς τα δικά σου; Ποιος θα σε προστατεύσει όταν τα άλλα τέρατα σου χυμήξουν για να σε κατασπαράξουν;

Μακάρι να είχα μία καλή απάντηση σε αυτό. Δυστυχώς, έχω μία όχι τόσο καλή: Καλύτερα να πεθάνουμε σαν άνθρωποι παρά να ζήσουμε σαν τέρατα.