ΚΑΛΟΓΕΡΙΣΤΙΚΕΣ ΨΥΧΑΝΩΜΑΛΙΕΣ

Σεξουαλικές τιμωρίες «εγκλημάτων» σε χριστιανικές αγιογραφίες εκκλησιών και μοναστηριών τής Ελλάδας.

Όσο κι αν είναι κάποιος εξοικειωμένος με την ατεχνία, τις ανοησίες και τη νοσηρότηα στη χριστιανική αγιογραφία, η συλλογή τού βιβλίου τού Στ. Τσιόδουλου: «Τιμωρία, η σκοτεινή όψη τής σεξουαλικότητας» (έκδ. «futura», Αθήνα, 2012), θα τον εκπλήξει δυσάρεστα, για μια ακόμα φορά. Πρόκειται για πλήθος έγχρωμων φωτογραφιών αγιογραφιών από εκκλησίες και μοναστήρια τής Ελλάδας με θέμα την τιμωρία σεξουαλικών «εγκλημάτων» και όχι μόνον, που ξεπερνάνε την όποια αρρωστημένη φαντασία.

Οι αγιογραφίες αυτές έχουν ξεφύγει από το όριο τής απλής ανοησίας. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με δράκους, κυνοκέφαλους, ιπτάμενα διαολάκια κ.λπ. σαχλαμάρες. Εδώ κινούμαστε σε χώρους καθαρής ψυχανωμαλίας.

Πρόκειται για ζωγραφιές σεξουαλικών κυρίως βασανιστηρίων αμαρτωλών φτιαγμένες από προβληματικά άτομα, ψυχανώμαλους -προφανώς- καλόγερους στην πλειοψηφία τους, οι οποίοι εν μέσω παρακρούσεων από τις ομφαλοσκοπήσεις, την απλυσιά, τα θυμιάματα κι ενδεχομένως κι άλλες ψυχότροπες ουσίες, την αγαμία, την ομοφυλοφιλία κ.λπ. κ.λπ. έβγαλαν όλα τα άρρωστα απωθημένα τής ψυχής τους.

Άγιος Ιωάννης, (Απόζαρι Καστοριάς, 1727).


Άγιος Αθανάσιος , (Ελατοχώρι-Σιέσιο Ζαγορίου, 1812).


Θαυμάστε ορθογραφία!
«όπηος καλόγερος πήνη καπνό τον ηπερετούν η δηαβόλη»,
«η κημόμενη εν τη κηριακή».
(Παρεκκλήσιο τού κοιμητηρίου, μονή Γρηγορίου Αγίου Όρους, 1739).


«υ πόρνησες γινέκες».
(Αγία Παρασκευή, Καλομοίρα Τρικάλων, 1779).


«εκίνι οπου κημόντε την ανάστασιν κε δεν πιγένουν στην εκλυσία».
(Αγία Παρασκευή, Καλομοίρα Τρικάλων, 1779).


«εκίνος ο μιλονάς οπου κλέπτι στον μίλο».
(Αγία Παρασκευή, Καλομοίρα Τρικάλων, 1779).


Αρρωστημένη σεξουαλική φαντασία:Ο ένας δαίμονας ιππεύει τη γυναίκα. Στον πρωκτό της έχει χώσει ένα χωνί. Ο άλλος αφοδεύει σε κανάτα, που κρατάει η γυναίκα, η οποία -σημειωτέον-δεν δείχνει να βασανίζεται, αλλά να συμμετέχει.
Δεν πρόκειται για εικόνες από κάποιο kinky site τού διαδικτύου, αλλά από χριστιανική αγιογραφία τού Αγίου Ιωάννη (Απόζαρι Καστοριάς, 1727).
Αλγεινή εντύπωση δεν προξενούν μόνον οι σκηνές, που μπήζουν σε γεννητικά όργανα, αλλά και στο στόμα και στον πρωκτό γυναικών διάφορα αντικείμενα, αλλά οι πάμπολλες επίσης σκηνές -είναι πολύ περισσότερες-, που βάζουν στους πρωκτούς ανδρών ο,τιδήποτε πραγματικό ή φανταστικό αντικείμενο μπορεί να φανταστεί ο νους (χωνιά, φτυάρια, αλέτρια κ.λπ. κ.λπ.).


