Υπέρ της σαρίας οι μουσουλμάνοι;

Υπέρ της σαρίας τάσσονται οι περισσότεροι μουσουλμάνοι. Η πλειονότητα των μουσουλμάνων σε όλον τον κόσμο βλέπει θετικά το ενδεχόμενο να καταστεί ο ισλαμικός νόμος (σαρία) ο θεμελιώδης νόμος στη χώρα τους, αναδεικνύοντας όμως παράλληλα τις διαφορές στις επιμέρους απόψεις για το περιεχόμενό του, όπως προκύπτει από έκθεση που έδωσε σήμερα στην δημοσιότητα το ίδρυμα Pew.
Η έκθεση προέκυψε από έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το 2008 έως το 2012 σε δείγμα 38.000 ανθρώπων σε 39 χώρες, για το θέμα «Θρησκεία, Πολιτική και Κοινωνία» στην μουσουλμανική κοινότητα, που αριθμεί 1,6 δισεκ. πιστούς στον κόσμο, και αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη μονοθεϊστική θρησκεία.
Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων, ιδίως στην Ασία, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή, επιθυμεί την εγκαθίδρυση της σαρίας, αλλά με μεγάλη ποσοστιαία διαφορά ανάλογα με τη γεωγραφική περιοχή —φερ’ ειπείν μόλις το 8% τάσσεται υπέρ στο Αζερμπαϊτζάν, αλλά στο Αφγανιστάν το επιθυμεί το 99%— εξήγησε το Pew, που αποδίδει τη διαφορά αυτή στην ιστορία της κάθε χώρας, αλλά και στο βαθμό που έχει υπάρξει διάκριση μεταξύ κοσμικής και θρησκευτικής εξουσίας.
Η μελέτη αποδεικνύει πως η ισχύς της σαρίας είναι επιθυμητή κυρίως στην ιδιωτική σφαίρα του βίου, προκειμένου να διευθετηθούν οι οικογενειακές, ή κτηματικές διαφορές, και από τους μουσουλμάνους που κατοικούν σε χώρες όπου ήδη λειτουργούν τέτοιου είδους θρησκευτικά δικαστήρια.
Μικρότερη αποδοχή συναντούν οι πτυχές της σαρίας που αφορούν τις εκτελέσεις μουσουλμάνων που έχουν ασπασθεί άλλη θρησκεία, η τιμωρία με μαστίγωμα, ή με ακρωτηριασμό μελών για τους κλέφτες, εξόν από τη συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμάνων στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν και σε ποσοστό έναν προς δύο στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική.
Πλειονότητα αποτελούν επίσης όσοι επιθυμούν να δοθεί περισσότερη ελευθερία σε άλλες θρησκείες. Έτσι, στο Πακιστάν το 84% θέλει μεν να εγκαθιδρυθεί ο ιερός νόμος στη χώρα, αλλά το 96% πιστεύει επίσης πως η ανεξιθρησκία είναι «καλό πράγμα».
Οι μισοί από τους μουσουλμάνους εμφανίζονται να ανησυχούν από τον θρησκευτικό εξτρεμισμό στη χώρα τους, στην πλειονότητά τους εκείνοι που κατοικούν στην Αίγυπτο, την Τυνησία και το Ιράκ.
Στις περισσότερες χώρες, η πλειονότητα των γυναικών, όπως και των ανδρών, εκτιμά πως η γυναίκα οφείλει να υπακούει τον άνδρα, με συντριπτικά ποσοστά της γνώμης αυτής να καταγράφονται στο Ιράκ, το Μαρόκο, την Τυνησία, την Ινδονησία, το Αφγανιστάν και την Μαλαισία. Ωστόσο, πλειοψηφούσα είναι επίσης η γνώμη πως εναπόκειται στη βούληση της ίδιας της γυναίκας η απόφαση να φορά, ή όχι, το παραδοσιακό κάλυμμα του κεφαλιού, σε κάθε εκδοχή του, που μπορεί να είναι από νικάμπ (κεφαλομάντηλο) ως και χιτζάμπ (ένα ένδυμα που καλύπτει όλο το γυναικείο σώμα).
Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι δεν βρίσκουν ότι υπάρχει κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα στο πνεύμα της θρησκείας και τον σύγχρονο τρόπο ζωής, προτιμούν μία δημοκρατική διακυβέρνηση, αγαπούν τη μουσική και τις δυτικές κινηματογραφικές ταινίες, ακόμη κι εάν είναι της γνώμης πως αυτή η κουλτούρα υπονομεύει την ηθική τους.
Η συντριπτική πλειονότητα θεωρεί ανήθικη την πορνεία, την ομοφυλοφιλία, την αυτοκτονία, ή τα οινοπνευματώδη ποτά, όμως οι απόψεις για την πολυγαμία διαφέρουν (μόλις το 4% τη θεωρεί ηθικώς αποδεκτή στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, έναντι ενός 87% στον Νίγηρα).
Μόνον στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ θεωρούνται δικαιολογημένα από την πλειονότητα των ερωτηθέντων τα «εγκλήματα τιμής».
Απορριπτέα είναι επίσης και η βία στο όνομα του Ισλάμ, όμως δεν συμφωνούν με αυτή την άποψη οι μειοψηφίες κυρίως στο Μπανγκλαντές, στην Αίγυπτο, στο Αφγανιστάν και στα Παλαιστινιακά Εδάφη. Το 81% των Αμερικανών μουσουλμάνων εκτιμά πως αυτή «ουδέποτε» είναι δικαιολογημένων, έναντι ενός ποσοστού 72% κατά μέσον όρο σε όλον τον κόσμο, επισημαίνεται στην έρευνα του Pew.

