Η ευθύνη στην ψυχολογική ενηλικίωση

Σίγουρα δεν μπορεί να ζητά κανείς από ένα παιδί να πάρει σοβαρές και υπεύθυνες αποφάσεις για το μέλλον του, και το μέλλον των άλλων.

Σίγουρα υπάρχουν εκείνοι που έχουν κίνητρο μεθοδευμένα να σε κρατήσουν προσκολλημένο στην νοητική & ψυχική κατάσταση του νηπίου.

Δες όμως εάν, έμμεσα, επιθυμείς κι εσύ αυτήν την κατάσταση..

Με ποιούς τρόπους συμβάλεις ατομικά & συλλογικά στην καλλιέργεια της ψυχοπνευματικής σου υστέρησης και καθήλωσης...;

Αν τελικά παραδεχτείς ότι ηθελημένα παραμένεις στην παιδική σου ανευθυνότητα, αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι καρπώνεσαι και τα οφέλη της νηπιακής αθωότητας...

Σ' αυτήν την εμπρόθετη αποποίηση της ευθύνης για την ζωή σου, πάντα θα φταίνε όλοι οι άλλοι, για όλα τα της δικής σου ζωής.

Η εμμονή σου σ' αυτήν την στάση μπορεί να σημάνει το τέρμα της εξέλιξής σου και τον πνευματικό σου θάνατο.

Εκτός εάν κοιτάξεις κατάματα το «παιδί» και αποφασίσεις να το «αποχαιρετήσεις»…