«εν γαρ τη αναστάσει ούτε γαμούσιν ούτε εκγαμίζονται» (Ματθαίος ΚΒ΄ 30)
Άνοιξη. Η Παμμήτωρ Γαία καλεί τα ζωντανά της να γαμούν και να εκγαμίζονται.
Καλεί προς τούτο τα άνθη κι όλα τα ζώα της. Και τον άνθρωπο. Αυτό το ζώον (και πολύ μεγάλο ζώον). Γαμέω-γαμώ, έρχομαι εις γάμου κοινωνία, σε συνουσία, για την συνέχιση της ζωής. Γα είναι η Γη.
Μπορεί το χριστιανικό χτικιό να προσπάθησε να βρωμίσει την ζωή με την κακία των ανώμαλων Πατέρων της οι οποίοι την απεχθάνονταν. Οι ανόητοι όμως και κακούργοι δεν μπόρεσαν να νικήσουν τον Διόνυσο. Τον αθάνατο αυτόν θεό του γαμείν τε και γαμείσθαι. Τον Θεό των αιδοίων και της συνουσίας τους.
Τα λουλούδια όμως θα ανθίζουν κάθε άνοιξη.
Σ’ όλους τους κακούργους αυτούς, που υπόσχονταν και υπόσχονται ακόμη την παρθενία, η Παμμήτωρ Γαία επέβαλε αυστηρό επιτίμιο. Την βάσανο της μαλακίας και της αρσενοκοιτίας.
Ο υβριστής απέναντί της θεός τους τόλμησε να την προσβάλει με ότι πιο χυδαίο ειπώθηκε ποτέ απέναντι στο πάνσεπτο πρόσωπό της:
«Δεν είναι σε όλοι σε θέσιν να δεχθούν τον λόγον αυτόν, αλλ΄ εκείνοι εις τους οποίους έχει δοθεί. Διότι υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι από την κοιλιά της μητέρας τους εγεννήθηκαν έτσι. Και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι έγιναν ευνούχοι από τους ανθρώπους, και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι μόνοι τους έγιναν ευνούχοι δια την βασιλεία των ουρανών. Όποιος μπορεί να το δεχθή ας το δεχθή». Κατά Ματθαίον 19. 11-12. Ο Θεός της θρησκείας του ευνουχισμού!!!
Καταλάβετε τώρα για ποιόν λόγο καθ’ όλη την διάρκεια της άνοιξης οι ανώμαλοι Πατέρες της χριστιανικής Εκκλησίας φρόντισαν να μας μαζεύουν οι τσοπαναραίοι της κάθε Παρασκευή στα μαντριά των ναών της. Επειδή όποιος ερωτεύεται δεν μπαίνει σε μαντρί. Επειδή όποιος τρέχει εκεί που τον καλεί η φύση κόβει το σκοινί όσο χοντρό κι αν είναι.Ομηρικός ύμνος στην Γαία
Γαίαν παμμήτειραν αείσομαι ηϋθέμεθλον
πρεσβίστην, ή φέρβει επί χθονί πάνθ” οπόσ” εστίν:
ημέν όσα χθόνα δίαν επέρχεται ηδ” όσα πόντον
ηδ” όσα πωτώνται, τάδε φέρβεται εκ σέθεν όλβου.
εκ σέο δ” εύπαιδές τε καί εύκαρποι τελέθουσι
πότνια, σεύ δ” έχεται δούναι βίον ηδ” αφελέσθαι
θνητοίς ανθρώποισιν: ο δ” όλβιος όν κε σύ θυμώ
πρόφρων τιμήσης: τώ τ” άφθονα πάντα πάρεστι.
βρίθει μέν σφιν άρουρα φερέσβιος, ηδέ κατ” αγρούς
κτήνεσιν ευθηνεί, οίκος δ” εμπίπλαται εσθλών:
αυτοί δ” ευνομίησι πόλιν κάτα καλλιγύναικα
κοιρανέουσ’, όλβος δέ πολύς καί πλούτος οπηδεί:
παίδες δ” ευφροσύνη νεοθηλέϊ κυδιόωσι,
παρθενικαί τε χοροίς φερεσανθέσιν εύφρονι θυμώ
παίζουσαι σκαίρουσι κατ” άνθεα μαλθακά ποίης,
ούς κε σύ τιμήσης σεμνή θεά άφθονε δαίμον.
Την παμμητέρα Γαία τη στεριοθέμελη θα τραγουδήσω
την πιο γηραιά, που όλα όσα υπάρχουνε στη γη τα τρέφει
όσα διαβαίνουνε στη θεία στεριά κι όσα στον πόντο
κι όσα πετούνε τρέφονται από τον δικό σου πλούτο.
Και γίνονται από σένα οι καλότεκνοι και οι καρποφόροι
ω σεβαστή, και από σένα εξαρτιέται να δοθεί ή αφαιρεθεί ο βίος
στους θνητούς. κι ευτυχής εκείνος, συ που ολόψυχα
πρόθυμα θα τιμήσεις. σ’ αυτόν θα ‘ναι άφθονα τα πάντα.
Η γης του τότε βρίθει ζωηφόρα, στ’ αγροκτήματά του
σε ζώα προκόβει κι αγαθά γεμίζει ο οίκος.
την πολιτεία με τις καλές γυναίκες εύνομα οι θνητοί
την κυβερνούν, κι όλβος τους συνοδεύει πάμπολυς και πλούτος.
και τα παιδιά τους με τη νιόβλαστη ευφροσύνη τους καυχιούνται,
και οι παρθένες σ’ ανθοστόλιστους χορούς με διάθεση χαρούμενη
πηδάνε καθώς παίζουνε στ’ άνθη τα τρυφερά της χλόης,
αυτούς θα τους τιμήσεις συ θεά σεμνή, ω αφθόνητη θεότητα…
Αποδίδουμε εις απάντηση της ύβρεως των Πατέρων της χριστιανοσύνης τα ανάλογα αντίδοτα, από τα θεραπευτικά βότανα της διονυσιακής αγωγής, δίκην χαιρετισμών στον αθάνατο θεράποντά της Παμμήτορος Γαίας Θεό Διόνυσο, προς μαρασμό της ανώμαλης χριστιανικής απόπειρας κατά του αειθαλούς κάλους της (Διαβάστε στο τέλος χαιρετισμούς από απόκρυφα χριστιανικά ευαγγέλια γυναικείων μοναστηριών):
Α΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΧΑΙΡΕ ΚΩΝΣΤΑΝΤΗ, ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΨΩΛΗ ΜΕΓΑΛΗ
Β΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΧΑΙΡΕ ΜΝΙ
Γ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΧΑΙΡΕ μουνί στην κερασιά και πούτσε απο κάτω
Δ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΧΑΙΡΕ μουνί που παινεύτηκες σ’ ανατολή και δύση.
Ε΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΧΑΙΡΕΤΕ 40 Μ’νια που κυκλώσατε τον πούτσο για να τον φάτε
ΣΤ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΧΑΙΡΕ Γιάνναρε με την γαμιστερή διαθήκη σου
Ζ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΧΑΙΡΕ ΜΟΥΝΙ ΠΟΥ ΣΕ ΛΕΝΕ ΓΙΩΤΑ
Χαιρετισμοί από απόκρυφα χριστιανικά Ευαγγέλια
Συμβουλές μιας Ηγουμένης
-Τι έχεις πάθει κόρη μου κι είσαι έτσι αλαφιασμένη;
-Έχω φαγούρα στο μουνί Αγία Ηγουμένη
Σύρε μπροστά στην είσοδο εκεί στην Άγια Βρύση
και τρίψε το με Αγιασμό. Θα σε ανακουφίσει
Πήγα μπροστά στην είσοδο, πήγα στην Άγια Βρύση
μα δεν ανακουφίστηκα, χρειάζομαι γαμήσι
Τι λόγια λες αμαρτωλή; Σώπα και μας ακούνε
κι εμάς μας λείπει η ψωλή αλλά δε βλασφημούμε…
Και τι να κάνω η χριστιανή που είμαι καυλωμένη;
Εσείς δεν έχετε ορμές Αγία Ηγουμένη;
Λες να μην έχω κόρη μου; Τι λες; Να ‘χω αγιάσει;
Καμιά αδερφή μες στη μονή δεν έχει τέτοια κράση…
Και τότε; Πως τη βγάζετε; Ποιο είναι το μυστικό σας;
Πείτε μου και δε θα το πω. Δίνω όρκο στο Θεό σας
Κοίτα να δεις κοπέλα μου. Είσαι μικρή, δεν ξέρεις
μα αν συνεχίσεις όπως πας, για πάντα θα υποφέρεις.
Τόσο καιρό που φύλαγες την τρύπα σου για προίκα
σου γίναν τα μουνόχειλα σα ξεραμένα σύκα
Πρέπει λοιπόν σιγά σιγά τον πόνο να απαλύνεις
Γι αυτό σου λέω με Αγιασμό την τρύπα σου να πλύνεις.
Την πίσω τρύπα ή την μπροστά; Ποιο δάχτυλο να βάλω;
Πες μου πως γίνεται σωστά. Αχ! Δεν αντέχω άλλο.
Άκουσε κόρη μου καλά. Δώσε την προσοχή σου.
Ποτέ δεν πρέπει μόνη σου να πλένεις το μουνί σου.
Τράβα λοιπόν στην είσοδο, εκεί στην Άγια Βρύση
Κι εγώ θα στείλω άμεσα κάποιον να σε φροντίσει
Ποιος θα ναι; Πως θα λέγεται; Και ποια η καταγωγή του;
Θα ‘χει λεφτά; Θα ‘χει όνομα; Αξίες στη ζωή του;
Κόρη μην είσαι αφελής. Αφού κι εσύ το ξέρεις
πως όταν φτάνει η στιγμή της καύλας κι υποφέρεις
Δεν έχουν νόημα τα λεφτά ούτε η ανατροφή του
μα να έχει μήκος αρκετό και πάχος το καυλί του
Να στέκεται αγέρωχο, περήφανο γενναίο
κι όσο κι αν το ταλαιπωρείς να παραμένει ακμαίο
Τράβα λοιπόν και μη ρωτάς. Στη Βρύση που σου είπα
Και συμβουλή. Πρώτη φορά, ποτέ την πίσω τρύπα.
Συμβουλές μιας Ηγουμένης μέρος β’-Έχω φαγούρα στο μουνί Αγία Ηγουμένη
Σύρε μπροστά στην είσοδο εκεί στην Άγια Βρύση
και τρίψε το με Αγιασμό. Θα σε ανακουφίσει
Πήγα μπροστά στην είσοδο, πήγα στην Άγια Βρύση
μα δεν ανακουφίστηκα, χρειάζομαι γαμήσι
Τι λόγια λες αμαρτωλή; Σώπα και μας ακούνε
κι εμάς μας λείπει η ψωλή αλλά δε βλασφημούμε…
Και τι να κάνω η χριστιανή που είμαι καυλωμένη;
Εσείς δεν έχετε ορμές Αγία Ηγουμένη;
Λες να μην έχω κόρη μου; Τι λες; Να ‘χω αγιάσει;
Καμιά αδερφή μες στη μονή δεν έχει τέτοια κράση…
Και τότε; Πως τη βγάζετε; Ποιο είναι το μυστικό σας;
Πείτε μου και δε θα το πω. Δίνω όρκο στο Θεό σας
Κοίτα να δεις κοπέλα μου. Είσαι μικρή, δεν ξέρεις
μα αν συνεχίσεις όπως πας, για πάντα θα υποφέρεις.
Τόσο καιρό που φύλαγες την τρύπα σου για προίκα
σου γίναν τα μουνόχειλα σα ξεραμένα σύκα
Πρέπει λοιπόν σιγά σιγά τον πόνο να απαλύνεις
Γι αυτό σου λέω με Αγιασμό την τρύπα σου να πλύνεις.
Την πίσω τρύπα ή την μπροστά; Ποιο δάχτυλο να βάλω;
Πες μου πως γίνεται σωστά. Αχ! Δεν αντέχω άλλο.
Άκουσε κόρη μου καλά. Δώσε την προσοχή σου.
Ποτέ δεν πρέπει μόνη σου να πλένεις το μουνί σου.
Τράβα λοιπόν στην είσοδο, εκεί στην Άγια Βρύση
Κι εγώ θα στείλω άμεσα κάποιον να σε φροντίσει
Ποιος θα ναι; Πως θα λέγεται; Και ποια η καταγωγή του;
Θα ‘χει λεφτά; Θα ‘χει όνομα; Αξίες στη ζωή του;
Κόρη μην είσαι αφελής. Αφού κι εσύ το ξέρεις
πως όταν φτάνει η στιγμή της καύλας κι υποφέρεις
Δεν έχουν νόημα τα λεφτά ούτε η ανατροφή του
μα να έχει μήκος αρκετό και πάχος το καυλί του
Να στέκεται αγέρωχο, περήφανο γενναίο
κι όσο κι αν το ταλαιπωρείς να παραμένει ακμαίο
Τράβα λοιπόν και μη ρωτάς. Στη Βρύση που σου είπα
Και συμβουλή. Πρώτη φορά, ποτέ την πίσω τρύπα.
Μετά τα λόγια τα σοφά που είπε η Ηγουμένη
η κόρη έφυγε τρέχοντας κι απ τη χαρά χεσμένη
πήγε αμέσως μόνη της και στήθηκε στη βρύση
προσμένοντας καρτερικά κάποιον να τη φροντίσει
Ήταν ντυμένη ελαφρά κιλότα δε φορούσε
γιατί η κάψα στο μουνί την (ε)ταλαιπωρούσε
πέφτει στα δυο τα γόνατα τάχα πως προσευχόταν
και μέσα της τον ψωλαρά περίμενε κι ευχόταν
να ναι μαζί της τρυφερός μα κι άγριος όταν πρέπει
και να ναι η πούτσα του ορθή σαν την Αγία Σκέπη
να φέρεται με σεβασμό να ξέρει να προσφέρει
αυτό που δεν κατάφερνε μονάχη με το χέρι…
Κι εκεί, σκυφτή στα τέσσερα βλέπει ένα καβαλάρη
που είχε ωραία κορμοστασιά, τεράστιο παπάρι
και βγάζει ένα αναστεναγμό που πλάνταξε η φύση
Να τονε το λεβέντη μου! Αυτός θα με γαμήσει!!
Σηκώνει το κεφάλι της και του γελάει με τρόπο
κλείνει το μάτι πονηρά του κάνει λίγο τόπο
να έρθει από τα δεξιά τη φόρα του να πάρει
και να μπορέσει εύκολα την τρύπα να κεντράρει
Κι ο καβαλάρης βλέποντας τον κώλο τον παρθένο
έτσι άσπρο και λαχταριστό έτσι καλοστημένο
αρπάζει το παπάρι του φωνάζει Εν Τούτω Νίκα
και της το βάζει άγαρμπα από την πίσω τρύπα
Τι ήταν να το κάνει αυτό; Την ξάφνιασε την Κόρη
της γύρισαν τα μάτια της. Βροντάστραψαν τα όρη
Έβγαλε δυνατή κραυγή της κόπηκε η ανάσα
της λύγισαν τα γόνατα της έφυγαν τα ράσα
Όμως μετά το ξάφνιασμα, μετά την πρώτη αντάρα
μετά το σοκ που ένιωσε της κόρης η κωλάρα
ο πόνος -τι παράξενο!- άρχισε να ‘χει γλύκα
πολύ το φχαριστιότανε αυτό το Εν Τούτω Νίκα
Τι κι αν λιγάκι πιο νωρίς την είχαν ορμηνέψει
διείσδυση στον κώλο της να μην την επιτρέψει;
Τι κι αν η κάψα στο μουνί ήταν το πρόβλημά της;
Τι κι αν την ξάφνιασε άγαρμπα ο ωραίος αναβάτης;
Αυτή το φχαριστιότανε. Θα το ‘κανε και πάλι
θα το ‘κανε και με ψωλή ακόμα πιο μεγάλη