Η σαρία είναι ο άγραφος ισλαμικός νόμος και εφαρμόζεται στους μουσουλμάνους από τον μουφτή της περιοχής. Εάν προσεγγίσουμε ψυχρά το φαινόμενο της σαρίας, θα διαπιστώσουμε υπαρκτά προβλήματα τα οποία πολύ σύντομα θα δοκιμάσουν τις αντοχές των δυτικών κοινωνιών και ιδιαίτερα του θεσμού της Δικαιοσύνης, ο οποίος θα βρεθεί στο δίλημμα επιλεκτικής υποκατάστασής του ή κατάργησής του από την σαρία, η οποία θα απαιτήσει να έχει τον πρώτο λόγο στους μουσουλμάνους πολίτες!
Μα, έτσι, στην ουσία το χτύπημα το δέχεται το πολίτευμα της χώρας (ή των χωρών) στις οποίες η σαρία θα απαιτήσει την εφαρμογή της μέσω των μουσουλμάνων κατοίκων των δυτικών χωρών που θα βρεθούν να έχουν έναν σημαντικό αριθμό μουσουλμάνων πολιτών (αδιάφορο εάν αυτοί θα είναι γηγενείς ή “εισερχόμενοι”).
Και στην ερώτηση γιατί θα κινδυνεύσουν πολιτεύματα, η απάντηση είναι απλή: σε κανένα μουσουλμανικό κράτος δεν αναπτύχθηκε η δημοκρατία, αφού το ισλάμ δεν την αποδέχεται και εφαρμόζει τις δικές του κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και εν γένει διοικητικές νόρμες. Ακόμη και όταν γίνονται εκλογές σε κάποιο μουσουλμανικό κράτος, όλοι γνωρίζουν από πριν το νικητή.
Ακόμη και σε κράτη όπως η Τουρκία και παρά την απόπειρα εξωτερίκευσης μίας προσπάθειας απεμπλοκής από την σαρία), ο θρησκευτικός νόμος και ο φονταμενταλισμός που εμπεριέχεται σε αυτόν, έχουν δημιουργήσει μία κοινωνία η οποία στο μεγάλο μέρος της είναι αποκλεισμένη είτε από το δικαίωμα στις πολιτικές αποφάσεις, είτε από το δικαίωμα της αύξησης του πλούτου, οι αγάδες ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν στην γείτονα χώρα, αν και σήμερα εμφανίζονται ως πετυχημένοι επιχειρηματίες σε διάφορους οικονομικούς κλάδους.

Όλως παραδόξως, κι ενώ το ισλάμ θεωρείται θρησκεία, ταυτόχρονα τα βασικά στελέχη του, μουλάδες, πολιτικοί αρχηγοί, φύλαρχοι ή “στρατιώτες του Αλάχ”, συνασπίζονται πάρα πολύ εύκολα στο στρατιωτικό σκέλος και σε μία επίθεση προς την “κακή Δύση”, η οποία φέρεται να ευθύνεται για όλα τα δεινά των μουσουλμάνων.
Κανείς, όμως, δεν διαννοήθηκε ποτέ να ρωτήσει αυτούς τους παθιασμένους “υπηρέτες του Αλάχ”, πως γίνεται οι ίδιοι να απολαμβάνουν ζωή βασιλιάδων και την ίδια στιγμή οι απλοί μουσουλμάνοι να λιμοκτονούν ή να δολοφονούνται σε μικρές ή μεγάλες μάχες που αναπτύσσουν διάφορες ισλαμικές φατρίες.
Κανείς δεν τόλμησε -γιατί άραγε;- να ρωτήσει τους καλούς μουσουλμάνους ηγέτες, γιατί η ζωή ενός μουσουλμάνου δεν έχει καμία αξία, όταν οι ίδιοι “χαράσσουν σχέδια” επίθεσης κατά των απίστων.
Τέλος, έχουν αναλογισθεί οι ανθρωπιστές των δυτικών κοινωνιών, πως είναι δυνατόν να εφαρμόζεται ο νόμος, αναλόγως των θρησκευτικών προσωπικών του πεποιθήσεων που θα επικαλείται ο κάθε πολίτης; Δηλαδή, θα έχουμε δύο συστήματα τα οποία θα λειτουργούν ταυτόχρονα, αλλά -και αυτό είναι απολύτως βέβαιο- όχι και ισόνομα απέναντι στους πολίτες, τους οποίους θα διαχωρίζει με ξεκάθαρη ρατσιστική τοποθέτηση ο ίδιος ο νόμος;

Η σαρία αποτελεί έναν άγραφο νόμο, που εφαρμόζεται αναλόγως των γνώσεων, των προσωπικών απόψεων και πεποιθήσεων ή και των πιέσεων που δέχεται ο “κριτής” μουφτής. Είναι η αποκορύφωση της ιδιοτέλειας (ή υποτέλειας) και του ρατσισμού. Και η δύση πολύ σύντομα θα πρέπει να αποφασίσει όχι μόνο για το δικαστικό της σύστημα, αλλά και για την πολιτική της ταυτότητα και την κοινωνική της δομή.
Αυτός είναι ο νέος δυστοπικός κόσμος που ετοιμάζουν. Δεν θα βρωμίσω τον Ερεβοκτόνο με τις αληθινές εικόνες της σαρία, μια αναζήτηση στον γούγλη θα σας δείξει το πρόσωπο της που δεν μοιάζει καθόλου – μα καθόλου- με το όμορφο πρόσωπο της φωτογραφίας.