Γέννηση τής Θεοτόκου, Κάτω Κλεινές Φλώρινας. (1844)


Μονή τής Θεοτόκου, Γαρδίκι Τρικάλων. (1842)

«Ανθολόγιο» αρρωστημένων σαδομαζοχιστικών κι ομοφυλοφιλικών καλογερίστικων φαντασιώσεων.
Δειγματοληπτική επιλογή αγιογραφιών από μοναστήρια κι εκκλησίες τής Ελλάδας με τιμωρίες επιβληθείσες σε άνδρες.
Παρατηρήστε το πλήθος των ετερόκλητων αντικειμένων, που βάζουν στους πρωκτούς των ανδρών.
Το βιβλίο έγινε με την αρωγή εφορειών βυζαντινών αρχαιοτήτων, μητροπολιτών κι αρχιμανδρίτη τού Αγίου Όρους.
Ο συγγραφέας (διδάκτορας τού Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας τής Φιλοσοφικής Σχολής τού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων), αναλύει κι εξηγεί τις αγιογραφίες με το δέοντα σεβασμό και χριστιανική ευπρέπεια.
Το ευλαβές ρωμιοποίμνιο επίσης, που σέρνεται στα μοναστήρια και τις εκκλησίες, περιβάλλει τέτοιες αγιογραφίες με μεγάλο θαυμασμό, δέος κι ευλάβεια για την τέχνη, αλλά κυρίως για την ιερότητά τους.

Δαίμονας. (Λεπτομέρεια από τη Δευτέρα Παρουσία). Ο αρχάγγελος Μιχαήλ νικά το Διάβολο. Δαίμονας. Ο κυνοκέφαλος άγιος Χριστόφορος. (Εικόνισμα από την Καππαδοκία). Δαίμονες τής Κόλασης (Χαλκογραφία τού Αγίου Όρους). Ζωόμορφος δαίμονας (Μικρά Ασία). Διάβολος μεταμορφώνεται σε φιδόμορφο δράκοντα. "Θηρίον, το αναβαίνον εκ τής αβύσσου". (Ταβλουσούν Καππαδοκίας).

Η χριστιανική Aγιογραφία είναι γεμάτη από εικόνες ανύπαρκτων όντων, όπως ιπτάμενων τεράτων, δράκων που έρπουν, θαλασσίων, κυνοκέφαλων και αναρίθμητων άλλων. Το μαύρο χρώμα κυριαρχεί και τα φτερά νυκτερίδας. Τα άγρια αυτά όντα έχουν πρόσωπα ανθρώπων ή ζώων, ουρές, κέρατα και γαμψά νύχια. Απεικονίζονται επίσης με σώμα ανθρώπου και κεφάλι κυρίως ταύρου, όρνεου, ερπετού, σαύρας, σαλαμάνδρας ή κροκόδειλου. Είναι τετράποδα ή θηριόμορφα και κατασπαράσσουν ανθρώπους, ειδικά σε εικόνες τής Αποκάλυψης. Τέτοιες ζωγραφιές υπάρχουν στις εκκλησίες, σε μοναστήρια, σε πολλά ιερά βιβλία (π.χ. ψαλτήρια) κ.λπ.. Σε πολλές περιπτώσεις συνδέονται με αγίους, όπως τα φτερωτά λιοντάρια με τον ευαγγελιστή Μάρκο, το φτερωτό βόδι με τον ευαγγελιστή Λουκά κ.ά., ενώ με κεφάλι σκύλου εικονίζεται ο άγιος Χριστόφορος. Η απεικόνιση του Σατανά και των δαιμόνων είναι πολύ συνηθισμένη. Απεικονίζονται μόνοι τους ή μαζί με αγίους (π.χ. με τον άγιο Αντώνιο, την αγία Μαρίνα κ.ά.) ή με τον Ιησού (πειρασμός, θεραπεία δαιμονισμένου κ.ά.) κ.λπ.. Ο αρχάγγελος Μιχαήλ σε πολλές αγιογραφίες πατάει και νικάει δαίμονα. Οι δαίμονες, εικονίζονται συχνά κοντά σε αμαρτωλούς και αιρετικούς -ειδικά κατά τη Δευτέρα Παρουσία- να τους συνοδεύουν ή να εξέρχονται από αυτούς, ενώ άλλοι σε παραστάσεις σχετικές με την Παλαιά Διαθήκη (π.χ. Ιώβ). Περισσότερο συνηθισμένη είναι η «Ουρανόδρομος Κλίμαξ», μια σκάλα προς τον ουρανό, στην κορυφή τής οποίας ο Γιαχβέ περιμένει τους μοναχούς, οι οποίοι ανεβαίνοντας παρενοχλούνται από τους διαβόλους και πολλοί απ΄ αυτούς πέφτουν. Παρ΄ όλη την προπαγάνδα των ρωμιορθόδοξων θεωρητικών περί τής δήθεν  απαράμιλλης βυζαντινής τέχνης δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός τής τέχνης, για να διαπιστώσει, ότι το σύνολο των βυζαντινών αγιογραφιών, ειδικά όσον αφορά στα τέρατα, εκτός από την ανόητη θεματολογία τους, δεν έχουν καμμία καλλιτεχνική αξία. Οι αγιογραφίες με τους δράκους, πολλές φορές φαίνονται σαν να έχουν ζωγραφιστεί από μικρά παιδιά με ζωηρή ή μάλλον νοσηρή φαντασία. Άτεχνες εικόνες -με σκοπό να προξενήσουν τρόμο, όμως πολλές φορές βγάζουν γέλιο- φτιαγμένες κυρίως από μοναχούς κ.λπ. προβληματικά άτομα εν μέσω παρακρούσεων από τις ομφαλοσκοπήσεις, την απλυσιά, τα θυμιάματα κι ενδεχομένως κι άλλες ψυχότροπες ουσίες, την αγαμία κ.λπ. κ.λπ. Η θεματολογία τους πάντως βασίζεται στη χριστιανική παράδοση, αλλά και στα ιερά χριστιανικά συγγράμματα, όπως στην αγία γραφή, τα συναξάρια, τα λειτουργικά κείμενα κ.λπ., τα οποία με μεγάλη συχνότητα αναφέρονται σε δράκους, δαίμονες κι άλλες τέτοιες ανοησίες. Είναι δηλαδή η χριστιανική γραφή και παράδοση νοσηρή, η οποία κατασκευάζει τους νοσηρούς εγκεφάλους των αγιογράφων κι αυτοί με τη σειρά τους τις νοσηρές αυτές εικόνες, τις οποίες βέβαια το ρωμιοποίμνιο αντιμετωπίζει με μεγάλο θαυμασμό κι ευλάβεια για την τέχνη, αλλά κυρίως για την ιερότητά τους. Όσο πιο πολύ προσευχηθεί, κλάψει και μετανοήσει για τις αμαρτίες του ο αγιογράφος, τόσο πιο πιστή θα είναι η εικόνα: «Ο αγιογράφος δεν είναι απλώς ένας τεχνίτης, όπου κάμνει μίαν αναπαραστατικήν ζωγραφίαν επάνω εις κάποια θέματα θρησκευτικά, αλλά έχει πνευματικόν αξίωμα και πνευματικήν διακονίαν, την οποίαν επιτελεί εις την εκκλησίαν, ως ο ιερεύς και ο ιεροκύρηξ. »Οι παλαιοί εκείνοι αγιογράφοι ενήστευαν δουλεύοντας... και εργαζόμενοι έψαλλαν, δια να γίνεται το έργον των με κατάνυξιν και δια να μην μετεωρίζεται ο νους των εις τα εγκόσμια. »Όταν πρόκειται να αρχίσεις μίαν εικόνα, κατά πρώτον κάμε την προσευχή σου εις τον Κύριον, να σε φωτίση εις το έργον σου, ποιών το σημείον του σταυρού», εξηγεί ένας χριστιανός θεωρητικός, ο Φώτης Κόντογλου, αγιογράφος κι ο ίδιος.

Δαίμονες, πετούν χαρούμενοι πάνω από κολασμένους.
Φτερωτό μοσχάρι κρατάει ευαγγέλιο και κοιτά τον Εσταυρωμένο.
Δαίμονες βασανίζουν αμαρτωλούς σε παράσταση Εξομολόγησης. (Μικρά Ασία).
Μαυριδερός δύσμορφος δαίμονας τής Κόλασης.
Θηρίο από παράσταση τής Αποκάλυψης.
Δαίμονας στραγγαλίζει τον "εξ ευωνύμων ληστή" σε παράσταση τής Σταύρωσης.
Αιχμάλωτος δράκος, από παράσταση τής σωτηρίας τής βασιλοπούλας από τον άγιο Γεώργιο.

Διευκρινίζεται, ότι τα όντα αυτά δεν είναι φανταστικά, όπως ενίοτε επιχειρείται να παρουσιαστεί εξωραϊσμένα. Για το χριστιανισμό, όλα αυτά είναι πραγματικά:

• «Συ συνέθλασας την κεφαλήν τού δράκοντος», αναφέρει για παράδειγμα ο 73ος ψαλμός.
• Ο άγιος Γεώργιος σε όλες τις εικόνες εμφανίζεται να σκοτώνει το δράκοντα, ο οποίος, σύμφωνα με το συναξάρι και την υμνογραφία, ήταν δράκος «κανονικός», που έτρωγε κόσμο κι όχι αλληγορικός.
• Δράκοντες εμφανίζονται να σκοτώνουν κι άλλοι άγιοι, όπως ο άγιος Θεόδωρος ο Τήρων, ο άγιος Φανούριος, ο άγιος Νικήτας, ο άγιος Αντώνιος, ο προφήτης Δανιήλ κ.ά..
• Η αγία Μαρίνα έπιασε το διάβολο με μορφή φρικτού δράκου από τα κέρατα και τον κτύπησε με ένα σφυρί στο κεφάλι.
• Στην περίπτωση τού αγίου Ιωάννη τού Προδρόμου έδρασε ο αντίχειρας τού πτώματός του, τον οποίο πέταξε στο στόμα ενός ανθρωποφάγου δράκου ένας ευσεβής χριστιανός κι εκείνος (ο δράκος) ψόφησε.

Αλλά και στις μέρες μας, αν πάτε στο Μεγάλο Σπήλαιο για παράδειγμα, θα σας πουν για ένα δράκο, που ζούσε στο βάθος τής σπηλιάς και τον σκότωσε θαυματουργά μια εικόνα τής Παναγίας.

Στο μοναστήρι υπάρχουν και τα σχετικά εικονίσματα με το δράκο, εαν δε ρωτήσετε τους μοναχούς, θα σας διαβεβαιώσουν, ότι τα οστά του σώζονταν μέχρι προ ετών, όταν μια πυρκαγιά τα έκαψε. Δεν τα λένε μόνον οι μοναχοί αυτά. Τα ίδια αναφέρονται στην επίσημη ιστοσελίδα τής Ιεράς Μητρόπολης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.

Ο Σατανάς στην είσοδο τής Κόλασης, στο στόμα τού Λεβιάθαν από παράσταση τής Δευτέρας Παρουσίας (Μικρά Ασία).
Ο "όφις ο μέγας... ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς" (Καππαδοκία).
Δράκος ετοιμάζεται να φάει ηλικιωμένο.
Μαύρος δράκος με κόκκινα φτερά από παράσταση τού αγίου Γεωργίου τού δρακοκτόνου.
Σατανάς από παράσταση τής Σταύρωσης κρατάει τον Ιούδα.
Επίθεση δαιμόνων σε μοναχούς από παράσταση τής "Ουρανοδρόμου Κλίμακος".
Η παρθενομάρτυς αγία Μαρίνα σκοτώνει με σφυρί τον "Αιθίοπα" δαίμονα. (Ανακού, Μικρά Ασία).

Σημείωση:

Το άρθρο
γράφτηκε
με αφορμή
το ημερολόγιο,
που εξέδωσε
το Βυζαντινό
και Χριστιανικό Μουσείο
για το 2012, με τίτλο:
«Φανταστικά κι απόκοσμα»,
απ΄ όπου
οι περισσότερες εικόνες,
των οποίων παραπάνω
φαίνονται
λεπτομέρειες.

Τι να πούμε για την τέχνη τής εικονιζόμενης βυζαντινής αγιογραφίας με τον αρμενίζοντα μοναχό και τα θαλάσσια τέρατα, ένα από τα οποία ξερνάει ανθρώπινο πόδι; (δεξιά λεπτομέρεια). Προέρχεται από νωπογραφία τού 18ου αιώνα, χριστιανικού ναού των Δελφών, αφορά παράσταση από τη Δευτέρα Παρουσία και... αρμενίζει στη δυσαναλογία και τη σαχλαμάρα. Το σώμα τού καλόγερου κοντεύει να φτάσει το κατάρτι. Ακόμα δε κι ένα μικρό παιδί αν ήθελε να ζωγραφίσει ένα θαλάσσιο κήτος δεν θα το έκανε με κεφάλι σκύλου!Σε πολλά σημεία τής Αγίας Γραφής περιγράφονται θαλάσσιοι δράκοντες (Λεβιάθαν, Ραάβ κ.λπ. βλ. π.χ. «Ησαΐας» 27:1, «Αμώς 9:3» κ.ά.). H θεματολογία όλων αυτών των ανόητων αγιογραφιών επομένως, βασίζεται στη χριστιανική παράδοση, αλλά και στα ιερά χριστιανικά συγγράμματα, όπως στη Βίβλο, τα συναξάρια, τα λειτουργικά κείμενα κ.ά., τα οποία με μεγάλη συχνότητα αναφέρονται σε δράκους, δαίμονες και άλλα τέτοια... χαριτωμένα. (Βλ. Αγιογραφίες με τέρατα και δράκους




.) Ο Ιώβ μάλιστα αναφέρει, πως τα ψάρια γνωρίζουν, πως δημιουργός τους είναι ο Γιαχβέ (12:8,9). Ασφαλώς! Τόσες υποθαλάσσιες εκκλησίες έχουν βρεθεί...

Είναι δηλαδή η χριστιανική γραφή και παράδοση νοσηρή, η οποία κατασκευάζει τους νοσηρούς εγκεφάλους των αγιογράφων κι αυτοί με τη σειρά τους τις νοσηρές αυτές εικόνες, τις οποίες βέβαια το ρωμιοποίμνιο αντιμετωπίζει με μεγάλο θαυμασμό κι ευλάβεια για την τέχνη, αλλά κυρίως για την ιερότητά τους.

Αν εγώ ζωγράφιζα ένα κήτος τής αβύσσου με κεφάλι σκύλου για παράδειγμα και τούς το παρουσίαζα, προφανώς θα με κορόιδευαν. Αν το ίδιο όμως, το δουν σε αγιογραφία σκύβουν και το φιλούν.

Σκέτη άβυσσος η ψυχή τού ρωμιού...

Στην παραπλεύρως φορητή εικόνα από την Κρήτη (16ος αι.) απεικονίζεται ο άγιος Αντώνιος με ένα δαίμονα υπό μορφή κενταύρου. «Είδε θηρίον...», που έμοιαζε «ανθρώπω έως των μηρών, τα δε σκέλη και τους πόδας ομοίους έχω όνω.»

Να πως καταντάει η θρησκεία τον άνθρωπο. Να τι μπορεί να κάνει στον ανθρώπινο εγκέφαλο η στέρηση, η αγαμία, ενδεχομένως οι ψυχότροπες ουσίες, σε συνδυασμό με το μίσος για κάθε συνιστώσα τού αρχαίου πολιτισμού.

Το σχόλιο αφορά:

• Στον άγιο Αντώνιο, ο οποίος -μεταξύ πολλών άλλων, σύμφωνα με το Συναξαριστή- κλεινόταν κατά μεγάλα χρονικά διαστήματα άπλυτος και νηστικός μέσα σε τάφους σε απομονωμένες περιοχές, όπου ο Διάβολος τού έστελνε συνεχώς άγρια θηρία, γυμνές γυναίκες κ.λπ., αλλά αυτός δεν υπέκυπτε στους πειρασμούς. («Απήλθε σε τόπο έρημο και μακρυνό όπου υπήρχαν μνήματα και αφού εισήλθε σε ένα από αυτά έκλεισε τη θύρα».)

• Στον αγιογράφο, που εμπνεύστηκε από αυτές τις ανοησίες.

• Στους σύγχρονους ρωμιούς, που ζώντας μέσα στον παραλογισμό και τις άρρωστες φαντασιώσεις, αφ΄ενός αποδίδουν στους εαυτούς τους περγαμηνές δήθεν ευγενούς αρχαιοελληνικής καταγωγής κι αφ΄ετέρου θεωρούν παραφροσύνες, όπως τις παραπάνω, ως ιερές και τις περιβάλλουν με τις δέουσες τιμές.

Το θαύμα είναι καταγραμμένο στον επίσημο Μεγάλο Συναξαριστή τής Ορθοδόξου Εκκλησίας (τόμος Α΄, Ιανουαρίου Ζ΄, σελ. 179-182) με όλες του τις λεπτομέρειες:

Ο άγιος Ιωάννης είχε ταφεί στη Σεβάστεια. Ο ευαγγελιστής Λουκάς πήγε στη Σεβάστεια, έκοψε από το πτώμα τού Ιωάννη το δεξί του χέρι και το πήγε στην Αντιόχεια. Έκτοτε, το χέρι τού πτώματος έκανε πολλά θαύματα εκεί, μεταξύ των οποίων και το εξής:

Στην πόλη είχε τη φωλιά του ένας δράκος, τον οποίο τάιζαν με ανθρώπους κατόπιν κλήρου. Συνέβη δε κι έπεσε ο κλήρος σε ένα χριστιανό, που έπρεπε να ταΐσει το δράκο με την κόρη του. Προβληματισμένος ο χριστιανός, σκαρφίστηκε την εξής φαεινή ιδέα: Ζήτησε να προσκυνήσει το χέρι, οπότε, την ώρα που το προσκυνούσε, έκοψε κρυφά με τα δόντια του τον αντίχειρα.

Κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση.

Όταν ήρθε η ώρα να ταΐσει το δράκο με την κόρη του, αντί για την κοπέλα πέταξε μέσα στο ανοικτό στόμα τού δράκου «τον ιερόν δάκτυλον τού Προδρόμου, και, ω τού θαύματος! ευθύς εθανατώθη ο δράκων.»

Καλά λένε, ότι τα fast food είναι ανθυγιεινά.

Τι θαύμα όμως; Πώς να μην ψοφήσει ο φουκαράς ο δράκος; Το δάκτυλο τού delivery πρέπει να ήταν χαλασμένο. Τού έκατσε πολύ βαρύ. Για φάτε εσείς αντίχειρα πτώματος να δούμε...

Πάντως ούτε μήνυση δεν πρόλαβε να καταθέσει ο δράκος. Τρίχα να βρεις σε φαγητό κάνεις κατ΄ ευθείαν μήνυση, όχι ολόκληρο δάκτυλο πτώματος!Το θέμα σηκώνει πολύ καλαμπούρι. Ό,τι και να γράψεις όμως, η ίδια η «ιστορία» με το δάκτυλο είναι κατά πολύ ανώτερη. Τι είδους άρρωστα μυαλά έχουν γράψει τέτοια πράγματα; Και πόσο άρρωστοι είναι αυτοί, που τα θεωρούν ιερά κείμενα τής θρησκείας τους;

Θα τελειώσω με μια φράση τού Αρκά, που είχε γράψει σε μια γελοιογραφία του, όπου σατίριζε ένα θαύμα συγκρίνοντάς το με την Κοκκινοσκουφίτσα: Το ένα είναι παραμύθι για μικρά παιδιά, ενώ το άλλο μια ιστορία με ένα κοριτσάκι, που φορούσε κόκκινα...