Άσ’ την να λέει την άσχετη την Άγια Ηγουμένη
διπλά σε φτιάχνει το καυλί που από πίσω μπαίνει…
η κόρη έφυγε τρέχοντας κι απ τη χαρά χεσμένη
πήγε αμέσως μόνη της και στήθηκε στη βρύση
προσμένοντας καρτερικά κάποιον να τη φροντίσει
Ήταν ντυμένη ελαφρά κιλότα δε φορούσε
γιατί η κάψα στο μουνί την (ε)ταλαιπωρούσε
πέφτει στα δυο τα γόνατα τάχα πως προσευχόταν
και μέσα της τον ψωλαρά περίμενε κι ευχόταν
να ναι μαζί της τρυφερός μα κι άγριος όταν πρέπει
και να ναι η πούτσα του ορθή σαν την Αγία Σκέπη
να φέρεται με σεβασμό να ξέρει να προσφέρει
αυτό που δεν κατάφερνε μονάχη με το χέρι…
Κι εκεί, σκυφτή στα τέσσερα βλέπει ένα καβαλάρη
που είχε ωραία κορμοστασιά, τεράστιο παπάρι
και βγάζει ένα αναστεναγμό που πλάνταξε η φύση
Να τονε το λεβέντη μου! Αυτός θα με γαμήσει!!
Σηκώνει το κεφάλι της και του γελάει με τρόπο
κλείνει το μάτι πονηρά του κάνει λίγο τόπο
να έρθει από τα δεξιά τη φόρα του να πάρει
και να μπορέσει εύκολα την τρύπα να κεντράρει
Κι ο καβαλάρης βλέποντας τον κώλο τον παρθένο
έτσι άσπρο και λαχταριστό έτσι καλοστημένο
αρπάζει το παπάρι του φωνάζει Εν Τούτω Νίκα
και της το βάζει άγαρμπα από την πίσω τρύπα
Τι ήταν να το κάνει αυτό; Την ξάφνιασε την Κόρη
της γύρισαν τα μάτια της. Βροντάστραψαν τα όρη
Έβγαλε δυνατή κραυγή της κόπηκε η ανάσα
της λύγισαν τα γόνατα της έφυγαν τα ράσα
Όμως μετά το ξάφνιασμα, μετά την πρώτη αντάρα
μετά το σοκ που ένιωσε της κόρης η κωλάρα
ο πόνος -τι παράξενο!- άρχισε να ‘χει γλύκα
πολύ το φχαριστιότανε αυτό το Εν Τούτω Νίκα
Τι κι αν λιγάκι πιο νωρίς την είχαν ορμηνέψει
διείσδυση στον κώλο της να μην την επιτρέψει;
Τι κι αν η κάψα στο μουνί ήταν το πρόβλημά της;
Τι κι αν την ξάφνιασε άγαρμπα ο ωραίος αναβάτης;
Αυτή το φχαριστιότανε. Θα το ‘κανε και πάλι
θα το ‘κανε και με ψωλή ακόμα πιο μεγάλη
Άσ’ την να λέει την άσχετη την Άγια Ηγουμένη
διπλά σε φτιάχνει το καυλί που από πίσω μπαίνει…
Συμβουλές μιας Ηγουμένης Τέλος Τριλογίας
Μου κάναν Οθωμανικό Αγία Ηγουμένη
-Σου άρεσε;
-Μου άρεσε
-Θα ξαναπάς;
-Δεν ξέρω. Καλό το πισωκολλητό μα τώρα υποφέρω…
-Δώσε καιρό στον κώλο σου να ηρεμήσει λίγο
-Πόσο καιρό; Πονάω πολύ τα πόδια σαν ανοίγω
Σε δύο μέρες αρχικά θα πάψεις να υποφέρεις
έπειτα θέλει άλλες εφτά μέχρι να συνεφέρεις
ό,τι σου λέω οι σοφοί πατέρες μας το βρήκαν
του κώλου τα εννιάμερα πως λες εσύ να βγήκαν;
******************************
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου