Δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί κανείς το τέλος σε κάτι, ιδιαίτερα αν δεν είναι προετοιμασμένος ή δεν ήταν ο ίδιος που το επιδίωξεΚάθε φορά που κάτι τελειώνει, κλείνει ένα κεφάλαιο στη ζωή μας. Κάνουμε τον απολογισμό μας, την αυτοκριτική μας και ψάχνουμε να βρούμε απαντήσεις. Άλλοτε μας αρέσει αυτό που ανακαλύπτουμε κι άλλοτε όχι.
Αναρωτιόμαστε τι θα γινόταν αν κάποια πράγματα ήταν διαφορετικά. Ωστόσο, αυτό παρατείνει τον πόνο μας.
Δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί κανείς το τέλος σε κάτι, ιδιαίτερα αν δεν είναι προετοιμασμένος ή δεν ήταν ο ίδιος που το επιδίωξε.
Οι αναμνήσεις, οι προσδοκίες που ματαιώθηκαν, τα συναισθήματα που επενδύθηκαν αποτελούν το φορτίο εκείνο που θα κουβαλάμε για αρκετό καιρό μέχρι να «συνέλθουμε».
Υπάρχουν άνθρωποι που ξεπερνούν πιο γρήγορα τέτοιες καταστάσεις εστιάζοντας σε ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, ενώ κάποιοι άλλοι χρειάζονται περισσότερο χρόνο προκειμένου να «ανακάμψουν».
Ιδιαίτερα αν οι τελευταίοι είναι υπερβολικά συναισθηματικοί και ευαίσθητοι.
Το καινούριο μοιάζει «άγνωστο» για κάποιους, ενώ αποτελεί «πρόκληση» για κάποιους άλλους. Κάθε εμπειρία που τελείωσε καταγράφεται στον ψυχισμό μας και ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία μας μας επηρεάζει.
Αν η εμπειρία δεν είναι θετική, υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθούν άμυνες, φόβοι, ανασφάλειες, εσωστρέφεια.
Σε περίπτωση που έχει πυροδοτηθεί θυμός και εγωισμός, το άτομο θα αρχίσει να κάνει πράγματα αντιδραστικά και ίσως εκδικητικά προς κάποιους.
Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου τα άτομα, τα οποία δεν μπορούν να διαχειριστούν τη ματαίωση, τείνουν να επιδίδονται σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές.
Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι όλα τα πράγματα στη ζωή είναι ρευστά: σχέσεις, συναισθήματα, καταστάσεις. Δεν υπάρχει κάτι που εγγυημένα θα παραμείνει σταθερό.
Όλα μπορούν εν δυνάμει να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Πολλές φορές δεν είμαστε προετοιμασμένοι για αυτές τις αλλαγές, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε ό,τι θέλει να φύγει, δεν μπορούμε να σώσουμε ό,τι έχει τελειώσει…
Χρειάζεται να βρούμε τη δύναμη να σκεφτούμε αισιόδοξα για τα επόμενα που έρχονται. Χρειάζεται να βρούμε το θάρρος να πάμε παρακάτω, όχι ως ηττημένοι, αλλά ως μαχητές που απλά πολέμησαν με αξιοπρέπεια, αλλά δεν κέρδισαν τη συγκεκριμένη μάχη.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν εγκαταλείπουν εύκολα, που θέλουν να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο, μέχρι τέλους. Αρνούνται να αποδεχτούν ότι μετά από όλα όσα πέρασαν αυτό είναι το τέλος.
Ωστόσο, ό,τι κι αν σκέφτεται κανείς, καλό είναι να φτάνει μέχρι εκεί που του επιτρέπει η αξιοπρέπειά του.
Μπορεί να θέλαμε να κάνουμε πολλά περισσότερα, αλλά ο αυτοσεβασμός μας οριοθετεί και απλά σταματάμε. Πονάμε, αλλά σταματάμε…
Κάθε αρχή έχει τις δυσκολίες της, αλλά και τις ευκαιρίες της. Το πρώτο βήμα είναι να ανακτήσουμε την ισορροπία μας και να σκεφτούμε πιο καθαρά, πιο ψύχραιμα. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε τα επόμενα βήματά μας.
Nα μην ξεχάσουμε σε αυτή την αρχή να είμαστε κοντά σε ανθρώπους που μας αγαπούν και μας εκτιμούν και μας το δείχνουν απλόχερα.
Δίπλα σε ανθρώπους που μας ηρεμούν και μας εμπνέουν. Ίσως μέσα από αυτούς ξαναθυμηθούμε κάτι που ξεχάσαμε στην πορεία: ότι αξίζει να μας φέρονται με αγάπη, με σεβασμό, ότι μας καταλαβαίνουν χωρίς να κοπιάζουμε ιδιαίτερα να εξηγήσουμε.
Το δίκτυο ανθρώπων γύρω μας που μας περιβάλλει με αγάπη και γενναιόδωρη υποστήριξη, θα αποτελέσει τη βάση για τη νέα αρχή μας, για το νέο εαυτό μας.
Ό,τι και αν φοβόμαστε σε κάθε καινούρια αρχή, να θυμόμαστε ότι ο χρόνος και οι άνθρωποι βοηθούν να μη μας φαίνονται όλα τρομερά και δύσκολα.
Κι αν κάπου χάσαμε την πίστη στον εαυτό μας και στην αξία μας, η ζωή είναι εκεί έξω να μας αποδείξει ότι κάθε τέλος πυροδοτεί μια καινούρια αρχή, έναν καινούριο εαυτό! Ακόμη κι οι άνθρωποι που αφήνουμε πίσω μας, έπαιξαν το ρόλο που έπρεπε να παίξουν στη ζωή μας και στο μέλλον ίσως να τους ευγνωμονούμε κιόλας…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου